Ben op het moment Temple Grandin's Animals in Translation aan het lezen. Daarin staat een stukje over pijnbelevis wat mij aan dit onderwerp deed denken. Temple Grandin is een autistische professor in de dierenwetenschap. Geen zin om het hele hoofdstuk over te tikken en kan het niet op internet vinden, dus ik geef een korte samenvatting. Alvast excuus voor het belabberde half engelse taalgebruik, ligt geheel aan mij :).
Geen idee of er iets in zit, ik ben geen neuro wetenschapper, maar wil toch even delen.

Oke gaan we, Grandin vraagt zich om verschillende redenen af of dieren pijn hetzelfde beleven als mensen. Tijdens onderzoek hiernaar stuit ze op een studie waarin vermeld wordt dat chronische pijn geassocieerd wordt met wijdverspreidde prefrontal hyperactivity. Dit verbaast haar aangezien ze tot dan toe had aangenomen dat pijn zoiets fundamenteels was dat het vast ergens lager in het brein zat. Van daar uit ontstaat de hypothese of dieren dan mischien pijn minder waarnemen / anders beleven, aangezien hun frontaalkwab kleiner is dan die van mensen. Verder zoekend stuit ze erop dat de frontaal kwab connecte in de psychiatrie al langer bekend is. In de veertig- en vijftiger jaren werden er verschillende mensen met ernstige niet aflatende pijn behandeld met leucotomies. Dat zijn minder invasieve lobotomies. Lobotomies hallen de frontkwab weg, leucotomies knippen de connectie tussen frontkwab en de rest van het brein. Patienten die voorheen niet meer konden functioneren vanwege de pijn bleken na deze operatie weer van alles te kunnen doen (er zijn wel neven effecten, don't try this at home). Maar desgevraagd bleek dat de pijn er nog wél was, alleen de belevenis van de pijn was volslagen anders.
Voor ons is het onmogelijk voor te stellen verschrikkelijke pijn te hebben, maar er geen last van te hebben. Grandin geeft hier een voorbeeld wat mij hielp: het is een beetje als met stereo visie: je kúnt niet de visie van je linker oog en je rechter oog scheiden terwijl je beidde ogen open hebt. Voor normale mensen is intense pijn en lijden onlosmakelijk met elkaar verbonden, voor patienten die een leucotomie hebben ondergaan is dat niet meer zo.
Grandin vervolgd dat dieren dan wellicht minder lijden van hun pijn dan normale mensen. Hun frontaalkwab is wel verbonden met de rest van het brein (dus niet hetzelfde als na leucotomie) maar omdat deze minder ontwikkeld is is er wellicht een kans dat pijn niet hetzelfde ervaren wordt als bij mensen.
Bij autistische mensen wordt ook vaak ongevoeligheid voor pijn (al zijn er duidelijk gradaties in) opgemerkt. En de meeste afwijkingen in het autistische brein ten opzichte van een normaal brein komen voor in de frontaalkwab.

Het hoofdstuk gaat verder over de connectie tussen de frontaalkwab en angstbelevenis. Ook interessant :).

Nou, ik hoop dat er een beetje uit te komen is. Het staat hier allemaal erg onwetenschappelijk neergeschreven (en toegegeven, in het boek zelf staan een aantal erg interessante punten, maar ook wat onzin), maar mischien vinden sommigen van jullie het interessant.