Even terugkomend op het geëvolueerd zijn voor lopen op harde ondergrond: in het trainingsprogramma zitten sessies waarin ik verschillende dagen in de kar achter de LandRover onze hengst aan een touw leid.
De serie waar we nu mee bezig zijn is een route van 18 km. over split en keien op betonharde ondergrond, inclusief 300 meter hoogteverschil, een handvol rivier doorsteken, stuk olijboomgaard etc.
Geen makkelijke route en uit-en-thuis doen we met >12 km./uur dus niet langzaam ook. Hij zit gem. onder de 110 bpm en is binnen 2 minuten na thuiskomst al onder de 50. Niets te zwaar voor hem dus.

Dit was de inleiding, nu de crux:
Ik zit er vlak voor en - naast met alle tijd om aandachtig op hem te letten. Hij loopt aan de doorhangende lijn en we passen de snelheid aan hem aan, dus wat ik zie is zoals en waar hij zelf wil lopen in zijn eigen evenwicht. Wat ik zie is:
- Hij is niet erg kieskeurig wat de ondergrond betreft.
- Hij loopt op scherpe steenslag met een kortere pas en op wat begroeider bodem met minder stenen met langere pas.
- Gróóte keien of kuilen ontwijkt hij niet, hij verlengt of verkort in hetzelfde tempo doorlopend gewoon zijn paslengte.
- Heuvelop of -af zet hij alleen meer of minder af waardoor hij met name heuvelop hárder gaat.
- Stenen of richels tot ruwweg vuistgrootte negeert hij; daar stapt hij gewoon geheel of gedeeltelijk op zoals het uitkomt en als die steen wegschiet gebeurt er niets.
- Al staat hij alleen met een paar cm. hoefrand op een steen of richel, dan staat hij op die hoef alsof die vol op vlakke bodem staat.
- De héél enkele keer dat hij in een door begroeïng ongezien gat stapt vangt hij dat met een halsbeweging op zonder tempoverandering.
- Bij dit dagelijkse ritueel wil ik nog vermelden dat zijn hoeven nagenoeg geen onderhoud behoeven.

Moraal van dit verhaal: ook een goed voorbereid en -getraind normaal gezond modern gedomesticeerd paard kan even probleemloos als zijn wilde voorouders blootsvoets over zo'n beetje elke ondergrond denderen.

Huertecilla schreef :


Leuk Huertecilla, interessant ook, zoals je dit beschrijft.
Ook al is de ondergrond bij jullie heel wat heftiger dan bij ons, ik herken er toch wel het een en ander in. Ook hier is het voor Nederlandse (pardon, Belgische) begrippen vrij stenerig, vooral die kleine scherpe vuursteenachtige flinterdingen die zo lekker in de witte lijn kruipen, als je met een paard erover gaat dat nog niet helemaal gehard is.

Gisteren zijn Jack en ik een bus-laadruimte vol vuurstenen gaan scheppen, iemand had dat klandestien gedumpt en het komt ons goed van pas tegen de modder en voor het afharden van de hoeven.

Onbelast lopen ze erover als op het gras. Belast wat korter, maar het levert niet echt een probleem op. De meesten van mijn paarden denderen nu over elke ondergrond, hier heb je veel paden met gestort vuursteen, niet echt ideaal voor nog wat gevoelige paarden.
Deze week heeft J a c k de hoeven van de hele klup weer eens onder handen genomen, en vandaag een rustige buitenrit gemaakt en dan zie je wel dat sommigen aanvankelijk een beetje 'kort' beginnen maar naarmate de rit vordert gooien ze de boel toch wel weer los.

Dat van het verlengen of verkorten van de paslengte herken ik ook bij mijn paarden. Het tempo gaat door, soms echter ook maken ze een paar kortere, snellere passen, maar ze stoppen niet.

Hoe is dat met je paarden als je er op zit? Lopen ze dan hetzelfde?
En ik zou je willen vragen hoe de stand van het hoofd van je paard is,
-die waarover je het nu hebt-, want je beschrijft hoe hij aan een doorhangend touw meeloopt en zichzelf moet dragen.

Groet, Pien