Laat het applaus maar liever achterwege. Er gaat momenteel geen moment voorbij waarin ik mij niet afvraag of ik niet vooral mijn pony het graf in help. Ze gaat nog steeds achteruit. Ben weer met de medicatie gestopt omdat ze er heel erg ging gapen. Ben dus gestopt om te kijken of het buikpijn was een inderdaad...nu gaapt ze niet meer. Maar ze heeft veel pijn en is van een levendige pony veranderd in een heel sneu beestje zonder glans in haar ogen. Depri tot en met. Ze staat daar in haar uppie (maar is ook niet echt vriendelijk tegen andere paarden) weg te kwijnen. Ik kan janken als ik haar zie. En geloof maar gerust dat ik mij meer dan eens afvraag of ik niet beter gewoon het advies van de dierenartsen had kunnen opvolgen. Vooral als ik weer eens lees over een paardje dat slecht kan lopen en met ijzers weer helemaal op de been is. Ik kan logisch best redeneren waarom ijzers en slecht idee zijn, maar je kunt ook niet om de succesverhalen heen. Zeker niet als je zelf blijft volharden in het natuurlijk bekappen en de pony alleen maar achteruit holt. Dus nee...Laat het applaus maar achterwege. Dat voelt erg bitter op het moment.

Ps
gebruik nu wel paracetamol maar dat haalt volgens mij niets uit

Tineke Nolet-Verdel schreef op zaterdag 22 maart 2014, 23:18:


Ja, heel herkenbaar allemaal.
Ik ga wel eens met ze grazen 's winters, langs de berm. En dan raap ik die groene grasproppen op en snij ze later door haar eten..

Sandra van Bommel schreef op zondag 23 maart 2014, 9:35:


Even volhouden Sandra! Het wennen aan het lopen op lage hielen heeft vroeger bij mijn Haf ook veel ellende gekost. Maar na 5 maanden liep ze als een tierelier!