Katja Goovaerts schreef op woensdag 3 december 2008, 17:44:


leef ook met je mee, zit hier beke mee te wenen...
ik heb nog geen paard gehad of verloren, maar wel mijn maatje Tasha (hond) die er altijd altijd was, heel mijn jeugd door
haar bandje ligt ook nog altijd in mijn nachttafel en ik moet nog steeds wenen als ik aan haar denk
je hebt één hele, hele, hele grote troost: je hebt filas alles gegeven wat hij nodig had, op de juiste manier, veel liefde, een leven en verzorging die een paard waardig was, een correcte, vriendelijke manier van omgaan en trainen, je hebt alles gedaan wat je kon voor hem
ik heb tasha niet getraind zoals het moest (jaren geleden, jong en onwetend, zoals velen hier misschien ook schuldgevoelens hebben tegenover een vroeger paard...), als ik toch eens de tijd kon terugdraaien en weten wat ik nu weet!!!

die troost maakt het verdriet natuurlijk niet minder,
maar ook ik denk dat filas altijd aan je zijde zal zijn, hij was er om je iets te leren waar je mee verder moet

heel veel sterkte katja!!

ellen

Katja Goovaerts schreef op woensdag 3 december 2008, 17:44:


Katja, ik weet hier nog altijd niet echt wat te zeggen. Mijn woorden zijn precies op ... en dat voelt (vooral voor mezelf) héél vreemd.
Maar de beloofde DVD is inmiddels onderweg.

Ik hoop écht dat het een waardige toevoeging mag zijn bij je onuitputtelijke herinnering aan je prachtige vriend, Filas.

We missen hem allemaal in Herselt-Blauberg ...
_______
Herman
"Art in Nature - Nature is Art"

Katja Goovaerts schreef op woensdag 3 december 2008, 17:44:


Hallo Katja,

Het is zo herkenbaar, jou verdriet! Maar het is nog maar een week terug dat je Filas bent kwijt geraakt. Je telt nu nog de dagen. Maar eens tel je de weken en dan de maanden... En dan heel langzaam wordt het verdriet beter te dragen en ga je weer aan andere dingen denken.

Ik heb dit jaar twee heel dierbare dieren verloren. Eerst Froukje, mijn fjord in april, toen Bessie, de boerboel in juli. Bij beiden heb ik de beslissing moeten nemen ze in te laten slapen. Froukje na heel lang dokteren, Bessie veranderde in slechts twee weken van een gezonde hond in een heel zieke.

Ik mis ze beiden nog dagelijks. Ik heb wel heel snel "vervangers" moeten zoeken, omdat er een ander dier "alleen" achter bleef en dat was niet goed. Maar dat maakt het gemis niet minder. De nieuwe dieren zijn ook weer heel anders dan de oude, maar ik denk dat dat juist mooi is. Ze zullen weer iets heel nieuws aan ons leven toevoegen.

Bessie heeft me op een heel mooie manier laten weten dat het goed was dat er een nieuwe hond in huis kwam. Ik voelde me daar namelijk vreselijk schuldig over. Op de dag dat we met Bella (de nieuwe hond) thuis kwamen, stond de eerste goudsbloem, die ik op Bessie haar graf had gezaaid, te bloeien. Het klinkt misschien zweverig, maar toen wist ik dat het goed was.
De goudsbloemen bloeien nog steeds. Als ik uit mijn keukenraam kijk, zie ik ze staan. Ik hoop dat er volgend jaar een heel veld staat. Ter ere van Bessie.

Heel veel sterkte meisje, het doet zeer, maar het komt goed,

Els.

Katja Goovaerts schreef op woensdag 3 december 2008, 17:44:


Hoi Katja,

Het is vreselik moeilijk en als ik dit lees voel ik jouw leegte ook weer.
Alleen ik had nog andere paardjes dus de gewone dagelijkse zorg ging verder.
Het moet voor jou nog moeilijker zijn dan voor mij en diep in je hart wil je weer kunnen zorgen en je hart geven om dit gevoel kwijt te raken.
Ook het schuldgevoel komt om de hoek kijken want dit was nooit jouw bedoeling want als we jouw naam aanklikken staat er dat je Filas voor geen ....kwijt zou willen!.

Denk aan dat oog!!!!...het blijft je volgen en ook bij het zoeken naar een andere lieverd die je weer een plekje in je hart kunt geven en daar gaat Filas voor zorgen.
Reken maar!!

Katja Goovaerts schreef op woensdag 3 december 2008, 17:44:


Hoi Katja,ik probeerde je een mailtje te sturen maar het lukt niet helaas!!
Conny

Katja Goovaerts schreef op woensdag 3 december 2008, 19:12:


Je hebt mail Katja!! Blabla!
Conny

Gudrun schreef op woensdag 3 december 2008, 21:08:


Hoi Gundren,ook jullie nog sterkte toegewenst en het is een hele troost als er nog andere paardachtigen op je staan te wachten.
Dat kleine koppie..ja mijn kleinste shetje komt me ook altijd begroeten met voertijd en duwt dan tegen mij aan met dat dikke winterbolletje.
Hij heeft al meerdere malen bijna het loodje gelegd maar ben dankbaar dat hij er nog is.

geniet iedere dag van je dieren en maak tijd voor een aai over de bol want het kan zomaar veranderen!

Ellen2 schreef op woensdag 3 december 2008, 21:13:


Mooi geschreven Ellen,ik vind het altijd fijn om te lezen dat er meerdere mensen zijn die het gevoel hebben dat de bijzondere band tussen mens en dier na overlijden blijft bestaan.
die kracht is er en komt op tijden dat je het nodig hebt.
Zoals jij omschrijft dat een overledene altijd aan je zijde zal zijn,dat is ook mijn overtuiging en niemand komt hier op de aardbol voor niets...we hebben allen een taak!
Conny

Katja Goovaerts schreef op woensdag 3 december 2008, 17:44:


Lieve Katja,
Ik weet wel zeker dat je op een dag een ander paard terug een kans wil geven om jouw hart te winnen. Het zal geen Filas zijn, maar je zal ook dat paard zachtjesaan gaan liefhebben, koesteren en soms zelfs vergelijken met hem. Je zal de verschillen zien en de soms gelijkenissen. Je zal erom lachen en soms toch nog een traantje wegpinken.
En je zal altijd nog met een zacht gevoel aan Filas kunnen denken.


Hij is inderdaad 'over de regenboog' op zijn nieuwe weide.
En zo is het goed. Blijf dit beeld voor je houden.

Je zal hem nooit vergeten, jullie zijn samen een gelukkig stel geweest.

En op een dag, zul je met een ander paardje een nieuw stel vormen, anders maar toch ook samen gelukkig.
Laat je verdriet maar zachtjes boven komen, dan gaat dat het snelste over.

Anne Marie