Nog steeds helaas! Pas op met die dingen hoor, meestal worden ze nl. niet gebruikt als steunmiddel maar als in-bedwang-houd-middel.

De bejaarde Shiredame die ik ongeveer een jaar geleden adopteerde heeft bij haar vorige eigenaresse in zo'n ding gestaan en heeft het gepresteerd het ding 180 graden om zijn as te laten draaien. Van paniek. En gelukkig is ze niet omgekieperd. Joost mag weten wat er in haar vorige leven allemaal gebeurt is, maar het resultaat is dat ze zeker na deze actie onhandelbaar is als ze bekapt moet worden!!

We zijn nu zover dat we wel mogen uitkrabben, maar ze staat gewoon te trillen van angst als er een kerel met rammelende gereedschappen aankomt. Lastig hoor.

Ik heb me voorgenomen mijn vakantie te besteden aan het smid-mak-maken van deze dame, en liefst zo dat ze haar voeten in een steun wil neerleggen (en laten liggen) - iemand goeie tips??
Marjolijn

Spirit schreef op dinsdag, 17 mei 2005, 23:38:


Hoewel ik natuurlijk al veel langer voor me zelf weet dat ijzers niet onder paardenbenen horen, werd ik zaterdag toch nog weer even met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik was aanwezig bij de cursus met een wat ander doel dan de andere cursisten. Maar dat verklap ik nog wel :) Zoals Rijk zei,een aantal berichten terug, was ik aan het worstelen om die ijzers van een los stuk been te krijgen. Dit deed ik niet eens zozeer om te bekappen maar vnl om goed te kunnen zien wat er onder zat. Met zo'n mismaakte, zieke voet in je hand denk je dan toch, arm paard, hadden ze dit maar bij leven gedaan, dan had je nu nog geleefd.
Dat sterkt je enorm in je overtuiging!
Piet