> Nathalie Lagasse schreef op dinsdag 2 juni 2009, 16:07:
>
> Nou Nathalie,mooi verhaal is dat.
> Moet heerlijk zijn om zo'n band te hebben met je dieren.
>
> Grtzzzz.....
> Peter.

> Gisteren heeft het hier eventjes serieus gestormd. En ik was
> met Lolita en Huppel gaan wandelen, met de trailer naar het
> recreatie- (visvijvers) gebied hier vlakbij aan de Schelde. Op

> draftempo vooruitgingen lieten we de knallen wel stilaan meer
> achter ons. Aan het eind van de dijk gekomen kwamen we terug op de weg, Lolita kon ik al eens een halve seconde losse teugel geven ook, dus ik durfde nu wat meer snelheid te vragen zonder schrik voor controleverlies. Met de storm letterlijk achter ons aan hebben we dan heel de weg terug naar de trailer in uitgestrekte draf gedaan, want ik begon al hier en daar een regendruppeltje te voelen. In draf, niet in galop. We liepen op straat, beton dus, en zelfs met hoefschoenen vind ik galop toch iets risico voor uitglijden. Maar vooral durfde ik niet galopperen. Zolang het draf was, was het mijn gang, en mijn keuze (Huppel mocht van mij ook niet in galop). Dat we dan heel snel in racedraf gingen, dat vond ik juist leuk. Heerlijk gevoel was dat, mijn twee grote paarden met al hun energie voorwaarts (maar toch onder controle), al die power, en ik er op/naast, ik had echt een Ben Hur gevoel, met mijn tweespan. Huppel loopt namelijk toch vaak met haar hoofd precies op dezelfde hoogte als Lolita. Met haar hoofd aan mijn knie, zoals het hoort voor een handpaard, dat is meer als we rustig stappen, of als ze minder vooruit is, en dat is niet vaak. Toen we aan de trailer kwamen vielen de eerste dikke regendruppels, op twee minuten heb ik beide paarden op de trailer gesmeten, Lolita met zadel en al, ik was mee naar voor in de trailer gelopen (doe ik normaal niet), en heel braaf bleven ze er alletwee op staan (ondanks het geroffel van de stortregen op het dak) terwijl ik omliep om achteraan de stangen te sluiten. Zou ik ook al niet verwacht hebben, normaal blijf ik buiten staan en sluit ik ook meteen. Toen ik weer bij hun vooraan in de trailer stond en Lolita's rijhalster afdeed stonden we daar, met z'n drieen te bekomen, en ik dacht: 'Kijk ons hier, een echt team! Team Parelli!'.
>
> Groetjes, Nathalie

> Super spannend verhaal. Met een happy end, zo heb ik ze graag!
>
> PS: Ik denk dat je getuige geweest bent van het geluid van een
> antihagel machine. Ze sturen een soort hoge druk de lucht in om
> hagelwolken uit elkaar te drijven. Ik heb er zo eentje achter
> de hoek en de fluittoon achter de knal is voor mij het bewijs.