Om even door te gaan op de pijndiscussie... ik vind het heel moeilijk.
paarden laten als prooidieren idd niets zien
Begrijpelijk, wordt gezegd.. want in het wild lopen ze risico's. Roofdieren pikken er feilloos het dier met de gebreken uit,
Maar je kunt je afvragen of mensen werkelijk anders zijn? De meeste mensen laten hun paard toch ook dood maken als ze zien dat het pijn heeft?
De een wat sneller dan de ander.

Daar zijn ook eindeloze discussies over. Is het humaner om dood te maken of moet je een dier zo lang mogelijk laten rondlopen. Vind ik ook een moeilijke.
Pien noemt het al... paarden gaan gewoon door.
Heb ik hier ook gezien, want de twee dames hebben allang problemen. Ze hebben er nog lang mee doorgesjokt.

Wat ik wel merk, is dat een paard meer gestresst raakt, als het meer pijn kreeg. Mijn de warmbloeddraver van destijds was dat overduidelijk. Ze durfde op den duur nauwelijks meer te drinken, blijkbaar bang dat er een krokodil uit de waterbak kwam. Als iemand over straat liep, werd ze doodsbang.
Maar ook met silja merk ik het. Ze is altijd vrij cool geweest, maar de laatste jaren zag je duidelijk dat ze gestresster werd. Toen ik weken geleden met de twee dames een wandeling maakte en een vrachtwagen tegen kwam, kreeg ze bijna een hartaanval. Ze zakte letterlijk van angst trillend door haar knieen. Toch echt niets voor haar.
Maar ik zag het bij de laatste wandeling ook met Hälga; een paar fikse schrikreacties terwijl ze normaal de stabiliteit zelf is.
Bovendien zag ik dat de stress bij een achterblijver steeds erger werd, terwijl je het tegengestelde zou moeten verwachten als je vrijwel dagelijks eentje uit de wei plukt
(en dat ondanks de altijd in de wei aanwezige shetters)

Met sil hink ik ook op twee benen, Ze heeft die spierschade, die voor beenwoekering heeft gezorgd in het kniegewricht.Een verkeerde beweging kan einde verhaal betekenen. Loop ik dan niet meer risico met pijnstillers? of moet ik dat risico nemen omdat ze wellicht nu pijn heeft?
Ik vind het zo verdomd lastig. Je wilt het beste voor hun doen, maar het is moeilijk te zeggen wat dat nu is.
Die het weet, mag het zeggen.

Hoi Sandra, als ze zich happier gedragen met pijnstilling, dan zou ik ze dat zeker geven. Als je geen verschil merkt, zou ik het niet geven.
Een van mijn paarden heeft al jaren ( 5jaar) een probleem met een achterbeen, en kan hierdoor niet goed opstaan. Het gaat het laatste jaar toch een stuk beter met opstaan.Wat voor mij ook zegt dat er altijd hoop op verbetering is. Ik heb een paar jaar geleden echt gedacht dat het niet meer lang zou duren en zij helemaal niet meer zou kunnen opstaan. Ik moest haar ook regelmatig "helpen" om overeind te komen. Ik gaf haar wel eens metacam maar ik kon geen verschil merken. Alleen als ze wel eens kreupel liep, dan merkte ik wel verschil.
Persoonlijk zou ik een paard pas laten inslapen als na verschillende pogingen het dier niet meer wil of kan opstaan, en niet meer kan of wil eten.
Dat je paarden niet meer zo reageren als vroeger lijkt mij niet zo erg. Misschien is dat voor jou een beetje wennen, maar het wil toch niet zeggen dat hun kwaliteit van leven nu zo slecht is.
Wel heel vervelend voor je dat je zoveel zorgen hebt, maar volgens mij doe je het prima zo.

Groetjes Jean

Het is inderdaad erg moeilijk, Sandra.

Indy werd ook angstiger naarmate ze achteruit ging en de ataxie erger werd. Ze stond eerst altijd graag urenlang op het weiland naast ons huis, later bleef ze het liefst thuis, of ze wilde na een kwartier al weer naar huis, helemaal in paniek.

Ik heb het steeds van Indy af laten hangen wat we gingen doen. Even op de oprit staan en om zich heen kijken, wandelen of zelfs rijden als ze een goede dag had en beslist wilde. Indy kon goed aangeven wat de bedoeling was. Rijden ging ik dan op een weggetje waar bijna niemand kwam en het draaide dan steeds uit op vreselijk gestuntel in draf, waarbij ik mijn hart vasthield of ze wel op de been zou blijven. Indy moest en zou draven en genoot met gespitste oren van elke meter. Als ik merkte dat ze haar voeten niet meer kon sorteren, stapte ik er af en dan slenterden we naar huis, terwijl we samen een appel aten. Indy was dan dagenlang zeer tevreden.

Ik heb menigmaal met mijn dierenarts erover gesproken, of het wel verantwoord was met haar te rijden en te draven. Ik kreeg vaak stekelige opmerkingen van mensen als ik met haar wandelde en ze slecht liep. Volgens mijn dierenarts moest ik de keus aan haar laten, maar er wel voor zorgen dat ze niet te lang doorging, Indy goed stevig aanvoelde en ze zelf aangaf dat ze beslist wilde.

Uit Indy sprak ondanks alles nog zoveel levenslust, hoe kun je dat afnemen? Omdat anderen het zielig vinden?

Je doet het zo prima, Sandra.
Jouw paarden hebben geluk dat ze bij jou terechtgekomen zijn.

Monique

Mijn arabier die ik sinds deze zomer heb, staat de afgelopen dagen veel te rillen.
De bovenkant van haar vacht is nat, maar haar ondervacht is droog. Ze zit ook best goed in haar haren.
Gisteren waren de buitenste haren zelfs bevroren, dus veel warmte geeft ze niet af.
Ook was ze gisteren lekker aan het spelen in de sneeuw met de andere paarden, dus ze kan zich niet heel ongelukkig voelen.
Ze loopt dag en nacht buiten, heeft onbeperkt ruwvoer en mijn andere paard (een paint) staat samen met haar, maar rilt niet.
Helaas is er geen schuilstal beschikbaar, maar ze kunnen behoorlijk uit de wind staan, omdat het weiland in de hoek afloopt en ze daar heel diep staan. Aan die kant is ook een koeienstal die dan wind extra tegenhoud.

Over het rillen in oktober heb ik mij geen zorgen gemaakt, dat was soms 1 dag met slecht weer en de temperatuur lag veel hoger dan nu.
Ik snap dat ze zich met rillen warm kan houden, maar dat zou nu toch eigenlijk niet meer moeten?

Ik twijfel dus wat wijsheid is. Toch een deken? Toch 's nachts naar binnen?
Help....