Stress of pijn of ongemak, direct toegebracht door een mens, of indirect. Maakt het één het dier minder ongelukkig of minder gestessd of minder pijn gedaan dan het ander?

Soms is het wel hándiger om niet zelf te slaan, bijv. als je paard de wei uit wil lopen. Dat dan over te laten aan schrikdraad is handig. Op die manier verstoort het jouw relatie met het dier niet. En je hoeft niet de hele dag op wacht te staan aan de rand van de wei. Je hoeft als je schrikdraad gebruikt niet zélf in heel actieve/directe zin lijfstraffen toe te passen. En dat houdt ons als mensen dan tevreden over onszelf. Maar de impact van P+ die het dier ervaart door schrikdraad, vergeleken met diezelfde P+ rechtstreeks toegediend door een mens of andere actor, die hoeft echt niet te verschillen.

Dat vind ik zo krom aan mensen (en ja, soms doe ik datzelfde, ik heb natuurlijk net zo goed die menselijke eigenschappen): we gebruiken schrikdraad en de meeste mensen hebben daar geen moreel bezwaar tegen. Maar stel je nu voor dat op de plaats van het schrikdraad een mens stond. Een mens die, net zo nauwkeurig als het schrikdraad dat doet, P+ toedient aan het paard, zodra het de gemarkeerde grens van de wei wil overschrijden. Zoals sommige mensen dat met honden doen: een “electro-collar” met een ontvanger om de hals van het dier, en mbv een afstandsbediening/zender dient de trainer een schok toe aan het dier, vergelijkbaar met de schok van schrikdraad. Juist getimed, als het goed is.

In honden-clickertrainingsland wordt er terecht fél geageerd tegen het gebruik van dat soort banden. Oók als de trainer perfect zou kunnen timen. Maar “wij” paardenmensen gebruiken wel schrikdraad en als je (ik) daar tegen ageert, dan ben je (ik) een aansteller (zie recente forumdraad die daar over ging). Oké, je mág me een watje noemen in dat soort dingen. Maar wat ik vraag is dat je je wel realiseert dat schrikdraad een lijfstraf is. Toegediend door mensen, maar dan niet in directe zin, maar in een door mensen opgezet geautomatiseerd proces.

En zie nu een mens voor je die uitvoert wat wij het schrikdraad voor ons laten uitvoeren. Zou je het gedrag van zo’n mens, die dus lijfstraffen uitdeelt, moreel verwerpelijk vinden? Waarschijnlijk wel. Maar als wij mensen dat proces automatiseren, dan moet het paard daar dus maar tegen kunnen. Dán wordt gezegd: 'hij leert ’t snel genoeg hoor!' en/of 'hij is toch niet van suiker'…. Dat is toch krom?!

Eenzelfde soort verschijnsel zie je bij psychologie experimenten waarin proefpersonen worden gemotiveerd om een medemens een lijfstraf toe te dienen in de vorm van een. Uit die experimenten blijkt keer op keer dat de gemiddelde mens walgelijk vér gaat in het blijven toedienen van (steeds zwaarder wordende) lijfstraffen. Zolang dat maar gebeurt door simpelweg op een knopje te drukken. Want zou je diezelfde gemiddelde mens een electro-prikstok in handen geven en proberen hem te motiveren om zélf, rechtstreeks in contact met het slachtoffer, die stroomstoten toe te dienen, dan zou een gemiddeld mens m.i. láng zover niet gaan.

Ik vind dat heel vergelijkbaar met een paardentrainer die zegt geen P+ te willen gebruiken en die walgt van lijfstraffen, maar ondertussen via een omweg z’n paarden tóch iets leert dmv lijfstraffen. Maar dan wel uitbesteed aan een gemechaniseerd proces.

Op de rest van jullie bericht(en) kom ik weer later terug.

Karen

lie tiebos schreef op vrijdag 7 mei 2010, 16:22:


Ik heb meer de indruk dat het Eddy tegen allen is.

Hoe het komt weet ik niet en wat er zich in zijn hoofd afspeelt weet ik ook niet, maar vreemd is het wel. Gelukkig zijn veel berichten van Eddy onleesbaar door zijn manier van schrijven, en dus hoef je het allemaal niet te lezen, ook niet als hij persoonlijk wordt en op de man speelt. Als Eddy niet meer op het forum schrijft zou fijn zijn, want de sporadische keren dat hij iets interessants schrijft weegt niet op tegen de onzin, er zijn vele schrijvers hier die veel interessanter zijn en die ik veel meer zou missen als ze PN forum links lieten liggen vanwege de sfeer. Eddy mag een goede paardenkenner zijn, laat hij het daarbij houden, schrijven is hem niet op het lijf geschreven en iemand die het zo aan de stok kan krijgen met iedereen is een fenomeen apart.