yES - training schreef op vrijdag 7 november 2008, 9:37:


Toen ik geboren wer, Eva was ik een brok van 5 kilo! Dokters noemde mij "Het dochtertje van Jerommeke" Nu groot raadsel: mijn pa lijkt in de verste verte niet op Jeromme
Hoe gaat het met die kleine van je?

Ilma Meijer schreef op vrijdag 7 november 2008, 9:44:


hihi ik heb gewoon een wagen bomvol Altijd alles lekker bij de hand dus

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 7 november 2008, 18:26:


Ik vind dat jij in de politiek moet Eddy! Je hoeft ook geen enkele media training meer te volgen, want je hebt van jezelf al een geweldige gave om vragen te omzeilen en dingen zo te draaien dat ik even niet meer weet waar het nou ook alweer om ging
Ik heb jou inderdaad nooit zien werken, maar dat maakt toch niet uit? Je kunt me toch vertellen waar jíj vindt dat het om gaat?
En zonder het af te doen als paarden met een targetstick 'verleiden om een snoeppie aan te nemen' aangeven wat het is dat jij anders zou doen in dit filmpje en waarom? Ik ben oprecht geïnteresseerd.

Ik heb hier zoals sommige mensen weten een merrie die bang voor mensen is. Ik heb haar nu ruim vijf jaar en kan haar nu bekappen (duurt nog altijd uren) en behandelen als dat nodig is. Daar houdt het ongeveer mee op. Vaak hebben we ons afgevraagd of we verder met haar moeten werken en hebben dit met meerdere ervaren trainers besproken. Wij hebben besloten dat het zo goed is ieder contact is namelijk stress. Enkel naar haar kijken of binnen een straal van 10 meter komen geeft stress. Ik geloof niet direct in clickeren bij zeer traumatische paarden omdat voer bij hoge stress geen motivator is. Onze merrie at het eerste jaar niet eens als er maar een mens in zicht was. Dus voer neerzetten en de loopstal uit en uit gehoor/reuk/zicht afstand. Het feit dat het veulen hooi aanpakt door de tralies is voor mij een teken dat dit paard niet zwaar getraumatiseerd is. Bij een angstig paard gaan de kaken op slot en is het enige wat in het hoofd omgaat is ik moet hier weg. De manier waarop wij met de merrie gewerkt hebben is het paard samen met een zeer mensgericht paard in een ruimte te houden en steeds samen met jouw in een kleinere ruimte plaatsen. Op een gegeven moment zo dicht in de buurt blijven dat je een keer haar rustig kan aanraken zonder dat ze tegen de muren op steigert. Dit heeft plusminus 1 jaar geduurd. Het moment dat bij haar het kwartje valt van ik ben aangeraakt en niet dood is het moment gekomen dat je wat langer en andere plekken kan aanraken. Het aanpakken van voer komt meestal hierna pas. Hier komt bij dat je voor het voeren al richting haar kwetsbare hoofd moet komen en dat is vaak al een stadium te ver. Al met al heeft ruim 1,5 jaar geduurd voordat zij een stuk appel uit mijn hand in het weiland aannam en weer 5 meter achteruit schoot. Nog altijd neemt ze maar af en toe voer uit de hand aan maar schiet dan niet meer in paniek naar achter. Ik voer haar meestal dan over de rug van een ander paard zodat ze een gevoel van veiligheid heeft dat er een paard tussen staat. In het donker is ze zelfverzekerder dan met daglicht. Ik ben bij Conrad de clickerdagen gaan volgen indertijd met haar in het achterhoofd helaas is dit niet de makkelijkste manier om haar te trainen. Haar enige motivator is rust en vrijlaten, voer of een kriebel niet. Ik ken een hengst (tevens familie van haar) met precies hetzelfde verhaal er staat een heel verslag op internet hoe ze hem met tteam hebben geprobeerd te trainen. Hij is een stuk beter geworden net zoals onze Petite maar is nog altijd zeer moeilijk benaderbaar. Deze twee paarden hebben nooit zover wij dat kunnen beoordelen een traumatische ervaring gehad beide paarden kennen wij van veulen af aan. In het verslag heeft men het er over dat angst opgeslagen in de genen. Ik weet dit niet, wellicht een vorm van autisme of iets dergelijks. Beide paarden zijn zeer intelligent, nieuwsgierig en vrij nuchter bij onbekende dingen ze komen enkel niet over die drempel heen naar mensen toe.

stumperd schreef op vrijdag 7 november 2008, 12:02:


Het wordt een trilogie met wat extra nl.

Dierenarts zijn: Het leven zoals het is!
Dierenarts zijn: De beesten onder de dieren.
Dierenarts zijn: Wederzijds respect, puur genieten.
Als Extra: Bloopers!

Tiffam schreef op vrijdag 7 november 2008, 16:57:


Voor alle zekerheid eerst er een draadje ertussen en afhankelijk van hun reacties verder handelen.

Cindy Helms schreef op vrijdag 7 november 2008, 18:32:


lijk je nu nòg op jerommeke ?

Ilse Bartholomeeusen schreef op vrijdag 7 november 2008, 18:20:


Jij hebt wel een zeer inventieve ma hé Ilse, op één of andere manier is ze aan het nummer van mijn buurvrouw geraakt en die heeft haar dan mijn nummer gegeven Om te vragen wanneer we kwamen voor onze stokjes hihi.

muriel schreef op vrijdag 7 november 2008, 18:37:


waar komt ze vandaan muriel ?
wildvang ? en hoe is ze dan bij jullie geraakt ?

als ze meer op haar gemak is in het donker,
ben je dan zeker dat haar zicht in orde is ?

Cindy Helms schreef op vrijdag 7 november 2008, 18:57:


vertel eens over je stokjes,
in één stuk of inschroefbaar
en hoe lang zijn ze nu eigenlijk 3m of 4m
of 3,60 ??????
en in welk materiaal

Peter Donck schreef op vrijdag 7 november 2008, 19:00:


3M75 , in één stuk , materiaal ? Hard hout !

Peter Donck schreef op vrijdag 7 november 2008, 18:54:


ah neen, ik ben nu vuilblond-geblondeerd
En ik ben in verhouding zeker niet meer struis, maar ... nog wel nog steeds super-sterk!
Nu ik er aan denk .... ik heb de neus van Sidonie
Vanaf nu geen Suskes en Wiskes meer voor de kindjes!

Een collega van mij heeft een nestje Tolsa Inu's (hier in Belgë zeldzaam).

Voor wie eens een kijkje wil nemen: www.tolsa.be

Cindy Helms schreef op vrijdag 7 november 2008, 19:18:


link werkt ni!! moet het niet tosa inu zijn??