Geertje schreef op zaterdag 9 januari 2010, 19:18:

Ik denk dat een paard het niet uitmaakt of hij aandacht van mensen krijgt of niet. Als het paard niet alleen staat tenminste. Als ik de Merens kuddes in Frankrijk zie, die zien een half jaar geen mens en toch zijn ze heel mensgericht als je een bezoek aan zo'n kudde brengt die in de bergen los lopen. Ik mocht deze zomer dit zelf ervaren. Na een tocht van drie uur klimmen vonden wij de kudde van onze gids. Die zet elke lente zijn kudde in de bergen uit en vlak voor de winter haalt hij ze weer op. Zo gaat dat in die streek en het is heel normaal.
De kudde was heel nieuwsgierig maar na tien minuten gingen ze weer verder met eten en hun eigen sociale contact. Na een half uur liep de hele kudde ook gewoon weg.
Zolang een paard in een kudde leeft hebben ze, volgens mij, geen mens nodig. Natuurlijk is dat hier anders, wij moeten eten en water brengen maar aandacht.....dat is "luxe" voor een paard.
Ik zou me daar niet teveel zorgen over maken.
Als je een bijrijder zou vinden kan die natuurlijk verder met trainen maar als dat niet kan dan stel je haar training toch uit tot wanneer je wel weer fit bent?
Ik heb zelf een lichte vorm van bekkeninstabiliteit en paardrijden doet me goed. (mits ze niet steigert).
Ik kan me voorstellen dat in jouw geval je moedeloos wordt omdat je echt gehandicapt bent. Maar ik denk niet dat jouw paard daar een moment bij stil staat. Als die zijn eten maar heeft is het goed.
Een paard dat alleen maar op de wei mag staan met anderen is het gelukkigste paard.
Het kan best zo zijn dat anderen hier van mening verschillen. Ik kan alleen maar uit mijn eigen ervaring vertellen.