Nataschadevreede schreef op maandag 8 maart 2010, 10:28:
> cliche voorbeeld natuurlijk: het ene paard zal vechten en zijn ongemak
> tonen, de ander niet bang voor de consequenties en zal in zichzelf keren
> (ik denk dat klaus dat bedoelt, die paarden zie je op standaard maneges)
.
> omdat ongenoegen tonen begint mss heel suptiel, wordt dat niet opgemerkt
> dan uit dat zich steeds heftiger... en als dat genegeerd wordt of de kop
> in geslagen dan kiezen de meesten paarden voor het terug trekken en niet
> voor het gevecht want zinloos/pijnlijk etc. en dan heb je denk ik in weze
> een dood paard die rollkür ondergaat zonder te morren...
Helemaal mee eens Natascha, en mooi gezegd.
Niet ieder paard zal even heftig vechten (of even heftig blíjven vechten).
En - in mijn ogen - een aanvullende waarheid; lang niet ieder mens zal dat wat het paard doet,
herkennen als vechten. Protesteren is daarom m.i. een uitstekend synoniem voor vechten. Omdat "protest" iets eerder door mensen herkend wordt. Of “uiting van frustratie” (hij heeft geen zin, hij doet-ut niet meer, hij heeft een stal-ondeugd, etc.).
In mijn ogen betekent het in wezen allemaal hetzelfde: het paard vecht; het protesteert tegen iets, of wapent zich tegen iets, het verzet zich, het uit frustratie.
En zoals je schrijft, als het paard eenmaal “dood” is, dat wil zeggen dat hij de strijd heeft opgegeven en zich in zichzelf keert, dan is het enige wat je misschien nog ziet subtiele signalen van pijn, of van angst, en/of dat in zichzelf gekeerde.
En ja, ook mee eens, in sommige gevallen wil een paard ook graag loyaal zijn aan zijn menselijke partner. Over frustraties gesproken… mentaal heen en weer getrokken worden tussen loyaal willen zijn en willen protesteren. Datzelfde zie je ook vaak bij kinderen die mentaal en/of fysiek mishandeld worden, in hun gedrag en gevoelens naar hun ouders toe. Zó pijnlijk (hartverscheurend) vind ik dat.
Grt,
Karen
Warboel
