Spirithorses schreef op woensdag 4 februari 2009, 13:48:
> Lena schreef op woensdag 4 februari 2009, 13:29:
>
>> Het is altijd moeilijk om te oordelen over iets van op afstand
> jong terwijl ze zich niet meer hoeft te bewijzen. Ze voelt zich
> prettig bij die kleintjes. En de kleintjes bij haar.
>
> Groet, Pien
Wat jij beschrijft zijn paarden die voor mij nog steeds gelukkig/content zijn, hetgeen wat jij omschrijft als levenskwaliteit. En die laat je inderdaad genieten van hun pensioen en de rol van oma/opa opnemen. Volgens de invulling die ik eraan geef "lijden" zij ook niet. En ik geloof niet dat lijden voor dieren zo veel anders is dan voor mensen. Pijn is pijn. Bij hen ligt het misschien wel meer op het lichamelijke vlak (bestaan vb. wel psychotische of manisch-depressieve paarden?). En ze zullen er misschien veel minder over piekeren dan wij, sneller berusten. Maar dat maakt het voor mij toch niet minder erg.
Onze ruin heeft een cyste in zijn straalbeen, en is enkel nog geschikt als wandelpaard, iets waar hij momenteel van geniet. En als dat niet meer gaat, dan mag hij ook rustig bij ons blijven en ik hoop ook dat hij ons (toekomstig) veulen mee helpt opvoeden. En als hij het niet doet... ook goed. Zolang hij maar geniet van het leven.
Idem met onze hond. Die wordt hoe langer hoe onstabieler op zijn achterpoten, en zijn tanden zijn quasi volledig afgesleten. 30 km wandelen gaat niet meer, een blokje om nog wel. Zijn grootste "lijden" op dit ogenblik is dat hij geen katten meer kan inhalen... Hij heeft dus een aantal ongemakken, maar is het grootste deel van de tijd een contente hond.
Maar als ze beginnen af te zien zonder hoop verbetering, als ze hun levenslust verliezen, dan geef ik de voorkeur aan de korte pijn.
Eigenlijk mogen we ons gelukkig prijzen, dat we de mogelijkheid hebben om ze nog te laten genieten van hun oude dag. Voor de meeste stalpaarden zal het plaatje er wellicht heel anders uitzien... Enne, ja, die lijden ook, ook al berusten ze erin...
Lena
Warboel
