Ik denk dat we uiteindelijk allemaal wel hetzelfde bedoelen.

En zoals je zegt: elk paard is weer ander.
Daarom zeg ik meestal ook niet: ik kan paardrijden, maar ik zeg: ik kan een paard (be)rijden.

Heel gek, maar daar ben ik ook fanatiek in met mijn dochters: denk niet nu dat je elk paard kunt berijden....onderzoek elk paard weer opnieuw.
Ook op dat wederzijdse respekt.

Iedereen schrijft vanuit zijn eigen ervaring, zijn eigen soort paarden die hij/zij rijdt en om zich heen heeft.

Kijk naar de titel: hij denkt er het zijne van.
Ik denk dan aan een paard die dat denkt en zie dan voor mij een paard die de mens voor zich totaal onbelangrijk vind.
Door zijn ervaringen, verleden, aangeleerd door zijn/haar moeder, uitproberen van grenzen,enz.
Is het dan ook nog een slim paard, zal je van goede huize moeten komen om het met "poesvriendelijk en vriendjes zijn "te redden en indruk te maken en te houden bij het paard.

Was het zo makkelijk, dan zou je niet al die problemen hebben die je zo vaak leest: ik krijg mijn paard niet mee, ik wordt de wei uitgejaagd, mijn paard doet niet wat ik wil, enz.
En hadden we ook niet de opkomst van al die guru's.

(Pien, ik ben nog steeds pinnig.
Maar zonder bazig te doen tegen de paarden.
Klinkt verwarrend, maar bij bazig zie ik een dame voor mij: kleerkastfiguur, kin om hoog, starende blik, harde stem en die zal wel eens effe......

Zou het ook iets typisch voor vrouwen zijn?
Vriendjes willen zijn met je paard?

Hoe zien de mannelijke en vrouwelijke lezers dat hier?