Michiel schreef op woensdag 16 december 2009, 21:48:
> Wat is associëren anders dan een spontaan opkomende gedachte?
> Natuurlijk hebben paarden gedachtes, zonder gedachtes aan
> vroeger zouden ze geen trauma's op kunnen lopen. Het zijn
> opkomende beelden, pijn herinneringen, etc van vroeger, het
> zijn natuurlijk geen hollandse woorden of spaanse woorden die
> in hun opkomen. Maar de functie is het zelfde als bij onze
> gedachtes, en daar gaat het om. Een paard zal ook niet direct
> door hebben, dat zijn opkomend gedachte-beeld een fantasie is,
> hij ziet het aan voor een echte bedreiging, een stukje
> waarheid. Terwijl het dat niet is, het is een toegevoegde
> veronderstelling, toegevoegd aan de werkelijkheid van dat
> nu-moment.
De mate waarin een mens of paard zijn opkomende beelden (gedachtes) niet herkent als fantasie, is exact ook de mate waarin hij even niet in het nu is. Een paard die in het bos plotseling en grote hond ziet, reageert die op de werkelijke inschatting van gevaar of op de opkomende beelden van gevaar, beide is mogelijk en beide geeft een heel andere reactie. zuiver in het nu, staat het stil en kijkt. Reageert het op beelden van gevaar dan is het paard angstig voor een heel lieve hond. Wij mensen maken die vergissing doorlopend de hele dag, tenzij we beseffen dat er voortdurend een stroom van fantaserende gedachtes is.
Zo bont als een voortdurende stroom fantasiëen maakt een paard het niet. Aan de andere kant ... hoe groot is zijn zelf-reflectie om fantasie van werkelijkheid te kunnen onderscheiden? Toch doet het dat voortduren, eerst angst dan de geruststelling (het is niet ze erg als ik dacht). In positieve zin is het beeld van grazende paarden, de meest geliefde fantasie van paarden. Stalpaarden hebben er troost aan hoop ik, maar ook onze paarden op een buitenrit die op de terugweg meer voorwaarts zijn. Bij apen en olifanten hebben ze het vermogen tot zelf-reflectie aangetoont. Met behulp van een spiegel, bij olifanten een hele grote spiegel. Door ze daarin te laten kijken en dan een dag later een stip op hun voorhoofd te verven. Kijken ze in dan opnieuw in de spiegel, wijzen ze dan naar de stip op de spiegel of wijzen ze naar hun eigen hoofd. Dat is een bewijs van dat ze vanuit de vorige dag geleerd hebben hoe ze eruit behoren te zien en dus een beeld van hunzelf bewaard hebben en kunnen oproepen. Ik vermoed dat paarden dit ook zouden kunnen. Een stapje verder is het besef dat de beelden van vroeger fantasieën zijn.
Groet, Michiel
Warboel
