Karin schreef op vrijdag, 18 februari 2005, 19:55:


en de vraag blijft natuurlijk : als het paard's karakter al verandert
na het kastreren, ligt de ruin daar zelf van wakker !?
Misschien ziet ie 't leven ook wel meer door een roze bril
dan vroeger ...
Peter

HannahFroukje schreef op vrijdag, 18 februari 2005, 19:58:


Ik vind, en dat lijkt me toch wel erg duidelijk, het hele paardengedoe voor velen niet geschikt. Daarmee beweer ik echter nog niet dat ze het van mij niet mogen!
Als ze morgen van de Eifeltoren willen springen vind ik het ook prima......
heeft ook weer allemaal niets speciaal met hengsten te maken.


Hoe bedoel je deze situatieschets nou precies? Niet alleen, maar weer wel alleen in zn boxje (interpreteer ik hoor), met nog een hengst in het hokkie ernaast. Excellente manier om beiden gek te krijgen.

Ik heb verder eigenlijk helemaal geen zin om me nog bezig te houden met paarden in hokkies. We zijn hier op PNforum.


Met een hengst dito...


Ik weet toch echt wel van niet-hengsten die ongeveer eendere "spelletjes" uitgevonden hebben


Vind ik erg meevallen. Wat ik vooral zie is een panische reaktie vanuit de 2beners met hun malle taboetjes omdat een paard een voor hen supranormale prikkel naar buiten schuift.


Nou heb ik een leuk stukje voor je uit Blake ():
"(...)overkwam een goede kennis. Ik had hem een aardige, rustige pony verkocht. Hij wist niet zoveel van paarden af, maar de merrie en hij konden het bijzonder goed met elkaar vinden. Toen belde hij mij op een dag in paniek op. Er was iets ergs met de merrie en of ik maar gelijk wilde komen. Ik ging er dus onmiddelijk op af en vroeg wat er aan de hand was. Alles scheen in orde zolang hij maar niet in haar buurt kwam. 'Zodra ik in de stal kom en haar aanraak gaat ze schreeuwen, met haar achterbeen zwaaien en watert zij', vertelde hij."

Maar goed, 2beners zonder kennis zitten wel degelijk ook meteen met de handen in het haar als een merrie iets wil. Of ze merken het niet eens op. Komt ook veel voor.


Ik beweer ook nergens dat iedereen met een paard kan omgaan. Integendeel zelfs! En al helemaal niet in NL. Ik beweer alleen dat ik vanuit mijn literatuurkennis zowel als uit eigen ervaring het als mijlengroot voorgestelde verschil tussen hengsten en andere paarden niet zie.

De hele paardenhobby staat bij de verzekeraars en de CBS-statistieken bekend als risicovol, ook zonder hengsten.

Groeten, Egon

Tycho schreef op vrijdag over die ouders met de bange pony en de net zo bange dochter.


Ow jawel, ik heb er wel iets aan. Heel veel zelfs.
Ik snap je volkomen en ik vind je beweegredenen met deze mensen te stoppen heel juist en eerlijk.
Ik kom vergelijkbare situaties maar al te vaak tegen.
Zo werk je met een paard en boek je goede resultaten die door de eigenaar binnen een mum van tijd teniet gedaan kunnen worden.

Ik probeer dit te ondervangen door van te voren een eerlijk en open gesprek aan te gaan, over wat ze kunnen verwachten en over hoe ver ik zelf zal kunnen gaan.
Maar net zo goed wat ze niet van mij hoeven te verwachten en dat er situaties zijn waarbij het voor mij ophoudt.
Zo probeer ik mezelf in te dekken.

Helaas glippen er wel eens tweebeners doorheen, zoals afgelopen maandag het geval was. Ik denk dat bewuste dame zich ernstig heeft laten oml*llen door een andere lesser terwijl ze er zelf nog helemaal niet klaar voor is op een andere manier naar haar paard te gaan kijken.
Dat kan in eerste instantie conflicten bij zo iemand geven, getuige haar reaktie.

Om de vraag van Piet te beantwoorden : Dan ligt daar mijn grens.
Ik reik aan, ik wil het ze desnoods laten zien, maar het zijn zij die het moeten doen. Het is hun paard en hun verantwoordelijkheid om te leren en te veranderen. Willen ze dat niet, blijven ze kost wat kost doorgaan op de oude voet dan is daar mijn grens. En dat is niet eenvoudig want ik blijf lang zoeken naar het positieve in de hoop er toch nog iets uit te kunnen halen.

Het paard heeft zelden een niet op te lossen probleem. Het is meestal de mens die denkt in zijn patroontjes en deze niet kan loslaten, door welke reden dan ook. Ik ga daarnaar op zoek. Ik verdiep me niet alleen in het paard, alhoewel ik dat eerlijkgezegd vaak nog het makkelijkste vind, maar ik moet vaak ook wat met die eigenaar. Tot op zekere hoogte, en dat al kan confronterend werken en dat moet hij maar aankunnen he.

Dat vervolgens de eigenaar maar even besluit om dat grondwerk maar over te slaan zegt mij een heleboel. Ook dat herken ik, maar daarin ben ik nou weer heel strict : Zonder grondwerk geen rijden ! Ook al is het iets van 1 les, ik wil weten hoe die mens met zijn paard omgaat en dmv grondwerk ben ik daar heel snel achter.
Ik vraag de eigenaar oa zelf het paard te halen en ik kijk hoe hij zijn paard benadert, leidt, hoe het paard volgt en op de eigenaar reageert, en vice versa. Het hoeft niet perfect te zijn, het gaat om de intentie.

En dan nog gaat het soms mis. Je hebt bergen energie in iemand gestoken en plots ontdek je dat hij het niet heeft opgepikt, getuige de 2 mensen waarover ik afgelopen maandag schreef.
Dat blijf ik moeilijk vinden. Want je ziet het niet altijd van te voren.

Net zoals ik soms mensen tegenkom waarvan ik denk : Die leert het nooit, en dan blijkt er een zeer zacht en invoelend persoon onder te zitten die echt vanuit zijn hart het beste wilt met - en voor- zijn paard.

Het blijft wonderlijk, die paardenwereld. Pien

Spirithorses schreef op vrijdag, 18 februari 2005, 22:55:


KNIP


De frustratie waar ik mee blijf zitten, ligt in deze situatie niet eens bij deze blinde mensen en het risico wat ze met hun eigen kind nemen. Maar meer bij het gevoel dat ik een paard zie veranderen van bang naar ontspannen, om vervolgens alle respect, begrip en vertrouwen wat erin gestopt is, naar de mallemoer geholpen te zien worden. Het paard mag even proeven van wat het zou kunnen zijn om vervolgens weer te schreeuwen en niet gehoord te worden.
Daar wordt ik nou zo ontzettend verdrietig van !

Tycho schreef :

Ik weet het en ik deel het gevoel. Had ik afgelopen maandag.
Heeft me toch de hele week bezig weten te houden..... Pien

e m kraak schreef op woensdag, 16 februari 2005, 23:21:

Ik heb 3 ruinen. 1 daarvan heb ik als hengstje gekocht en laten castreren. De andere 2 waren dat al.
Waarom ik ruinen heb en geen hengsten?
Gewoon weg omdat ik op een pensionstal sta (geen andere mogelijkheid). Daar wil ik ze wel in de wei en in een kudde hebben (prettiger voor de paarden zelf, ik kan ze wel hengst laten, maar dan moeten ze altijd op stal....paardvriendelijker?) maar de andere mensen willen geen veulentjes van hun merries.
Bovendien wil ik trektochten kunnen rijden, dan moeten ze ook ergens terecht kunnen (en niet in een dichte box).
Ik had ook een merrie kunnen kopen. Maar als iedereen alleen maar merries koopt en alleen toekomstige sport en dekhengsten gehouden worden houd dit in dat alle andere hengst veulens geslacht zullen worden. En waarom zou ik dat nou weer willen?
Ik weet dat de castratie in veel gevallen echt niet zo'n lichte en makkelijke operatie is als veel mensen wel denken. Maar ik zie geen andere optie...

Malenka schreef op zaterdag, 19 februari 2005, 19:22:


Hallo,

Ik zie echt niet waarom u met een hengst geen trektochten zou kunnen
rijden. Ik doe dit al vele jaren. Als u geen behoefte heeft aan veulens van hem, laat hem dan sterliseren. Tijdens de nacht staat Utah gewoon bij de andere merrie's en ruinen zonder problemen in de weide.
Als het goed is zie je hem hier liggen, foto genomen op de Trek 2004
deze zomer.

Groeten,
jan.

Angela88 schreef op vrijdag, 18 februari 2005, 17:32:

Al heel erg mooi dat je zo bezig bent!
Over de voedingswaarde in het hooi:
Daar kun je wel achter komen. Je kunt b.v. een monster opsturen naar..... (ehm wat was het ook al weer?). Als je wil weten welk lab. het is zal ik het wel even op zoeken. Bovendien kun je in een doorsnee voedernormen boekje al vinden wat de gemiddelde waardes zijn. Ik heb laatst nog aan onze dierenarts gevraagd of een paard nou wel of geen biks nodig heeft. Hij zegt van niet. Zijn opmerking was zelfs: "als je bang bent dat ze te kort hebben geef je ze toch een handje biks per week? dan weet je zeker dat ze voldoende binnen krijgen!"

Als je dus zo ver bent kun je het gerust doen. Ik heb nog nooit gehoord (en mijn dierenarts ook niet) dat een paard niet zonder brokjes kan.

Maar zolang jij je er niet prettig bij voelt kun je ze best wat geven hoor. Ze vinden het heerlijk en het geeft jou ook een goed gevoel.
Als je ze maar niet vol propt zal de eventuele schade(?) wel mee vallen.

jan seykens schreef op zaterdag, 19 februari 2005, 20:46:


Staan ze nou allemaal bij elkaar of niet? (stroomdraadjes zijn op zo'n afstand niet goed te zien).
Hoe kom je aan de adressen van bedrijven waar het wel kan dan? Ik heb er persoonlijk nog geen 1 gevonden.

Sterrelisatie is ook een operatie. Ook daar kan het paard net als bij castratie last van hebben. Bovendien willen/kunnen ze dat alleen in de kliniek doen. Wat volgens mij alleen maar meer stress op levert.
Ik ken een paard wat gestereliseerd is (op bijna 3 jarige leeftijd). Hij is net zo goed ruin als de gecastreerde paarden.

Ik vraag me dus af of het echt wel beter zou zijn voor een hengst om gestereliseerd te worden in plaats van gecastreerd.