Diestelmans Liesbet schreef op vrijdag, 18 februari 2005, 16:22:


Ik vind het moeilijk je fotos van de X-stand te beoordelen
je pony is een echt bolletje wol, dus zoals in vorige berichten al aangegeven
lijkt het me wel interessant om een rontgenfoto te laten maken.
X-benigheid is echter niet iets dat zich beperkt tot, of voortvloeit uit
de vorm van de hoef en de beentjes erbinnen,
maar moet beoordeeld worden over het ganse been
voor de voorbenen vanaf de inplanting van de schouder
voor de achterbenen vanaf de aanhechting aan het bekken.
Met bekappen kan je bij groeiende veulens een en ander korrigeren
maar eenmaal volgroeid zal je er nog moeilijk iets kunnen aan doen
behalve de toestand niet te laten verergeren.
Frans schreef hier al dat X-benen niet meer veranderen eenmaal volgroeid
maar de toestand kan weldegelijk verergeren door de slijtage van de gewrichten.
Bij normale stand van de benen wordt de druk uitgeoefend door het gewicht van paard/pony en eventueel ruiter, mooi langs de as van de beenderen
en door de gewrichten afgeleid naar de grond.
bij X-benen gebeurt die drukverdeling niet mooi volgens de as en worden de beenderen onder spanning gebracht en kunnen de gewrichten scheef afslijten of degenereren.
Je moet wel rekening houden met het feit dat shetjes eigenlijk genetisch afwijken : ze zijn een vorm van dwerggroei
dit kom je ook tegen bij mensen en andere dieren zoals bulldoggen.
De genetische afwijking bestaat er hoofdzakelijk in dat de ledematen relatief verkorten tov de romp- en hoofdlengte met als kenmerk en volgens de soort,
O-benen (mensen) of Xbenen (honden, ponys)
Dus volledig oplossen zal je niet kunnen

Peter

HannahFroukje schreef op vrijdag, 18 februari 2005, 19:58:


Ik vind, en dat lijkt me toch wel erg duidelijk, het hele paardengedoe voor velen niet geschikt. Daarmee beweer ik echter nog niet dat ze het van mij niet mogen!
Als ze morgen van de Eifeltoren willen springen vind ik het ook prima......
heeft ook weer allemaal niets speciaal met hengsten te maken.


Hoe bedoel je deze situatieschets nou precies? Niet alleen, maar weer wel alleen in zn boxje (interpreteer ik hoor), met nog een hengst in het hokkie ernaast. Excellente manier om beiden gek te krijgen.

Ik heb verder eigenlijk helemaal geen zin om me nog bezig te houden met paarden in hokkies. We zijn hier op PNforum.


Met een hengst dito...


Ik weet toch echt wel van niet-hengsten die ongeveer eendere "spelletjes" uitgevonden hebben


Vind ik erg meevallen. Wat ik vooral zie is een panische reaktie vanuit de 2beners met hun malle taboetjes omdat een paard een voor hen supranormale prikkel naar buiten schuift.


Nou heb ik een leuk stukje voor je uit Blake ():
"(...)overkwam een goede kennis. Ik had hem een aardige, rustige pony verkocht. Hij wist niet zoveel van paarden af, maar de merrie en hij konden het bijzonder goed met elkaar vinden. Toen belde hij mij op een dag in paniek op. Er was iets ergs met de merrie en of ik maar gelijk wilde komen. Ik ging er dus onmiddelijk op af en vroeg wat er aan de hand was. Alles scheen in orde zolang hij maar niet in haar buurt kwam. 'Zodra ik in de stal kom en haar aanraak gaat ze schreeuwen, met haar achterbeen zwaaien en watert zij', vertelde hij."

Maar goed, 2beners zonder kennis zitten wel degelijk ook meteen met de handen in het haar als een merrie iets wil. Of ze merken het niet eens op. Komt ook veel voor.


Ik beweer ook nergens dat iedereen met een paard kan omgaan. Integendeel zelfs! En al helemaal niet in NL. Ik beweer alleen dat ik vanuit mijn literatuurkennis zowel als uit eigen ervaring het als mijlengroot voorgestelde verschil tussen hengsten en andere paarden niet zie.

De hele paardenhobby staat bij de verzekeraars en de CBS-statistieken bekend als risicovol, ook zonder hengsten.

Groeten, Egon

Voor of tegen castratie, persoonlijk denk ik, het moet werkbaar zijn in de situatie die voor jou en je paard de realiteit inhouden.

De realiteit veranderd al naar 'niet natuurlijk' als je je er als mens tegenaan gaat bemoeien.

Te weinig inzicht in, wat gebeurd er op het moment dat een hengst met zijn pik in plaats van met zijn hoofd gaat denken. En de poppen zijn aan het dansen.

Je kan met een hengst omgaan en hij wordt in een hengstengroep geplaatst en net jouw paard is de pispaal en de realiteit is al dat je met een ongelukkig paard zit.

Je hebt een hengst, en het feit dat je het niet op je geweten wil hebben dat er ongewenste veulens worden geboren betekent al dat hij niet weg kan met zijn natuurlijke behoeften. Het feit dat jij beslist dat hij niet mag vechten, dekken enz grijpt al in op zijn natuurlijke aard.

Hempfling die met een hengst langs een hengstige merrie loopt en de hengst wil erop maar staat onder bevel van hempfling. Is dat dan mooi ? Of is dat nu juist denigrerend en persoonlijkheid onderdrukkend ?

Geslachtshormonen bepalen veel gedrag en het is de vraag of je als mens zit te wachten op dat gedrag. Gedrag bepaald door geslachtshormonen houdt in oa agressie ,dominatie, geldingsdrang , controle willen uitoefenen op soortgenoten en ook mensen.
Als je met dat gedrag als hengst in je leven toch nooit wegkomt, omdat het beperkt wordt door je verzorger, wat heb je dan aan een drang om dat gedrag toch tentoon te spreiden. Mischien grijp je wel harder in het welzijn in, door een hengst zijn geslachtsdrift te laten behouden?

Wat heb je aan een kater die je huis onderzeikt ?

Wat heb je aan een reu die vecht met iedere andere reu ?

Op het moment dat mensen zich met dieren bezig gaan houden, is het bijna niet werkbaar om een dier zijn volledige gedrag (lees geslachtsdrift) te laten behouden.

Of een karakter veranderd na castratie ? Dat ligt aan de definitie die je aan karakter geeft. Inderdaad zal leeftijd meespelen in de zin van leerervaringen,een laat geruinde exhengst weet wat er te koop is en zal hengsten gedrag laten zien uit leerervaring en niet ingegeven door geslachtshormonen.

Persoonlijk hou ik zelf niet zo van alle ellende ontstaan bij dieren (inclusief mensen) veroorzaakt door geslachtsdriften. Onrust en spanningsveld verschuift zichtbaar als er niet met het hoofd gedacht wordt.

En hey als jij de eerste stap al gemaakt hebt om je ertegenaan te bemoeien dan kan castratie een logisch en verantwoord gevolg zijn.

Zelf heb ik geen problemen met een hengst hengst laten maar ik besef wel dat het niet voor iedereen is weggelegd en meer inzicht in het dier vraagt.

Tycho schreef op vrijdag, 18 februari 2005, 21:50:


Mooi opsomming van voor en tegens Tycho. Ik denk ook dat het mooiste is om mee te stromen met het natuurlijke karakter van een hengst en het zo te vormen dat je er beide plezier mee hebt. Hoe dat praktisch moet en of een ruiter dat kan? ... dat bepaald of zoiets haalbaar is. En vaak is dan ruinen beter dan een onhandelbaar paard in de weide op te sluiten.

Ik weet dat de mens ook een stukje natuur is, en zie dat wat we doen, niet als tegen natuurlijk. Een paard heeft door de eeuwen heen altijd moeten anticiperen op zijn omgeving, hoe die ook was. En nu komt hij daar mensen tegen, die nogal wat invloed hebben. In de natuur hebben we nu eenmaal voor paarden een machtige invloed, ja zo machtig is de natuur. Weersinvloeden bar en vriendelijk, voedsel schaarste en voedsel in overvloed, katachtigen of de afwezigheid daarvan en nu de mens, de natuur is altijd zo geweest. Zo zie ik ook onze steden als onderdeel van een grotere natuur en niet als tegen natuurlijk. Alles wat is, is natuur! Deze ruimere definitie verdeelt de wereld niet in goed en slecht. Ik werk liever met oorzaak en gevolg, opsluiten in de stal heeft zijn eigen gevolgen. Zoals alles wat we met onze paarden doen. Méér natuurlijk is voor mij dan ook een zoektocht binnen oorzaak en gevolg, naar resultaten en doelen zoals zachtheid, vrijheid, kameraadschap en harmonie.

Michiel

Tycho schreef op vrijdag, 18 februari 2005, 21:50:

Tycho schreef op vrijdag, 18 februari 2005, 21:50:


Wat er feitelijk steeds in alle toonaarden gezegd wordt is dat men liever dieren zonder eigengedrag wil. En natuurlijk is dat véél praktischer! Ik blijf (net als vorig jaar) voor de ontwikkeling van een SONY Equibo robopaard stemmen. Gaat perfect luisteren, en als je er geen zin meer in hebt vouw je 'em in de kelder. Ik denk dat minstens 80% van hippisch NL daar veel gelukkiger mee zou zijn.

Groeten, Egon

wat er feitelijk gezegd wordt is dat men dieren zonder eigen gedrag wil. Ik stem voor de Palomino bij CA, als kwartje op is of je trekt de stekker eruit is het klaar. Donald Duck kan ook, die staan wel in meerdere winkelstraten, of is dat nu de knuppel in het wipkippenhok?
Blijft wel interessante discussie trouwens, maar naar mijn mening argumenten van 2 beners en niet van de dieren zelf.

Groeten Esther (op school maar een 5 voor gedrag)

Tycho schreef op vrijdag over die ouders met de bange pony en de net zo bange dochter.


Ow jawel, ik heb er wel iets aan. Heel veel zelfs.
Ik snap je volkomen en ik vind je beweegredenen met deze mensen te stoppen heel juist en eerlijk.
Ik kom vergelijkbare situaties maar al te vaak tegen.
Zo werk je met een paard en boek je goede resultaten die door de eigenaar binnen een mum van tijd teniet gedaan kunnen worden.

Ik probeer dit te ondervangen door van te voren een eerlijk en open gesprek aan te gaan, over wat ze kunnen verwachten en over hoe ver ik zelf zal kunnen gaan.
Maar net zo goed wat ze niet van mij hoeven te verwachten en dat er situaties zijn waarbij het voor mij ophoudt.
Zo probeer ik mezelf in te dekken.

Helaas glippen er wel eens tweebeners doorheen, zoals afgelopen maandag het geval was. Ik denk dat bewuste dame zich ernstig heeft laten oml*llen door een andere lesser terwijl ze er zelf nog helemaal niet klaar voor is op een andere manier naar haar paard te gaan kijken.
Dat kan in eerste instantie conflicten bij zo iemand geven, getuige haar reaktie.

Om de vraag van Piet te beantwoorden : Dan ligt daar mijn grens.
Ik reik aan, ik wil het ze desnoods laten zien, maar het zijn zij die het moeten doen. Het is hun paard en hun verantwoordelijkheid om te leren en te veranderen. Willen ze dat niet, blijven ze kost wat kost doorgaan op de oude voet dan is daar mijn grens. En dat is niet eenvoudig want ik blijf lang zoeken naar het positieve in de hoop er toch nog iets uit te kunnen halen.

Het paard heeft zelden een niet op te lossen probleem. Het is meestal de mens die denkt in zijn patroontjes en deze niet kan loslaten, door welke reden dan ook. Ik ga daarnaar op zoek. Ik verdiep me niet alleen in het paard, alhoewel ik dat eerlijkgezegd vaak nog het makkelijkste vind, maar ik moet vaak ook wat met die eigenaar. Tot op zekere hoogte, en dat al kan confronterend werken en dat moet hij maar aankunnen he.

Dat vervolgens de eigenaar maar even besluit om dat grondwerk maar over te slaan zegt mij een heleboel. Ook dat herken ik, maar daarin ben ik nou weer heel strict : Zonder grondwerk geen rijden ! Ook al is het iets van 1 les, ik wil weten hoe die mens met zijn paard omgaat en dmv grondwerk ben ik daar heel snel achter.
Ik vraag de eigenaar oa zelf het paard te halen en ik kijk hoe hij zijn paard benadert, leidt, hoe het paard volgt en op de eigenaar reageert, en vice versa. Het hoeft niet perfect te zijn, het gaat om de intentie.

En dan nog gaat het soms mis. Je hebt bergen energie in iemand gestoken en plots ontdek je dat hij het niet heeft opgepikt, getuige de 2 mensen waarover ik afgelopen maandag schreef.
Dat blijf ik moeilijk vinden. Want je ziet het niet altijd van te voren.

Net zoals ik soms mensen tegenkom waarvan ik denk : Die leert het nooit, en dan blijkt er een zeer zacht en invoelend persoon onder te zitten die echt vanuit zijn hart het beste wilt met - en voor- zijn paard.

Het blijft wonderlijk, die paardenwereld. Pien

e m kraak schreef op vrijdag, 18 februari 2005, 22:38:


Ik neem even aan dat deze opmerking niet tegen mij persoonlijk bedoeld is.
Als dat wel zo is, probeer ik mijn standpunt te verduidelijken.
Ik zie omgang met paarden als opvoeden zoals een ouder dat met een kind zou doen. Geef je het kind geen handvaten en stuctuur of leiding dan krijg je een kind dat grenseloos is. Denk dat hetzelfde opgaat bij paarden.Met of zonder ballen.

Nu gaat de discussie bijna over wie verdient er een paard danwel een hengst en kan daarmee overweg. Ik denk als ik het over realiteit heb dat (bv) wat de buurman doet, al gevolgen kan hebben voor jou als hengsteneigenaar.
Wat nou als de buurman besluit een hengstige merrie te zetten in zijn wei naast jouw hengstenwei. Een hengst geeft extra complicatie's door zijn gedrag dat ontkennen is ook je kop in het zand steken.

Jij kan zoals ik het lees je hengsten opvoeden en een veilige situatie creëren voor jou en je paarden.


Nogmaals ik begrijp je standpunt en ik ben het met je eens en in de ideale wereld zouden we deze discussie niet eens hebben. Waarbij zelfs kan lijken dat we tegenover elkaar staan wat we in mijn ogen zeker niet doen.

De reaktie van Michiel vind ik persoonlijk ook heel mooi, accepteren dat, wat is de realiteit is. Echter zie ik veel mensen die weg inslaan en spiritueel met paarden willen werken. Waarbij ik ook veel mensen zie ( en nu bedoel ik niet Michiel persoonlijk) die zich niet laten remmen door enig inzicht in het begrip paard.Dat is het deel mensen waar we het nu mischien over hebben.
Daar verworden paarden bijna weer tot spiegels van hun ziel, yeah right, blijf vooral ontkennen dat een dier een karakter heeft. Een dier reageert op jou dat geloof ik best, net als ieder ander wezen. Maar een dier kopieert niet wat jij doet, zou wel makkelijk zijn dan hoef ik inderdaad alleen maar lief te lachen om harmonie te krijgen in de paard-mensrelatie. De mens is in dat wereldje blijkbaar zo verheven dat alle negatief gedrag van een dier wel herleid moet worden door een trauma veroorzaakt door mensen.
Een dier heeft in mijn ogen net zoveel recht op een klote persoonlijkheid als 'de mens'. Ook bij paarden gaat het er allemaal niet lief en vriendelijk aan toe, ontkennen daarvan doe je een dier ook geen recht mee.

En hey ik ben iemand die graag de realiteit probeert juist te interpreteren, maar daarnaast als ik lekker tussen de paarden leef ben ik de grootste dromer die er is en doe ik graag alsof er geen andere wereld bestaat buiten mij en de paardjes om mij heen.

e m kraak schreef op vrijdag, 18 februari 2005, 22:38:
******************
Erg overdreven Egon.

HannahFroukje schreef op vrijdag, 18 februari 2005, 23:51:


Maar goed, ieder z'n meug.

We zitten inderdaad op een PN forum, maar ik denk niet dat iemand hier aanspraak op volledig natuurlijk paardhouden kan maken ... en ik zie daarin tot nu toe geen uitzonderingen.

Niet dat ik het predikaat "natuurlijk" nou zo erg belangrijk vind, want dat bestaat gewoon niet in Nederland.

Spirithorses schreef op vrijdag, 18 februari 2005, 22:55:


KNIP


De frustratie waar ik mee blijf zitten, ligt in deze situatie niet eens bij deze blinde mensen en het risico wat ze met hun eigen kind nemen. Maar meer bij het gevoel dat ik een paard zie veranderen van bang naar ontspannen, om vervolgens alle respect, begrip en vertrouwen wat erin gestopt is, naar de mallemoer geholpen te zien worden. Het paard mag even proeven van wat het zou kunnen zijn om vervolgens weer te schreeuwen en niet gehoord te worden.
Daar wordt ik nou zo ontzettend verdrietig van !

Tycho schreef :


Deels ben ik het met je eens. Ik ben degene die dit onderschrift : "Het paard is de spiegel van je ziel" een tijd heeft gebruikt en Nanda van Gestel, geloof ik, heeft een boek met deze titel geschreven.

Als ik dit vertaal naar zoals ik het bedoeld heb dan zeg ik dat je paard je daadwerkelijk kan spiegelen door in zijn gedrag jouw gedrag te laten zien.
Om je een simpel voorbeeld te geven : Een ruw persoon houdt zelden zijn paard fijngevoelig. Ben je echter ontspannen dan heb je veel meer kans dat je paard dit ook zal zijn.

Tuurlijk heeft veel te maken met het karakter van je paard, maar ook met de manier waarop hij opgevoed is, en met de manier waarop met hem omgegaan wordt.

Zo heb ik er een paard bij dat ik, als ik niet goed in mijn vel zit, maar beter niet kan gaan rijden - krijgen we onherroepelijk ruzie....
Wie spiegelt er dan wie?

Inderdaad ontstaat harmonie niet alleen door lief te gaan zitten lachen naar je paard en zal de tweebener zich moeten verdiepen in het wezen paard vooraleer hij tot harmonie komen zal.

Maar om nou het 'spiritueel omgaan met' te koppelen aan een gebrek aan inzicht vind ik wat te ver gaan. Vervang het woord spiritueel maar eens door dressuur, of van mijn part western en je krijgt dezelfde uitkomst hoor.

En dat een dier het recht heeft op een kl*te persoonlijkheid : Mag, kan en gebeurt. Ik pretendeer niet dat dit niet mag, sterker nog : Ik heb er een paard bij dat ook niet de makkelijkste is, en dat is denk ik, een mentaliteitskwestie, een karaktertrek. Het zit nou eenmaal in haar overal tegenin te gaan. Net zoals er ook mensen zijn die overal wat over te z**ken hebben.... Zoals ik....
Pien

Tycho schreef :

Ik weet het en ik deel het gevoel. Had ik afgelopen maandag.
Heeft me toch de hele week bezig weten te houden..... Pien

Spirithorses schreef op zaterdag, 19 februari 2005, 0:03:


Wederom zoals jij spiegelen leest en interpreteert lees ik het ook, dus het hele bovenstaande verhaal zou zo uit mijn pen kunnen komen.

Mijn deel tekst waar jij op reageert is geschreven vanuit de ervaringen die ik opgedaan heb ik de nieuwe wereld die 'natural horsemanship' heet.
Daar kreeg ik te maken met zelfverklaarde goeroe figuren die veel boeken hadden gelezen en weinig vlieguren tussen de paarden hadden gemaakt.
Dan krijg je dus te maken met mensen die spiegelen letterlijk nemen. Om bij jouw voorbeeld te blijven,

Deze goeroe verkochten gebakken lucht die ze zelf geloofden. Die lezen een ruw persoon krijgt een ruw paard ,terwijl wij best begrijpen dat spiegelen kan resulteren in, in het ergste geval, een angstig paard.

Ik heb met mijn domme hoofd zelfs gedacht dat mijn eerste paard bij deze mensen veilig stond. Mijn verhaal verteld en gezegt, hij vertoont hengsten gedrag en kan bijten uit reflex om vervolgens zichzelf achter in de stal te gaan schamen. Ik wil niet dat hij voor dit gedrag geslagen wordt , kan ik met mijn paard komen? Ja ik kon komen, binnen 3 dagen werd mij te kennen gegeven dat mijn spookverhalen over mijn eigen paard niet klopte en dat het een verschrikkelijk lief dier was, wat hij ook is, maar dat terzijde.
Weer een week later kwam de stalhoudster naar mij toe dat ze verschrikkelijk in haar borst was gebeten bij het voeren ,waarbij mijn zorg op zulk een moment niet uitgaat naar haar borst, maar mijn eerste vraag is of ze hem toen geslagen had.

Dat waren mensen en zijn nog mensen die het denken te weten en er veel geld mee verdienen. Maar das boeken wijsheid en ik hoop dat mijn paard een steentje praktijk ervaring heeft kunnen overbrengen.