perdida schreef op donderdag, 16 juni 2005, 12:32:


Geen slechte ervaring. Wel gemerkt dat je de tijd dat je de schoenen aan laat bij het paard echt goed op moet bouwen. Verder vind ik zelf dat de schoenen van Marquis best hard zijn van binnen maar misschien is dat juist goed. Voor een gevoelig paard denk ik dat een smit schoen beter is (zachter). Het aan en uit doen vind ik zelf geen probleem hoewel het oppompen nogal irritant is als het koud is. Smit gaat gemakkelijker denk ik. Ik heb geen persoonlijke ervaring met de smitschoen maar heb ze wel eens in handen gehad en goed bekeken en in het boek (nou ja, de dvd) van frans en ilona zie je hoe ze smit schoenen en marquis schoenen aan doen als voorbeeld en dan ziet de smit schoen er veel gemakkelijker uit.

Groeten,

Clara

Karen Drost schreef op donderdag, 16 juni 2005, 21:25:

.... Want het "periople" rond de

zo zijn er hier al een boel meer geweest beste doctoranda !
nochtans hoort het perioplum tot de basisuitrusting van de hoef
maar wordt er door het nec-plus-ultra der hoefsmeden
vlot vanaf geraspt ter meerdere glorie der estetika
(gelukkig niet ter hoogte van de kroonrand)
Peter

*********************

Waarom zou je die twee niet kunnen combineren?
Ik vind dat dat juist geweldig goed gaat!
Dus ik doe al een tijdje aan Paclicki, en het bevalt uitstekend .

Piet schreef op donderdag, 16 juni 2005, 20:49:


Hier zat ik dus ook mee...
Ik ben niet bekend met je manier van werken maar begrijp dat de meeste paarden toch gelijk goed gezet worden....dus geen uitstekende hoefwand meer hebben en ook meteen laag op de hielen.
Dan vraag ik me af wat men na 3 dagen aan gaat doen.....mijn paarden komen bijv. ook op de weg , iets wat ook jullie promoten en dan is er eigenlijk nmm. niets meer af te halen?
Het beetje wat dan aan zou groeien is er dan ook meteen weer af gesleten tenzij....ze dus NIET of te weinig op het harde komen...dan kan ik me er nog iets bij voorstellen. Maar dan wordt dus niet aan de voorwaarden voldaan.

Ook dat voetenbad ben ik benieuwd naar....hoe lang...en waneer zie je dat het genoeg is? Hoeveel weken dus....maar ook per keer hoe lang...
Wij gaan er van uit....althans ik....dat de hoef hard wordt door onze manier van bekappen...de zool maar ook de wand.
Bij Miranda zijn de hoeven ook bikkelhard...daar snij je haast niks vanaf met het toch goede en scherpe mes.
In het water zou dit dus zachter worden, iets wat me bekend is en wat ook de reguliere hoefsmid wel doet om het bekappen makkelijker te maken.

Bij jullie krijg ik de indruk uit je schrijven dat dit gedaan wordt om de hoef flexibeler te maken? zodat er een betere werking van het hoefmeganisme is?
Het lijkt me dan , want dan moet het toch behoorlijk nat zijn....toch ook een minder positieve kant hebben.
De zool zal dan ook vocht opnemen en zacht blijven/worden, dit in tegenstelling van wat we dus eigenlijk willen bereiken?
Wij snijden dus niet in die zool, dus daarvoor hoeft i voor mij niet zacht te worden, maar een steentje onderweg zal dan wel gevoelig zijn terwijl het met een harde hoef niet of nauwelijks gevoeld wordt....waarschijnlijk zelfs verbrijzeld....
Loop je zo niet veel meer risico dat dat steetje meer schade aanricht aan zool en bijv. ook de witte lijn?

Dan nog even het afronden, iets wat jullie ook niet doen.
Ik heb de stukken hier gelezen over dat draagvlak in de zachte grond.
Toch zijn er ook vele hier die wel met hun paard op het harde lopen, zelfs een afwisselende bodem hebben van gras ,zand en steenpuin of dergelijke waar de paarden 24 uur per dag in/op lopen.
Het niet afronden zou dus voor deze paarden ook betekenen dat de hoefwand regelmatig flares en afgebroken stukken zouden krijgen....iets wat me dus ook niet verstandig lijkt?
Het zijn dan misschien maar minimale verschillen tussen onze manieren....maar het lijken me toch wel belangrijke.

Gr, Nick

********************

Hoe lang staat je paard daar nu dan eigenlijk?
1 Week? 1 Maand? Langer?

Het kan best even duren voordat je paard gewend is. In het begin is een paard dan inderdaad erg gericht op die nieuwe kudde, en wil misschien niet eens meer uit de wei. Maak daar een tijdje niet zo´n punt van, ga naar je paard TOE in de wei, neem wat lekkers mee. Ja hoor, ik ben helemaal voor lekkere spullies meenemen voor je paard, waarom niet? Je krijgt zelf toch ook een lekker koekie bij de thee als je bij de buren op visite gaat, niet dat je daarvoor heen gaat, maar het geeft er wel wat sjeu aan.

Na een tijdje zal het heus weer makkelijker gaan denk ik. Vooral als je paard er nu nog maar kort staat (maar dat kon ik er dus even niet uit opmaken).

Nick Altena schreef op donderdag, 16 juni 2005, 21:52:


Hier maak ik dus een foutje....en een behoorlijke zie ik....
Buiten het antwoord wat je inmiddels aan Piet hebt geschreven dacht ik net aan het volgende...
Dit is natuurlijk niet wat jullie promoten , het lopen op de harde ondergrond na de eerste behandelingen....sterker nog...ze moeten dan (maanden?) op een zachte ondergrond, sommige zelfs eerst nog op rubber?
Tja....dan groeit het natuurlijk wel aan en zal je er wat aan moeten doen.

Ans Jondral schreef op donderdag, 16 juni 2005, 11:17:


Stella struikelde ook veel, al was het bij lange niet zo erg als bij jouw paard. Zo viel ze nooit echt op dr snufferd, maar regelmatig lag ik op haar hals omdat ze weer eens struikelde. Achtervoeten liet ze slepen en bleven als het ware overal achter haken. Een boomwortel waar ik haar op probeerde te wijzen, hopla, toch weer een voet erachter.
Momenteel ben ik veel meer met gymmen bezig, ze is begin dit jaar ook in training geweest waar ze veel met gymmen bezig waren. Dat gymmen doe ik alleen op de grond, aangezien ik rijtechnisch dat niet kan. Op deze manier is al veel meer gespierd geraakt en overal slingerende boomwortels zijn amper meer een probleem. Ik heb de clickertrainig weer opgepakt, ik had het ff stil gelegd omdat het een veel krachtiger middel is als ik doorhad, en daarmee laat ik haar veel achterwaarts, zeiwaarts ed gaan. Doordat ze haar achterhand nu heel precies richting mijn hand moet richten word ze daar volgens mij ook veel bewuster van.
In draf laat ze haar achtervoeten onder het zadel nog steeds slepen maar in het grondwerk berijk ik af en toe dat ze mooi verheven draaft, iig geen sporen meer maakt met haar hoeven (en vervolgens door in een schouderbinnenwaartsachtig iets :) ).
In het bos zonder bomen laat ik haar haar eigen weg zoeken, en ik heb het idee dat ze hier ook sterker en zekerder van word. Maar goed, daar rijden we dan ook nog niet zo lang.
Sinds ik op deze manier bezig ben heb ik amper tot geen struikel van haar meer meegemaakt.
Zou het bij jouw paard ook niet zo werken? Zeker omdat je schrijft dat het na een periode van dressuren minder is. Ook als ze ouder is, denk ik dat dan wat vertrouwder is met haar lichaam, en dmv van dressuur, in jouw geval dan, meer haar ledematen moet richten en hierdoor ze minder laat "slingeren". Ik kan je aanraden om het lichaamsdelen targetten (en vergeet dan vooral het weggaan hiervan niet! In deze valkuil was ik nl gevallen, het is neit voor neits een gevorderde oefening. Stella kon het zonder clickeren namenlijk wel, maar terwijl we bezig waren deden we dat toch nooit? Net ff in 5 min ingetraind ) te gaan doen, en dan vooral de achterhand ed. Ik laat Stella precies met haar staartwortel mijn hand aanraken waarbij je haar ziet richten. Heel mooi om te zien, datzelfde kan je ook doen met de kont, benen ed. Achterbenen heb ik nog niet gedaan.
groetjes Ebby

ebby schreef op donderdag, 16 juni 2005, 22:52:


Dat kan ik me voorstellen.....ben nu reuze benieuwd waar dat bos zonder bomen ligt?
Geintje....sorry :)

Met geweld kan je een hoop
bereiken,
met geduld, vertrouwen en
liefde meer !
Gr. NIck