> Het volgende voorbeeld geeft aan waar het 'moeten' onstaat. Een
> kind dat gedwongen wordt door zijn ouders om zijn bordje leeg te
> eten, moet dit, doordat de ouders het kind geen
> keuzemogelijkheid geven, levert het kind zijn integriteit in.
> Dit lijkt heel extreem, maar hier begint het gedonder. Als het
> kind zijn bordje niet leeg eet verliest het de liefde van zijn
> ouders, op dat moment. Het kind wil dat natuurlijk niet en
> levert, zoals ik al zei, zijn integriteit in. Vertaalslag naar
> nu, we moeten zoveel van ons zelf, omdat we bang zijn dat de
> ander (ouders buren vrienden enz...)ons niet meer aardig vindt.
> Zodat we dat wat we werkelijk willen uit het oog verliezen.
Ja ik snap wat je bedoelt. Doordat we die keuzes moeten maken (en qua eten is bovenstaande heel erg op mij van toepassing geweest, ik at (en eet) altijd heel erg slecht. Het geeft een bepaald soort onzekerheid omdat je kiest uit twee dingen die je beide niet wilt.
> Je geeft al heel mooi aan, dat als je paard aangeeft het niet
> vol te kunnen
> houden, dat je daar dan naar luistert. Je geeft hem op dat
> moment keuze mogelijkheid.
Ja en het leuke is dat het paard dan ook zelf kiest te doen wat jij eigenlijk graag wilt dat ie doet. Ik weet het ik ben niet de eerste hier die dat ontdekt, maar ik ontdek het wel voor het eerst in de relatie die ik met Fengur heb.
Vorige week was hij heel "vervelend". Drammerig (je kan in het verkeer niet altijd doen wat je paard aangeeft) en op een gegeven moment was de rem ook weg. Daar baalde ik van, zo wil ik het niet! Ik was ook flink boos, niet op Fengur, maar om de situatie. Ik ben daarna twee keer alleen op stap geweest. Heel relaxed en gezellig. De derde keer gingen we weer met zijn drieen op stap. En toen was hij precies zoals ik het graag heb en nog meer. Hij was niet alleen reguleerbaar qua tempo, maar ook nog verzamelbaar op een manier zoals ik dat wil. Vragen en het dan meer krijgen als je vraagt. Is moeilijk via de email uit te leggen, maar hij gaf meer als ik hem met mijn hulpen om vroeg. Uit zichzelf dus. Het was een fijne rit voor ons allebei.
Als je dat niet meer doet, zal je
> paard het op een gegeven moment zelfs niet meer aangeven.
> Behalve als ie echt niet meer kan, een paard kan daar erg ver in
> gaan, kijk maar naar de meeste manegepaarden. Dan krijgen we een
> afgestompt paard. Je bent dus op jou manier eigenlijk al bezig
> met go with your horse. Mooi hè?
Ja vind ik wel. Ik merk ook dat als ik via de mail lees dat paarden los lopen ik me afvraag hoe dat kan in het volle NL. Maar het stomme is, ik doe het zelf ook, ik sta er helemaal niet bij stil. Als we terug naar huis stappen stop ik mijn koude handen in mijn jaszak, die teugels liggen mij best op zijn manen, die heb ik niet nodig dan. En het laatste stuk loop ik naast hem, nog steeds met mijn handen in mijn zak en fen er dik tevreden achter, naast en op de oprit (op de weg gaat dat dan weer net niet) ook voor.
>
> Met onmacht bedoel ik iets anders. Onmacht vanuit mezelf. Een
> soort worsteling die je als mens voelt. Je wilt wel uit de
> situatie, maar weet nog niet hoe. Dat zie ik dan bij bijv.
> paarden in maneges. Ze willen er graag uit maar weten niet hoe.
> Soms uit zich dat bij een paard in zeer heftig verzet of soms
> zelfs in blinde woede.
Ja ik snap hem. Dat gevoel herken ik weer vanuit school. Daar moeten veel dingen (echt moeten) en weet ik ook niet altijd hoe ik eruit kom. En vaak ook niet hoe ik het voor elkaar krijg. Dat moeten en die onmacht zijn heel dicht met elkaar verbonden.
Volgens mij valt onze dialoog wel mee
Ik heb het idee dat we elkaar snappen en begrijpen.
Groetjes Karin
Warboel
