Myriam schreef op maandag 21 februari 2011, 19:28:


Ik ben Pien dan wel niet: Eerst terug op de grond gaan werken met het handpaard. Als je dan 200% controle heeft en hij licht is op je hulpen (voorwaarts, stoppen, achterwaarts, bij je blijven, tempo bepalen, ...), dan weer als handpaard mee.

Piet schreef op maandag 21 februari 2011, 21:15:


Euh Piet, er staan nu al reeds ontelbaar veel verhalen op

Eva Saegerman schreef op maandag 21 februari 2011, 14:07:

Halverwege januari heb ik een paard geadopteerd van Animu Luce. Zij wist me te vertellen dat de vorige eigenaar watten in de oren stopte tijdens het vervoer. Daar had ik dus nog nooit van gehoord. We hebben het paard overigens erg makkelijk in de trailer gekregen en zonder watten was het een heerlijk rustige rit. Alleen in een korte file werd er wat ongeduldig gehinnikt (die wilde eruit natuurlijk).
Ik vraag me trouwens wel altijd af wat de paarden nou tijdens zo'n rit horen. Kan me wel voorstellen dat dat raar kan zijn. Daarom ben ik in de trailergewenningsfase (trailer geparkeerd bij de paarden) zelf in dat ding gaan springen en eraan staan schudden (ik wilde geluid veroorzaken). Maar ja, dat klinkt nog steeds anders dan dat je bv over een spoorweg heen dendert met je trailer... Of passerend verkeer... etc...
Als het meer rust geeft... waarom eigenlijk niet? Ik ben ook wel benieuwd naar de ideeën hierover. Soms slaap ik bij gesnurk ook met oordoppen. Zonder krijg ik dan wel stress

MarshaBart schreef op dinsdag 22 februari 2011, 8:50:


Mmm, moeilijk uit te leggen.
Als ik met Pête richting een trailer loop, dan gaat die op 20 meter afstand al op haar kont zitten. En dan hoeft het voor mij eerlijk gezegd al niet meer, want dan weet ik wat volgt.
Paardlief is behoorlijk koppig.

Ik krijg haar er dan uiteindelijk wel op. Maar de manier waarop, tja...
Het gebrek aan hulp is ook zoiets. Mensen willen op zich wel helpen, maar hebben eigenlijk schrik van haar. Als die begint te steigeren en weg springt is ze behoorlijk imposant.
Ik heb dan zelf geen angst voor haar, maar andere mensen wel. Die gaan haar dan uit de weg. En dan lopen dingen vaak nog extra fout daardoor.
Als ze recht op hen afspring, gaan ze haar uit de weg waardoor ze de ruimte krijgt om zich los te trekken bijvoorbeeld. En zulke dingen heeft ze snel door. En wees maar zeker dat ze dan bij de poging daarna naar exact dezelfde kant springt, waar de persoon staat die haar uit de weg gaat.
Mijn zusje helpt mij bijvoorbeeld meestal, en die heeft echt schrik van Pête. Ik heb Pête ondertussen al 10 jaar. Maar ik ben er in 10 jaar bijvoorbeeld nog altijd niet in geslaagd mijn zus met Pête te laten rijden. Dat durft ze niet. (Terwijl haar eigen pony eigenlijk gevaarlijker is dan Pête.)
Lief dat ze wil helpen hoor, maar ideaal is dat niet.

Ik denk dat ik zelf wel geduld genoeg zou hebben.
Maar de situatie laat dat nooit toe eigenlijk. Je hebt altijd nog te maken met andere mensen, die ook nog andere plannen hebben die dag. En die dat lastige paard na een tijdje behoorlijk irritant vinden.

En daarnaast heb ik Pête dus al 10 jaar en ben ik waarschijnlijk nogal vastgeroest in mijn manier van omgaan met haar.
Ik heb vroeger heel veel ruzie met haar gemaakt. Wat ze nu bij die trailer doet, deed ze vroeger eigenlijk op wekelijkse basis, als iets haar niet zinde.
Vroeger had ik dan zelf ook nog schrik van haar. Na een jaar of 2 à 3 is dat plots gekeerd en kon ik vrijwel alles met haar. Ze kan mij ook niet zozeer meer imponeren met dat gedrag van haar. En ze doet dat eigenlijk ook niet meer. (Alleen dus bijvoorbeeld wel bij die trailer. En bij de DA is ze dat ook lang blijven doen, maar dat heeft mijn huidige DA eruit gekregen.)
We hebben een compromis, Pête en ik. Voor één of andere reden doet ze alles wat ik haar vraag. Soms moet ze dan wel even laten weten, wat ze ervan vindt. Maar ze doet het wel. Maar dat is zeker niet onvoorwaardelijk. T'is een dunne lijn eigenlijk. Zij mag daar niet over van mij, maar ik ook zeker niet van haar. En als dat wel gebeurt dan mopperen we op elkaar.
T'is eerder dat we deel zijn van elkaars meubilair ofzo en gewend zijn van met elkaar om te gaan. En we hebben ook heel veel routines, als daarvan afgeweken wordt, is ze in de war en wordt ze opstandig. (Als ze bij Cindy was, heeft die er bijvoorbeeld behoorlijk wat geduld mee moeten hebben in het begin. En dan steeds bij kleine stomme dingen, waar ze thuis nooit een probleem van zou gemaakt hebben.)
Dus tja, wat is dan vertrouwen?
Pête doet nog steeds haar eigen ding hoor. En toevallig is dat meestal ook wat ik in gedachte had. Ze duldt mij en vindt het doorgaans wel ok, wat ik haar vraag. En vertrouwt mij wel in die mate dat als ik zeg dat iets ok is, dat ze dat 9 van de 10 keer wel wil geloven. Maar als ik dan zo'n gek voorstel doe, als die trailer... nou dan ben ik toch echt mis volgens haar.
Zodra ik afwijk van die vertrouwde manier van omgaan met haar, komen we rare dingen tegen. En dat klopt dan niet, dat wringt.
Ik beloon haar bijvoorbeeld ook heel weinig. (Tot grote wanhoop van Cindy ) Terwijl ik dat met mijn andere pony wel deed.
Maar bij Pête voelt dat gewoon raar om te doen. Misschien ook, omdat ik haar eigenlijk helemaal niet train, in de zuivere zin van het woord? Tijdens het rijden, dan wel.
Maar zo in de omgang, echt niet.
Nou, moeilijk uit te leggen, want t'is eerder een gevoel dan iets rationeels. Maar misschien snap je dan waarom ik een 'trainer' nodig heb?
Aangezien ik dat blijkbaar zelf niet doe met haar.

Martina schreef op dinsdag 22 februari 2011, 9:48:


Als we Jamaica naar de kliniek brachten is mijn zusje bij hem in de trailer gebleven tijdens de hele rit. Een uurtje ongeveer, voornamelijk snelweg; E 19, ring van Brussel...
(Ik weet het, heel gevaarlijk. Maar hij liet zich steeds vallen van de pijn en hij was voor het eerst zonder zijn moeder. We konden hem dus niet zomaar alleen in die trailer stoppen.)

Maar mijn zusje zei achteraf dat het een hels kabaal is in zo'n trailer. Dat ze daar heel erg van was geschrokken en dat zij als mens, die kan rationaliseren, met momenten er al benauwd van werd.