Ik denk dat de leeftijd toch óók wel meespeelt hoor. Je bent toch minder onbevangen en denkt veel meer na over risico's en wat de gevolgen zijn van een blessure.
Ik ben op mijn 45e ook flink gevallen (niet van mijn huidige paard) waarna ik maanden later met het hart in de keel weer voor het eerst op het paard klom. Ik was er ook heel snel weer vanaf, want paardmans had het haarfijn in de gaten.
Inmiddels ben ik al weer een paar jaar ouder en rij weer regelmatig lekker in het bos. Ook weer in mijn eentje maar lekker rustig aan. Alhoewel, gegaloppeerd heb ik vandaag (uhm gisteren inmiddels) ook nog.
Ook grondwerk heeft mij veel geholpen. Het begrijpen van je paard én je eigen handelen groeit daar echt goed door.
Voel ik mij gejaagt en reageert Quib daarop, dan ga ik wandelen of grondwerk doen. Erop kan een andere keer ook wel weer. Maar eerlijk gezegd is dat sinds de grondwerklessen niet meer nodig geweest
Paardmans heeft nu ook duidelijk zin in de buitenritten nu ik weer meer vertrouwen heb en dat dus weer door kan geven.
De stijgende lijn is er duidelijk weer bij mij maar ik ga het lekker niet meer overhaasten. Dat is dan weer het voordeel van ouder worden
__________________________________________
___
Zolang mensen denken dat dieren niet voelen,
moeten dieren voelen dat mensen niet denken.
Warboel
