Piet schreef op vrijdag 1 juni 2012, 11:29:


En over al die dingen blijf ik me verwonderen
Ergens is de mens dat kwijt geraakt.

Els.
Tell me and I forget. Teach me and I remember.
Involve me and I learn.
(Benjamin Franklin)

Ook Player weet haar weg feilloos te vinden.
Toen ik het bos nog niet zo goed kende en ik begod niet meer wist waar ik was, liet ik het aan haar over om weer thuis te geraken. Ook nu, heel soms ben ik even toch mijn oriëntatiegevoel kwijt, dan laat ik haar kiezen. altijd goed...
Soms kiest ze de weg zonder nadenken, is het een nieuw pad kan ze so scannend alle richtingen bekijken en dan één kiezen.
En weer altijd goed.
Ze kan ook rustig paden kiezen die we normaal niet nemen, ze lijkt te weten dat dat richting huis is....
Elk paard heeft recht op een staart

toen ik 40 jaar geleden naar bergen nh verhuisde,verdwaalde ik in de duinen!
Wist echt de weg niet meer en er stonden geen bordjes.
Heb toen de teugels los laten hangen en zei tegen mn merrie lady::tja meid ga maar ,weet jij t??
En ja hoor! Wel dwars door de bomen ,niet houdend aan de paden,waren we in no time terug op t land waar ze thuis was. geweldig.
ze stond er net een paar weken,dus ja een echte russiche importpostduif.
ijzer/zweep/spoor/bitloos,maar niet stuur-of hopeloos.

Els Kleverlaan schreef op vrijdag 1 juni 2012, 12:56:



Kan het me niet meer precies herinneren, maar er is onderzoek gedaan met volgens mij Aboriginals, die kunnen dat nog steeds. Met vliegtuig mijlenver uit hun dorp gehaald, en ze konden zo de weg terugvinden, keken oa naar stenen, aan welke kant mos groeit, om zich te orienteren. Voor bronvermelding zou ik diep in geheugen en boeken moeten graven

Paddy heeft een grappig gedrag. Over het pad tussen dag en nachtweide lag een omgevallen boom, hij kon hier netaan onderdoor, leidde ik hem aan touw dan volgde hij zonder morren, maar liet ik hem los dan ging hij toch liever een stuk om de boom heen en kwam dan verderop weer terug het pad op. Nu is het alweer een jaar geleden dat we de boom af hebben gezaagd, maar nog steeds loopt Paddy om

Anne Maria schreef op maandag 4 juni 2012, 19:04:


k Had t er laatst met een vriend over. Ik geloof ook zeker dat we vroeger zo'n vermogen hadden.
En eerlijk gezegd denk ik zelfs dat we het nog steeds zouden kunnen leren als we wilden...
Ik tenminste wel, ik verdwaal zelden

Fossielen laten zien dat de hersenen kleiner worden als een soort wordt gedomesticeerd.Het brein van paarden en honden kromp, waarschijnlijk omdat de mens voor ze ging zorgen.
Ook de hersenen van de mens zijn 10.000 jr. geleden gekrompen. Bij dieren krompen de voorhersenen. Bij mensen werden de middenhersenen (emotie, zintuigelijke) kleiner.
Honden en mensen leefden nauw samen, mensen maakte plannen en organiseerde, honden namen de zintuigelijke taken waar.

Mandyc schreef op dinsdag 5 juni 2012, 12:05:


Waardoor nam het stukje emotie af?

Een minder goede afstemming/ontwikkeling van de hersenen, in het geval van de midden hersenen, zorgt ervoor dat je eindigt met een simpele, duidelijke emotie.
Hoe meer de hersenen ontwikkeld zijn/hogere functie's, hoe meer psychodrama er voor komt, (daar hebben dieren geen last van.....).

Mandyc schreef op dinsdag 5 juni 2012, 16:25:


Betekent dit dat de menselijke emoties/psychodrama vroeger méér waren? Toen onze hersenen groter waren alvorens we dieren gingen domesticeren? Nóg meer?

Er is in de loop van eeuwen natuurlijk weer heel wat veranderd, hoe en in welk opzicht.......
We weten nu dat het brein maakbaar is, we kunnen met bewustzijn onszelf veranderen. Niet alleen de genen spelen een rol in wie we zijn.
Het trainen van onze denkwijze beinvloed ons gedrag wat weer invloed heeft op onze hersenen / wie we uiteindelijk (willen) zijn.
Nu we dat weten....