e m kraak schreef op zondag 19 mei 2013, 0:50:
>
> Ik ben bang dat het vertragen tot een gevecht gaan leiden. Proberen kun je
> altijd maar wees gewaarschuwd. Ik zou niet gaan vechten maar misschien is
> omgeving en het moment afhangt.
>
> Crux is: "we gaan net iets anders doen dan wat jij in je koppie hebt
> zitten maar dat andere is ook fijn, zul je zien!"
Ben ik nu net met een ander paar gaan stappen vandaag en ben zelf tot de constatie gekomen dat dat vertragen idd tot een soort krachtpatsing leidde.
Ik heb op dit paard een stop gestoken (met beloning) en niet té veeleisend geweest nadat ik dit beseft had dat ze perfect achter me moest blijven zonder m'n schouderlijn te passeren. Toen ik ferm optrad omdat ze erg heftig werd en haar telkens duidelijk maakte dat ze me niet voorbij mocht, werd het een nerveus gedoe. Ik veranderde telkens van richting als ze me voorbij wou steken, maar algauw gebruikte ze dat tegen mij.
Ik heb toen voor mezelf besloten dat ik niet zo veeleisend mag zijn en niet te ferm optreden als ze me voorbij steekt. Nadat ik dus kort en duidelijk gemaakt had dat ze me niet mocht passeren, ben ik het volgend stuk gewoon ontspannen naast haar gaan wandelen, iets vlotter en dus niet m'n trage pas opgedrongen, maar wel tevreden zijn met een paard dat niet nerveus wil gaan draven. Op den duur kalmeerde ze zelf en ging vanzelf met meer vertrouwen stappen.
Ik denk dat ik met deze paarden gewoon veel aan de hand zal moeten oefenen, zij en ik alleen en soms kordaat zijn, maar soms ook water bij de wijn doen zodat de rust terug kan keren, want als ik teveel corrigeerde werd ze erg nerveus. Paarden zijn nog altijd m'n beste raadgevers blijkbaar, alleen met je paard op pad is een avontuur omdat je simpelweg niet kan plannen op voorhand, dat vraagt blijkbaar tijd en ervaring en dus veel doen. Ik ben soms bang om fouten te maken, maar merk nu dat dit best wel meevalt als je kritisch naar jezelf blijft kijken en oplossing uitprobeert, die zo min mogelijk stress veroorzaken.
Warboel
