sannie schreef op zaterdag, 6 maart 2004, 22:02:


Als ik me goed meen te herinneren schreef jij ergens dat jouw paard een draver is (was???)?
Jack is een draver en mede hierdoor ken ik aardig wat mensen met dravers. Wat ik er over weet:
1) Dravers zijn geen normale paarden. Dravers zijn gefokt om hard te gaan, alle grenzen opzij te zetten, liefst voor de kudde uit te willen lopen, etc. Hier en daar zijn er wat geflipte paarden ontstaan, maar dat was prima: die liepen NOG wat harder en daar is dus weer vrolijk verder mee gefokt.
2) Dravers zijn getrained om hard te lopen, en vooral, om voorop te lopen. Aan een draver die hard kan maar liever gezellig naast zijn maatje blijft lopen heb je niks.

Nu ga jij op zo'n paard rijden, terwijl hij daar niet voor gefokt en getrained is. Het KAN wel, maar afhankelijk van het individu blijf je met een meer of minder duidelijk merkbaar restje "draver" zitten.
Wat ik zelf merk, en weet van andere draver-eigenaren, is dat het nooit gezapige tour-paardjes worden. Het wedstrijdelement blijft latent aanwezig en kan ieder moment weer de kop opsteken. Te lang te hard draven en ze worden langzaamaan high, eenmaal in "drafbaan-mode" dan kun je het vergeten om ze door laten rennen tot ze moe worden: ze worden niet moe (dat is eruit gefokt) maar rennen door tot ze letterlijk dood neervallen.
Als ze ingehaald worden kan het braafste paard ineens weer een wedstrijddier worden.
Veel rijden, veel op hogere snelheid rijden en steeds voor het fout gaat terugnemen. Het moment waarop ze in trance raken komt steeds verderweg te liggen. Bij het rijden met andere paarden is haasje-over spelen een goede manier om de wedstrijddrang (in ieder geval voor een tijdje) even te blussen. Ik moet dat nog steeds regelmatig doen met Jack om er voor te zorgen dat hij ingehaald kan worden zonder er vandoor te willen. Maar oppassen blijft het nou eenmaal met dit soort paarden: Als je dit echt niet wilt kun je beter een ander soort paard nemen.


Dravers hebben dat maar in beperkte mate. Geen van de dravers die ik ken hebben er moeite mee om van een kudde weg te galoperen. Op trektocht naar Brabant heeft het me verbaasd dat toen het andere paard waarmee hij al vier dagen samen liep rechtsaf ging Jack dat totaal niet interesseerde en gewoon rechtdoor bleef gaan. Ook na zoveel dagen samen moet ik hem nog bij iedere bocht vertellen dat wij OOK die kant opgaan. Hoezo lak aan kuddedrang?


Je kan een aantal dingen aanleren, je kan wat dingen afleren, maar het instict blijft.

Groeten,
Frans

nee sorry, toen had ik het over mijn vroegere eigen paard, Chip is een verzorgpaard... Mijn eigen paard had daar trouwens nooit last van, ookal had hij wedstrijden gedaan.

groetjes sandra

sannie schreef op zaterdag, 6 maart 2004, 21:53:

Hoi,
Ik wil even op dit stukje van het onderwerp reageren.
Het stukje bos waar wij met Isabella rijden, kent vele leuke kronkelpaadjes, maar dat zijn geen paadjes om full-speed met de wagen over heen te galopperen. Dus ja, dan blijven maar een aantal paden over. Brede lange paden. Dat weet Isabella heus wel. Maar nu heb ik het geluk dat ik een pony heb die liever draaft, dus echt full-speed galop krijgen we er bijna niet uit (full-speed draf wel, maar dat is eigenlijk hetzelfde als hardgalopperen). Het gaat er dus over dat je niet altijd kunt voorkomen dat je op een en hetzelfde pad hard gaat als je dat eens wilt. Je kunt natuurlijk wel ook eens stappend over zo'n pad gaan.

Maar vroeger bereed ik samen met iemand 2 New Forest pony's. Die mochten eens per zoveel tijd zich uitleven op een stukje braakliggend zandpad naast een doorgaande weg. Lang zeer breed pad. Als we die kant uitgingen, nou dan waren ze bijna niet te houden; ze wisten het.
We konden nog op tijd onze beugels inkorten en dan Woessss weg waren ze (ooit gemeten met een auto ernaast, eentje 45 km/u de andere harder). Maar hoe hard ze ook gingen, ze hielden altijd in op het punt waar ze dat steeds moesten doen (geleerd). En met gemak. Ze stopten bijna al vanzelf. Nooit problemen mee gehad, ook niet met al het verkeer er langs. Was altijd weer enorm gaaf, zowel voor ons als voor de paardjes. En weer rustig uitstappend terug.
Het kan dus best die zgn. galoppeerlaantjes/paadjes, e.d.

Groeten,
Ingrid

Hoi Sandra,

Een paard dat in de bak aan de hulpen staat is buiten goed te corrigeren. Ten ALLER tijde. Western paarden hebben de magische HOOOO in zich. Als ik dat tegen mijn paardje zeg staat hij stil, no matter what. Hoooo, staat voor het stoppen van elke beweging, het blokkeren van alle gewrichten en is in het engels mooi te vertalen naar Freeze!

Misschien dat hij buiten dan niet gelijk stil staat maar je hebt dan zeker de controle terug in een noodgeval.

Kan me overigens heel goed vinden in wat Petra schreef, mt een complimentje voor de duidelijke uitleg!

Emania

emania schreef op Mon, 8 Mar 2004 11:27:57:


Ehh... Mag ik vragen met hoeveel en wat voor soort paarden jij ervaring hebt met buitenrijden?

Ik ken nogal wat paarden die in de bak zelfs ZONDER iets te rijden zijn (alleen al op zit reageren) maar die buiten, eenmaal op snelheid, of door angst (wat ze in de bak niet hebben) op hol slaan. Dat een paard in de bak aan de hulpen staat wil naar mijn ervaring absoluut niet zeggen dat ze buiten WEL goed aan de hulpen staan.


Nee, dat hebben ze niet IN zich, ze worden er niet mee geboren. Je kunt het ze LEREN, maar de vraag blijft altijd tot welke omstandigheden ze er naar blijven luisteren. En veel paarden die buiten worden ingehaald door een losgeraakt stuk landbouwplastic willen dan ineens toch wat minder goed naar HOOOO luisteren dan in de bak...


Dat is fijn voor jou, maar beslist niet representatief voor IEDER paard. Ik ben in de gelukkige omstandigheid meer dan EEN paard te hebben, en ondanks dat ze beiden hetzelfde worden gereden is er eentje WEL altijd makkelijk te stoppen, maar kan de andere vrij makkelijk in een staat van stuur- en remloos terecht komen. Die laatste is overigens al het langst in training dus daar ligt het niet aan.

Groeten,
Frans