Anja Seijn schreef op zaterdag 28 februari 2009, 23:14:


Tja, wat pennymeisjes dromen kan ik me wel voorstellen. Mijn achtergrond wat paarden betreft zou daar niet verder van verwijderd geweest kunnen zijn. En natuurlijk heb ik met ijzerwerk gereden. Dat is helemaal het punt niet.
Ik blijf zeggen dat het wat jij noemt 'topsegment' óok niet meer dan een onderdeel is van het hele paardhouden.
Een wereld waar paarden over de hele wereld worden gesleept en die net zo gemakkelijk worden ingeruild als hun auto is wel het segment wat de meeste aandacht trekt en richtinggevend zal zijn voor veel mensen maar zeker niet in aantal de meeste paarden vertegenwoordigt.
Volgens mij is dat die grote grijze groep die daar tussen en tussen PN in staat.

Zo gauw ik m'n camera meegenomen heb zal ik foto's maken van een paar voeten die meer dan een half jaar niet bekapt zijn.
Ze onderschrijven nmm de onmogelijkheid om een paard wat in Nederland vrij rond loopt, wat de hoeven betreft, onverzorgd te laten.
Gisteren voor het eerst serieus met haar gewerkt en begonnen met de belangrijkste vraag op dit moment: "hoe krijg ik haar zover dat ze voeten geeft zonder dat ze in paniek alles gaat doen wat ze niet moet doen"
Als test heb ik het gewoon even geprobeerd om haar voeten op te tillen.
Zonder vechten kom je er niet eens bij. Als je dan al een voet beet hebt, is het onmiddelijk wegtrekken en uitslaan en als ze hem niet los krijgt, hangen, bijna op haar kont gaan zitten en wegdraaien, met haar volledige gewicht op haar voorhand, opdat je maar los zult laten.
Ben dus eerst begonnen met speedlickeren. Het echte clickeren komt later wel. Na een poosje had ik haar zover dat ik elke voorvoet zo'n 5 seconden kon vasthouden en weer neerzetten zonder dat ze negatief reageerde.
Bij elke jackpot kon ik haar over haar hele lijf "borstelen" met mijn vingers.
De weg naar herstel van vertrouwen is ingeslagen. Ik denk dat het een enorm lief dier wordt.