Wat ik mij afvraag: Wat is de zin of onzin van een paard met artrose 'warm te houden' met oa winterdekens?

Sinds enkele maanden heb ik een pony met (waarschijnlijk) artrose in de rug en de knieën, die ook atactisch zou zijn.
Toen ik haar net had, lag ze het grootste deel van de dag alleen maar neer. Ondertussen vind ik haar nog zelden languit en loopt ze ook een stuk beter. Ze durft zelfs spontaan een drafje of galopje wagen. Ik ben uiteraard erg blij met die verbetering.
Maar nu word ik van alle kanten gewaarschuwd dat dit van tijdelijke aard zou zijn en dat eens het weer omdraait en het kouder wordt de pony er ook weer op achteruit zou gaan.
Nu zit ik er wel over in, hoe ik haar het zo makkelijk mogelijk kan maken tijdens de winter. Er wordt mij aangeraden haar gewrichten goed warm te houden met een dikke winterdeken.
Hebben mensen hier ervaring mee? Hoe zinnig zou dit zijn?

De pony in kwestie heeft overgings nog nooit een deken op gehad. Ze komt van een groot bedrijf en maakte daar gewoon deel uit van een grote kudde, die redelijk extensief gehouden wordt. Met haar wintervacht is dus niks mis.
Wel met wat eronder zit.

Ik hoor graag eventuele ervaringen

groetjes
Ans

clarissa ruijgrok schreef op zaterdag 15 augustus 2009, 0:27:


Ja lang teugelwerk, dat vind ik dus ook leuk om te doen. Heb via een tip van Piet, de DVD in huis gehaald en vind het ontzettend leuk om te doen.
Weet je wat ik ook heb gedaan? Wij hebben voor Ingenioso omdat hij blind is een houten omheining gemaakt. Midden in een weidje hebben wij een picadero à la Hempfling gebouwd. Kan eventueel ook als paddock worden gebruikt is een kleine 12 x 12 m (vierkant hé). Daar doe ik veel grondwerk in vrijheid in. Ik vind het waanzinnig om te doen en mijn Jeen loopt in die ruimte helemaal in vrijheid verzameld te draven. Machtig om te zien en waanzinnig leuk om te doen!

Ans Jondral schreef op zaterdag 15 augustus 2009, 9:42:


Je weet hopelijk dat dekens geen warmte geven, maar alleen warmteverlies tegengaan.
Lichaamstemperatuur wordt thermostatisch gereguleerd, en blijft in principe altijd 38 graden, met of zonder deken. Het enige waar een deken voor zorgt is dat het kacheltje door die isolatie wat minder hard hoeft te branden om die temperatuur te kunnen vasthouden; energiebesparing dus.
Maar de lichaamstemperatuur blijft (gelukkig!) gelijk, of je nou wel of geen deken gebruikt.

(Sommigen zullen wellicht denken: ja maar als ik in de vrieskou buiten ga staan zonder jas, dan krijg ik het toch koud? Ja, maar "het koud hebben" betekent niet dat je lichaamstemperatuur afneemt. Die blijft 37 graden, ook al sta je te rillen van de kou. "Het koud hebben" betekent alleen dat je gewaar bent dat je kacheltje flink moet opschroeven om die 37 graden te kunnen handhaven; het is dus eigenlijk een waarschuwingssignaal dat zegt: pas op, we gebruiken wel erg veel energie zo".)

Dat gezegd hebbende is het wel mogelijk dat gewrichten in de ledematen een lagere temperatuur krijgen, omdat ledematen wel ietwat kunnen afkoelen, en ook de buitenste spierlaag kan wat afkoelen tot onder de 38 graden.

Het paradoxale van een deken is dat die zorgt dat de kachel zachter gaat branden, om te voorkomen dat de lichaamstemperatuur teveel zou stijgen. Met een zachter brandend kacheltje wordt minder warmte opgewekt in de spieren, waardoor de ledematen het dus relatief kouder kunnen krijgen. (Vergelijk het als volgt: warm ingepakt maar zonder handschoenen aan zul je eerder verkleumde vingers krijgen dan wanneer je erg "frisjes" buiten zal staan. In het laatste geval zal je lichaam de kachel flink opschroeven en zal de doorbloeding toenemen, waarvan ook de vingers profiteren).

Als je dus op de "warmte-vasthoud-toer" wilt gaan, dan zul je dus juist geen deken moeten gebruiken op het lichaam, maar daarentegen wel een plaatselijke deken op de plekken die je tegen de koude wilt beschermen. Het lijkt mij erg lastig dat te realiseren, maar wie weet...

Grootste factor in dit hele verhaal blijft toch beweging (een schaatser heeft het zelden koud!) en warmte-opwekkend voedsel (vezels, dus hooi e.d.).

Wellicht is het nog wel het meest praktisch om vooraf problemen te bedenken die er wellicht niet zullen komen. Ik zou dus gewoon alles laten zoals het is, en rustig afwachten hoe de situatie zich ontwikkelt.

Frans

"If your only tool is a hammer, you tend to see every problem as a nail."

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 14 augustus 2009, 19:18:


Ja, dat vraag ik me ook af. Wat is het verschil? Dit is gewoon toch kwestie van interpretatie van het woord dominantie. Dieren (en mensen ) wachten toch gewoon tot de kans zich voordoet om zelf de leiding te nemen. Dit kan naar aanleiding van verschillende factoren; ouderdom, ziekte, ...
Waarom is het zo onmogelijk dat een hond, paard diezelfde principes toepast op mensen? Omgekeerd gebeurt dit toch ook. Wij doen toch ook antropomorfisme. Hoe vaal leggen wij geen menselijke gedachten, gevoelens in dieren. Omdat we niet beter weten. Waarom kan het dan niet zijn dat dieren ons "behandelen" zoals ze dit met een soortgenoot doen.
Hiermee wil ik niet goedkeuren dat alle middelen toegestaan zijn om "leiderschap" over je paard, hond,... te verkrijgen. Leunt meer aan naar dictator hé. Gaat het niet meer om een relatie van wederzijds respect waar beide partijen zich goed bij voelen. Tja en dan kan je je nog gaan afvragen of het wel gaat om leiderschap.

Ik heb zo meer het gevoel dat dit een filosofisch gegeven is, dan iets wat je echt wetenschappelijk kan benoemen. Allemaal kwestie van interpretatie.

Vriendelijke groeten

Gea

Gea R schreef op zaterdag 15 augustus 2009, 10:25:


Conrad zei eens tegen mij de volgende woorden: "Een paard heeft wel 100 karaktereigenschappen, 1 daarvan is "dominantie". Als mensen de andere 99 ook kunnen benoemen, dan geloof ik pas dat een paard "dominant" is."
Ik vond dat mooi gezegd en is mij bij blijven hangen.