joop schreef op maandag 17 juni 2013, 10:30:
>
> Er is toch wel een verschil tussen het verliezen van een paard aan zo'n
> virus, het overvalt je gewoon, en het langzaam maar zeker achteruit zien
> gaan van paard met allerlei fysieke problemen. Op de een of andere manier
> groei je naar de beslissing toe, soms heb je het geluk dat zo'n dier
> vanzelf sterft. Vaak kunnen we zo'n slepend einde niet meer aanzien en
> grijpen in. Het geeft ook een beetje een soort opluchting als het besluit
> valt en is uitgevoerd. Dat gevoel heb je bij zo'n gevecht op het einde
> helemaal niet, integendeel. (toch ook vergelijkbaar met overlijden van
> mensen die ons lief zijn, al moet je dan meestens het einde afwachten)
Ik heb al vaker de beslissing moeten nemen dan me lief is, slechts 2 x een dier (en dan heb ik het niet over kippen en ander klein spul) gehad dat "uit zichzelf" dood ging. Eén hond, vermoedelijk door een hersenbloeding en een paard aan koliek. De hond heeft het einde niet bemerkt, die ging "slapende" met haar kop in mijn schoot heen. Het paard heeft tot het bittere einde gevochten en dat na al een hele dag lijden onder toezicht van een veearts. Wat had ik hem op het einde graag geholpen om te sterven, de veearts was er midden in de nacht een kwartier nadat ik hem belde, maar toen was het gebeurd. Een gruwelijk kwartier, dat ik me nog heel goed kan herinneren, al is het jaren terug.
Als een dier chronisch ziek is of lichamelijke problemen kent, stel ik voor mezelf een grens. Een hond die omrolt door versleten heupen en dan weer op geholpen moet worden omdat hij het zelf niet meer kan, een paard met knieklachten dat de benen niet meer wijd genoeg kan zetten om normaal te plassen, een paard dat een paar keer per dag "leeg gehaald" moet worden, omdat ze verstopt raakt, een hond die door poliepen in zijn keel niet voldoende meer kan eten; dat zijn voor mij grenzen. Dan ga ik echt niet afwachten tot ze erbij gaan liggen om dood te gaan.
En ik ben heel blij dat ik die beslissing mag nemen, hoe moeilijk hij ook is!
Els.
Tell me and I forget. Teach me and I remember.
Involve me and I learn.
(Benjamin Franklin)
Warboel
