clarissa ruijgrok schreef op donderdag 18 februari 2010, 20:45:
>> Naar mijn oprechte indruk vinden de meesten paarden niet eens echt leuk
>>
>
> Ze vinden het wél leuk
> Omdat mensen zich aangetrokken voelen tot paarden, omdat paarden zo'n
> ontroerende uitwerking op mensen.
> Moet ik dat écht uitleggen?
> voor de volledigheid: ik wil mijn paard niet de gehele dag, week in week
> uit dit laten doen, ....af en toe. Voor de duidelijkheid. Ik houd de
> afwisseling in de gaten
Juist. Heel herkenbaar Clarissa. Ik bedoel: ik heb 6 jaar lang eens per week paardrijles gegeven aan verstandelijk gehandicapten (volwassen). Verstándelijk gehandicapt, ja, maar die groep die ik toen lesgaf hadden allemaal in meer of mindere mate ook fysieke/motorische handicaps. Van een beetje, tot ernstig.
Wat ik belangrijk vind in zo'n situatie, als lesgever/begeleider, is dat je paard en mens dichterbij elkaar brengt. Dat je mensen leert om meer van paarden te begrijpen. En aan de paarden leert hoe ze kunnen omgaan met mensen die soms rare dingen doen. Dat je zorgt dat beiden het tijdens die lessen het naar hun zin hebben. Zou je dat dag in dag uit van je paarden vragen, dat lijkt me best zwaar voor paarden; zoals Clarissa ook schrijft. Maar zelfs dán, *alles valt of staat met wát je doet en hoe je dat doet*.
Voor de (manege)paarden die destijds in "mijn" lessen liepen was het het heerlijk avondje van de week. Onder andere omdat ze op die avond nooit in hun mond werden getrokken - in tegenstelling tot alle andere "gewone" lesavonden. De manegehouder wou niks weten van
bitloos, maar ik legde een knoop in de teugels en leerde de leerlingen daar vanaf te blijven (en legde uit waaróm). Een dik koord/touw om de nek van het paard gaf extra houvast aan de ruiter indien nodig. Wat verder fijn was voor die paarden was dat ze 90% van de tijd alleen maar hoefden te stappen. De andere 10% in draf, maar dan altijd met een begeleider die op een drafje mee liep om het paard te begeleiden (we waren destijds met minstens vijf mensen om te begeleiden, per cursusgroep van max. 8 ruiters). Véél spelletjes, waarbij ik ervoor zorgde dat die spelletjes niet alleen voor de ruiters leuk waren maar óók voor de paarden.
Natuurlijk doe je met een groep verstandelijk (plus motorisch) gehandicapten weer andere dingen met mensen die niet verstandelijk gehandicapt zijn. Maar qua principes maakt het voor mij allemaal geen moer uit! Je past dat wat je doet áán, aan wat je wel en wat je niet aan een paard wilt vragen én aan wat de ruiter wel en niet kan. *Precies datzelfde doe ik bij iemand zonder handicaps.* Niet dat ik nu nog vaak les geef, slechts af en toe een lesje als "vriendendienst". Daar gaat het niet om, het gaat om wat ik zóu doen als ik weer aan groepen of individuen les zou geven.
Trouwens, ik ga met mijn hond regelmatig naar een zorgboerderij, om daar met hulp van mijn hond te leer-spelen (stom woord, ik weet ff geen beter woord). Het gaat om kinderen met stoornissen zoals autisme. Mijn hond gaat helemaal uit z'n plaat van enthousiasme, zodra hij merkt dat we met de auto de route nemen naar de zorgboerderij. Waarom? Omdat ik ervoor gezorgd heb dat mijn spelletjes en lessen daar níet alleen leuk (en nuttig) zijn voor die kinderen, maar zeker ook voor mijn hond. Is niet anders dan met paarden.
Grrr, ik probeer netjes te blijven schrijven en ik geloof dat dat gelukt is...
Maar eigenlijk ben ik best heel bóós (gefrustreerd, verdrietig - whatever), omdat ik vind dat door Pien en Egon mensen met een beperking hier zo even de hoek in worden geschopt! Alsof de verlangens van mensen met een beperking minder tellen dan die van mensen "zonder" beperking?!
Karen
P.S.: Egon, ik heb net voordat ik op verzenden clickte even gekeken of er in deze draad nog nieuwe posts waren en heb net je laatste bericht gelezen. Maakt me iets minder boos
maar toch: óók als het over rijden gaat, het ligt er toch maar net aan wat dat rijden dan inhoudt?
Warboel
