Christel Provaas schreef op zondag 26 april 2009, 18:10:
>
> Goede opgooi van Piet, ik wil mijn steentje bijdragen,
> misschien heeft iemand er wat aan.
>
> Ik heb het vermoeden dat
hko voor de oorlog minder voorkwam dan nu. Hoewel je je kunt afvragen of er toen zo snel naar een kliniek werd gegaan voor foto's. Maar voor de oorlog was het verwoestende Anky-effect er nog niet en werd er dus niet zo aan die kop gesjord.
>
> Ik heb dit alles geleerd door mijn kameraad Buck, die zo'n meegaand voorover paard was waarmee ik voornamelijk aan een losse teugel door het bos scheurde. Op 13- (of was het 14?) jarige leeftijd werd hij kreupel, 8 maanden wist de
da er geen raad mee en toen kreeg AdB hem in een kwartier aan de praat. Inmiddels weet ik wat rechtrichten is, ik heb de dressuur moeten herwaarderen en het paard loopt nu met 17 jaar beter dan ooit. Ik heb in mei 2008 mijn dressuurinzicht finaal omgegooid, wij trainen ALLEEN nog maar de achterhand. Met zijgangen en overgangen, subtiel en groot. In het bos, in de bak, in de paddock, in de duinen, op straat. En dan zie je dat oprichting en aanleuning een natuurkundig verschijnsel zijn en niet afdwingbaar. Want hoe harder dat sterke achterstel werkt, des te losser en vrijer wordt de voorkant. En dat was precies de bedoeling.
ZO! En dat is gezegd, wat een goed onderbouwd stuk Christel Chapeau!!
Warboel
