Buck is in het wild opgegroeid en erg sociaal. Hij kan bij elk ander paard en neemt altijd de leiding op een rustige manier. Geen ander paard probeert dat te betwisten.
Cadiz is vermoedelijk alleen opgegroeid, want hij lijkt een andere taal te spreken en is eigenlijk asociaal te noemen. Hij kan bv niet groomen, wendt zich met platte oren af. Daardoor laat Buck zijn pogingen tot lichamelijk contact op den duur achterwege.
Toch staan ze soms te 'bekvechten' of elkaars snuit af te lebberen.
Wanneer Cadiz mentaal goed in zijn vel zit, mag hij van Buck zijn hooi meeëten. Ik vermoed dat hij zich op zulke momenten het meeste als een normaal paard gedraagt. Dit is eigenlijk het laatste anderhalf jaar permanent zo. Ze staan overigens vaker wel dan niet in elkaars buurt, maar ik denk dat dat niet zozeer vriendschap is, maar gewenning, of gedoging, het is 'beter dan niks'.
Voordeel is dat ik rustig met de een kan wegrijden zonder dat de ander door het lint gaat. Eén in de wei en de ander in de paddock.
Buck had liever een andere kameraad gewild zoals zijn vorige shetkameraad, maar zo is het nu eenmaal niet. Voor Cadiz is dit een kans om jeugdknakjes enigszins te overschrijven en daarvoor heeft hij de perfecte leermeester ontmoet.