eddy DRUPPEL schreef op maandag 22 februari 2010, 14:46:


Ik vind het onvoorstelbaar dat jij niet in staat bent om dat in alle rust gewoon te doen. Bij onze paarden geen probleem, en ze zijn daarna niet kopschuw en je kunt het gewoon weer opnieuw doen als dat nodig is.

Maar ja, sommige mensen krijgen er ook geen ontwormingsspuit in, ik doe dat hier gewoon los in de wei. Kwestie van vertrouwen en voorbereiden.

Een paard bekappen dat gesedeerd is en staat te wankelen op zijn benen? Never nooit niet!
En met een lichte "stay-narcose" kunnen ze nog evengoed uithalen. Heb ik zelf meegemaakt met Bala toen ze gehecht moest worden. Het was zelfs nog gevaarlijker, want in eerste instantie staat het paard te suffen, en lijkt niks door te hebben, het volgende moment dringt er toch iets door die narcose heen en halen ze plotsklaps fel uit. Het paard "lezen" lukt dan niet meer.
Dan is volledig plat spuiten nog het veiligste. Maar of je dat nou moet doen alleen omdat je denkt dat een praam niet leuk is....

Frans

Coulash schreef op maandag 22 februari 2010, 14:15:
Ik denk dat je met zo'n lik-op-stuk aanpak uiteindelijk de mist in gaat. Want je gaat mee in haar verzet. En dat verzet was al een reactie op jouw vraag.
Ik zou in zo'n geval simpelweg bij de eerste vraag blijven en die was: voorwaarts gaan. Of dat nu meppend, scheef of met het hoofd waar dan ook is, blijf rustig en overtuigd bij je simpele vraag, meer hoeft ze niet te doen. Ga niet mee in haar reacties, want heus, je verzandt en maakt het onduidelijk wie ook alweer het initiatief zou nemen.

Jean Mclean schreef op maandag 22 februari 2010, 14:43:


Ik zou bij het begin beginnen. Je paard gevoelig maken voor de hulpen. Dat doe ik niet met een zweepje maar namelijk met mijn lichaamshouding of stem. Dat eerste vlotter pasje, beloon je onmiddelijk. En zo stap voor stap verder.

Piet doet dat met stem, al dan niet in combinatie met zweep. Wanneer Piet in zijn graf ligt, zul je nog steeds horen: "Komkom". Daar maak je het paard eerst gevoelig op. Dus meteen belonen bij de geringste gewichtsverplaatsing naar voren, en NIET daarbij de teugels eraan houden, maar MEE zijn.

Ans Jondral schreef op maandag 22 februari 2010, 15:02:


Nou het plan was dat Piet een keertje naar hier kwam. Maar omdat ik geen binnenpiste heb, stelde Leny Bakker (Piet's vrouw) me voor om eens contact met iemand anders (net over de grens) op te nemen om te vragen of zij nog een plekje vrij hadden dit weekend. Zo kon ik al sneller aan de beurt komen. En één vrij plekje werden 2 vrije plekjes. Leuk voor ons. Het was 1u45 rijden voor ons, maar het was zeker de moeite. Onze paarden mochten ook samen in de buitenbak kamperen.
Nu moet ik dringend een planning gaan maken om Piet een keertje hierheen te krijgen, maar hij heeft het echt ontzettend druk.
Ik hou het in mijn achterhoofd Ans.

clarissa ruijgrok schreef op maandag 22 februari 2010, 14:10:


dat was Alegra, het Andalusisch merrietje, maar die moest helemaal verdoofd worden omdat ze totaal nuchter al dreigde om te vallen als je probeerde een voet te laten geven.
De veearts heeft het eerst geprobeerd met een roesje , maar geen schijn van kans.
Dus die is plat gespoten. Toen ze hier weg ging kon de eigenaresse haar gewoon bekappen , zonder enige vorm van protest

Christel Provaas schreef op maandag 22 februari 2010, 15:15:


Meegaan in een paard zijn reacties = oei oei foute boel! Gewoon kalmte bewaren, blijven vragen én die ene stap (fractie van een seconde) in de goede richting (al was het maar in aa gedachten) onmiddellijk belonen!