Jacqueline v d Berg schreef op woensdag 20 april 2011, 12:57:
> Britt Claeys schreef op dinsdag 19 april 2011, 22:41:
>
>>
> Dat is zo, het toeval wil dat ik gisteren iets gelijkaardig zei tegen mijn
> jongste zoon van 11 die het heel moeilijk heeft. Voor hem is het moeilijk
> te vatten, 'voor altijd' is zo heel erg lang he...Het kon hem wel
> troosten, met een lach en een traan
Voor altijd is erg lang en juist daarom een mooi geschenk.
Elk dier (en mens) die je op één of andere manier geraakt heeft, blijft ergens in je hart. Na een hele tijd komt ie zo nu en dan terug eens piepen bij een bepaalde handeling, datum, plek, ... in de vorm van die herinnering gepaard met die glimlach en dat warme gevoel.
Dieren afgeven doet pijn, veel te pijn, maar zonder is dan weer een leven waar iets in ontbreekt, het is gewoon 'voller' als die viervoeters er zijn.
Je zoon zal op een dag wel beseffen dat voor altijd toch niet zo extreem lang is en dat hij het voorrecht had te mogen opgroeien met een hond. Maar op dit moment is dit hard hè, zeker voor kinderen
Warboel
