Voor wie het niet heeft gevolgd zal ik in het kort iets uitleggen. Sinds december hebben we een oud paardje in de groep, ze is nu 24. Toen ze kwam was ze er niet best aan toe. Ernstige bloedarmoede, ernstig eczeem, mager en autistisch. Inmiddels ziet ze er mooi uit, is wakker, heeft wat vlees en spier en is een super-oma voor de kleintjes. So far so good. Toen ze hier kwam was bekappen nodig natuurlijk, dat hield ze niet vol, dus korte sessies, en haar aan laten sterken.Ze viel om. Gisteren, ja ik weet laat, maar rust en gezondheid gingen voor, weer bekapt, we dachten ze is sterk genoeg.
Ik ben enorm geschrokken, hoe mooi en sterk ze er nu uitziet, ze kan niet op 3 benen staan, ze gaat shaken en bibberen. Als je rechtsvoor optilt, gaat ze linksachter op rust, ze steunt dan op maar 2 benen. Ze gaat bibberen, en ze blijft lief, maar valt om. De andere kant gaat iets beter, we houden haar met een paar mensen tegen zodat ze niet valt, en ze kan dan op 3 benen staan. Na een korte sessie mag ze half uurtje vreten, maar ze loopt dan echt scheef, haar hele bekken zakt een kant op, en ze zwalkt wat. Ik heb zelf heel erg het gevoel dat haar rug aan elkaar vast zit, niet meer kan bewegen.Alsof de tussenwervels weg zijn. Ze heeft ook een soort bochel.
In de wei heeft ze het goed naar haar zin en ziet er gelukkig uit, om te gaan trainen met dit paardje lijkt me echt niet meer eerlijk, maar is bekappen nog wel zo eerlijk voor haar?? Ik weet het, het moet, haar hoeven groeien enorm hard, maar het is vreselijk om aan te zien, ze heeft dan echt pijn. Heeft er iemand een tip om haar dat makkelijker te kunnen maken? Volgende keer zorgen we we in ieder geval dat we haar vanaf het begin ondersteunen met staan. Ik besef me ineens ook dat ik eens moet kijken of ze in haar achteruit kan. Haar ernstige eczeem lijkt gelukkig over hier!!! Veel pluspunten dus voor paardwaardig bestaan, alleen de pijn?? Kortom, hoe helpen we paard verder?

Groeten Esther