Anita Cats schreef op vrijdag 1 augustus 2008, 10:35:
>
>> Na 1 week hebben we haar bij een andere merrie gedaan en vanaf
>> die dag ging het geleidelijk aan iets beter. Dit paard heeft
> Thanx Wil, het maakt het allemaal wat moeilijker omdat jezelf
> ook verdrietig bent. Ik was al zo blij voor haar dat ze goed
> leek, we moeten nu deze fase nog door.
> Anita
Jullie zitten straks nog steeds met het verdriet, alhoewel het langzaam zal slijten. Het paard heeft er minder last van, is het veulen op zich sneller vergeten.
Wat ik denk is dat ze een soort trauma onthouden. In de stress en paniek op een trailer, naar een vreemde omgeving waar het waarschijnlijk akelig ruikt en ze ook het ongemak van andere paarden ervaren.
En dan een levend iets van zichzelf wat ze hadden... maar wat later niet meer leeft. Vlak jullie verdriet en reactie naar de merrie ook niet uit....
Jullie willen getroost worden, dus heb je de merrie getroost. Voor haar weer een bevestiging dat er dus echt iets aan de hand was...
Allemaal indrukken die ze heeft meegemaakt, ze voelt feilloos jullie stemming aan. Allemaal nog niet optimaal.
Deze fase is een soort afsluitfase, het paard en jullie gaan daar doorheen.
Daarna gaat het een stuk beter, echt waar!
Met z'n drieën op het land is het beste wat had kunnen doen!
Sterkte ermee,
groet,
Wil.
Warboel
