Ilona Kooistra schreef op maandag 21 december 2009, 18:35:


Ik herken u verhaal maar al te goe zenne! Zeker mijne "kleine" Iandor is geweldig in dat soort dingen. Hij heeft Peter (heeeel vaak het slachtoffer omdat die minder oplet dan ik eens zo goed als in de waterbak geduwd. Ook als je ergens een soort rekker hebt hangen aan je jas.. Zo heeft hij mij eens heel hard laten dansen met dat rekkertje in zijn mond en ik maar meebewegen omdat ik schrik had dat hij het ging laten schieten... Ook een eenzame drol die ik niet heb opgeruimd in de wei wordt meteen vervangen.
Soms denk ik echt dat ik ze zie grijnzen :-d

Cindy Helms schreef op maandag 21 december 2009, 17:35:


Hmmm.....

... afgelopen zomer. Nancy ligt te rollen in de paddock, Winsor wil ook altijd rollen wanneer zij dat doet. En... liefst op precies dezelfde plek. Dit keer wilde hij niet wachten en hup... neus aan de grond, en... 'plof'... liggen en rollen.
Tegelijkertijd op dezelfde plek, dat gaat uiteraard niet goed. En jawel hoor, daar gingen alle benen naar elkaar en plots zaten ze 'in de knoop'.
Oefffff... en nu... Nancy weet zo te draaien dat ze kan gaan staan. Ze kijkt met een moederlijke boze blik naar Winsor, mept met haar achterbeen naar hem (niet rakend) en nogmaals een mep (wederom niet raak) op een manier dat ze wilde zeggen 'hé kwaaijong, dat kan toch helemaal niet....'
Samen met Ivonne heb ik dit gezien en dubbel gelegen van het lachen (wel ons hart vasthouden van hoe loopt dit af)

Maffe knollen.....

Cindy Helms schreef op maandag 21 december 2009, 16:46:


Oh ja!!!!!

Ik heb ook al meerdere keren een paard achter mij ontdekt zonder dat ik ze hoorde afkomen en dat zal zeker niet voor een begroeting zijn geweest Telkens wanneer ik ook met iets bezig was en voorover stond of gebukt was, soms lukte hen dat ook nog en lag ik daar ineens plots op de grond. Hun gezicht dan, zo'n onschuldig smoeleke

Jeanneke is daar de koptrekker in. Dan zijde haar aan't flodderen en dan frult ze voorzichtig terug op mijn benen of schoenen (handig wanneer ze vuil zijn ). Maar ineens! Trek! Nestels los! En dan weer zo'n onschuldig smoeleke dat mij bekijkt

Of nu met de kou en de mutsentijd. Ik weet al dat als ik met mijn rug naar haar sta, ik moet oppassen of ze heeft mijn muts vast en er dan maar mee schudden. Eergisteren was mijn mama mee om te helpen met de bidons met water. Ineens hoorde ik SEEEEG! Jean wou haar muts pikken, weer geniepig langs achteren

Oh ja, of mijnen totter van de week. Ik lag in de sneeuw en Jean ging voor mij een portie rollen. Toch net iets anders maar ik vond het wel lachwekkend

Britt Claeys schreef op maandag 21 december 2009, 21:43:


Haha, wat grappig.
Sommige paarden hebben inderdaad wel humor.

Ik had vroeger een shetje, Lolita. Die haalde altijd nogal stoten uit.
Zo was ik haar hoefjes eens aan het bekappen en ze was maar 90 cm groot, dus ik zat op mijn hukken. Ik verloor wel vaker mijn evenwicht. Maar één keer was ik met een achterhoefje bezig en gaf ze mij een duwtje. Ik ging languit op mijn rug. En die pony vond er niet beter op om bovenop mij te komen zitten met haar kont. En ze bleef nog zitten ook. En terwijl ik haar opzij probeerde te duwen, kijk ze mij aan met zo'n 'Hey, wat doe jij daar"-blik. Gelukkig dat die pony niet zo zwaar was.

Die pony ontsnapte ook altijd in de winter. Ik had al de hele wei gebarricadeerd maar toch slaagde ze er altijd in om er vandoor te gaan.
En je kon zo aan haar smoeltje zien wanneer ze dat van plan was. Als ik van de wei naar huis ging, dan bleven de paarden altijd nog even bij de draad staan, Lolita van voor. Daar bleef ze dan braaf staan wachten, terwijl ik haar probeerde wijs te maken dat ze het niet hoefde te wagen en dat de wei ook leuk was.
Ik draai mij om en loop naar de auto en wanneer ik bij de auto aankom, staat die pony naast mij.

En Puzzle, die heeft ook humor. Die loopt altijd achter mij aan als ik op de wei ben. En ik heb steeds een schoudertas bij. Voor één of andere reden is Puzzle gek op dat ding. Als ik dan door de wei loop met hem achter mij aan, gebeurt het dat hij plots die schoudertas vastgrijp (die ik meestal half op mijn rug draag.) en dan blijft hij staan. En ik heb dat natuurlijk niet door en blijf doorlopen. Dan lig je er bijna. En nu met al die sjaals, vindt hij het ook heel leuk. Met een beetje pech grijpt hij het vast en wil ermee gaan lopen, alleen vergeet hij soms dat er nog een mens aanhangt.

Elke, de DA, is trouwens één van zijn grootste slachtoffers.
Die kwam vorig jaar het paard van een vriendin schetsen en chippen enzo. En Puzzle liep bij dat paard op de wei. Eén van die papieren was ingevuld en Puzzle vond het blijkbaar leuk om dat papier weg te ritsen en ermee vandoor te gaan. Hij heeft de hele wei rondgelopen met dat ding in z'n mond. (En eigenlijk wil hij dan dat je hem komt vangen ) T'was naar't schijnt niet zo bruikbaar meer achteraf. (Ik vind het nog steeds jammer dat ik er niet bij was, maar ik kan me zo z'n hoofd voor stellen wat hij er dan bij trekt.)
En de vorige keer dat er sneeuw lag, had hij haar ook liggen. Elke was eerst nog tegen mij aan't vertellen dat het toch echt ni leuk was met die sneeuw en dat alles direct nat werd, haar schoenen etc... Ze kwam voor een ander paard, doet haar handschoenten uit en legt die ergens opzij aan een paaltje zodat ze droog blijven. Maar Puzzle huppelde daar dus ook rond. Tegen dat ze haar handschoenen terug wilde aandoen, had hij ervoor gezorgd dat ze uitgebreid in de sneeuw waren gerold en dat er niks droogs meer aan was.
En Puzzle stond er naast, 'Zo, klaar!' leek hij te zeggen.
Grapjas...