Eva Saegerman schreef op zondag 20 juli 2008, 23:53:


Er gebeuren twee cijfers die nog niet genoemd zijn. Na het rijden laat ik een willekeurig kind dat mijn paard in de kar te zetten. Er lopen er genoeg en beide leren ervan, ik doe dit bewust, niet uit gemakzucht.

7. Paard heeft geen angst, paard ziet nut (er hangt altijd voer), er is geen relatie, paard gaat de trailer in.

Of: Na het rijden zadel ik af, paard staat naast -niet achter- de trailer en ik als er geen kind beschikbaar is zeg ik tegen het paard: "ga d'r maar in", ruim intussen mijn spullen in de auto.

8. Paard heeft geen angst, paard ziet nut (er hangt altijd voer), er is de vrije keus en paard besluit erin te gaan.

Maw de relatie is niet alles bepalend. Ik heb het al eerder geschreven, ik vind dat er m.b.t. trailerladen over het algemeen wordt uitgegaan van een vooropgestelde ingevulde angst, een menselijke angst 'dat het paard de trailer vast wel eng zal vinden'.
Zou je een paard in een rotsgebied loslaten, dan zouden ze zonder angst door doorgangetjes en over smalle richels lopen als er verderop eten te bemachtigen was.

Ik weet het niet....
Het zou mooi zijn, de roes was na 1 dag weg, maar nu als je er over nadenkt, het is niet eerlijk, en ik weet niet wat ik er mee moet.
Ik heb op de site nog een song van Guus Meeuwis erbij gezet, zoveel dingen komen overeen, ik zal wel zien hoe we het gaan oppakken, het beesie heeft iniedergeval geen pijn meer, maar waarom het nou zo heeft moeten lopen....
Kan potverdorie geen foto meer maken.
We gaan er het beste van maken, en goed op Zalitha passen, Iki hoop dat ze ietswat rustig zal reageren thuis, heb geen idee, en moet er niet aan denken dat zij ook nog eens ziek zou worden door evt. uier ontsteking, ga zo nog even de oren van de kop van de DA vragen!
Anita

Britt Claeys schreef op zondag 20 juli 2008, 22:31:


ja die sandwiches plakken idd. Normaal geef ik ook alleen maar hard brood maar hiervan kregen ze alleen 1 of 2 stuks om te kunnen smeren. Gewoon brood is dan nog beter want ze plakken aan je gehemelte.
grtjes myr

...en dat alles naar aanleiding van een compliment voor een voorbeeldig trekker die goed ontmoet.

hc
www.huertecilla.net

Anita Cats schreef op maandag 21 juli 2008, 8:07:


Ja, het is zo bitter, zo wrang. Gevoelens van verdriet en boosheid. Ik herken dat wel. De tijd heelt alle wonden... alleen kan jij daar op dit moment even niets mee. Toch is het zo.. op het litteken na wat blijft. En dat is maar goed ook.
En Zalitha, denk dat zij jullie hier doorheen gaat slepen. Ze zal vast nog wel last hebben de komende week van het gemis. Datgene wat haar overrompelde bij de geboorte, hetgeen wat haar nu opnieuw moest overrompelen doordat ze iets van haarzelf kwijtraakt. Voelde ze het aankomen? Wilde ze daarom niet op de trailer? Weet het niet hoor, zat er aan te denken net eventjes. Dieren zijn soms zo gevoelig voor dit soort dingen, onbegrijpelijk voor ons....

Wens jullie en haar een goede, heel goede thuiskomst. Het is druilerig en triest weer, de hemel huilt mee... Maar "straks", "morgen" schijnt de zon weer. Ben ervan overtuigt dat jullie elkaar erdoorheen slepen. Zorg maar goed voor je paard Anita, zij zorgt voor jou..........

amar schreef op maandag 21 juli 2008, 8:21:


Maak de gerst een beetje nat en doe daar de antibiotica bij, dan plakt die vast aan de korrels.... Zo doen wij het!

Marianne

Ik ben vrijdag verhuist naar een andere stal met uit/inloop.
Uiteraard moet ze nog heel erg wennen. Van een dichte stal naar een stal met uitloop is voor haar nog al shocking. Ze mag nu zelf bepalen of ze wel of niet naar buiten mag. De eerste dag was ze helemaal van streek. Zeker omdat ze nu te maken kreeg met meerdere paarden om haar heen en ze kende er geen eentje van. Vol met onzekerheid en hierdoor stoer voordoen liep ze rond. De draden tussen de andere paarden hebben wij verhoogt. Anders waren wij bang dat ze de strijd aan wilde. Gelukkig werd ze 's avonds rustig. Toch maar de staldeur dicht. Want dan kon ze wat tot rust komen. De dagen die daarop volgende werd ze per dag rustiger. Zelfs tegen de dominante merrie op stal gedraagt ze zich beter. Het snuffelen aan elkaar gaat beter. Geen gespring meer en bijna geen gegil meer. Dus ik verwacht dat het helemaal goed gaat komen met het wennen aan de meer vrijheid en de relatie met de nieuwe maatjes.

Maar nu zit ik toch nog met iets anders.
Mijn paard begint na 15 minuten als ze in de bak loopt, (ze kan ook haar stal in. Deur staat open), als een gekooide leeuw heen en weer te lopen voor het hoge draad. Daar achter staat het andere paard. Maar daar kijkt ze niet naar maar verder weg.

Dit deed ze ook al op de andere stal als ze in de bak stond. Maar volgens mij wilde ze dan de bak uit.
Toen ik haar op haar 2,5 jaar had gekocht kwam ze uit de kudde. Maar al snel liet ze dit gedrag zowel in de wei als in de stal en bak zien. In de wei is het helemaal overgegaan. Maar in de stal en bak laat ze dit gedrag dus nog wel zien. Is wel een stuk minder geworden op de oude stal. Maar nu begint ze op haar nieuwe plek weer.
Wei is geen probleem trouwens. Wat kan dit zijn.
Verveling of aangeleerd gedrag en hoe lost ik dit op.
Of zal dit overgaan omdat ze nu meer vrijheid krijgt?????????
Graag jullie advies.

Christel Provaas schreef op maandag 21 juli 2008, 8:03:


Ja, ja ja nu komen we ergens! Interessant Eva en Christel!

Dus terugkomend op mijn stelling, soms is het niet van belang te werken aan de angst (is er niet) of aan de relatie (is ok qua vertrouwen in elk geval), maar aan het nut.

Ik heb hard mijn best gedaan om de natuurlijk leefsituatie van mijn paarden zo goed mogelijk te evenaren..... met als gevolg dat al het andere ('werken', gras elders (er is genoeg), uit met het baasje (baasje komt elke dag op de wei) ed) niet meer 'nuttig' is.
Als ik dan eens weg wil met 1 van mijn paarden, denken die dat ik wel gek MOET zijn, want waarom weg als alles hier is?????

Zo slaat de boomerang van goede zorg voor mijn paarden in mijn nek terug :)

En dan

Anita Cats schreef op zaterdag 19 juli 2008, 16:35:


Anita, veel sterkte gewenst.
Wat verschrikkelijk.
Monique

Aafke schreef op maandag 21 juli 2008, 8:44:


Gatver...kippenvel en tranen.
Sterkte Anita!
En het weer helpt inderdaad mee , nu zo verdrietig en grijs , maar morgen word het weer wat beter...
Ik hoop dat jullie , en zalitha hierin mee kunnen gaan.

Gr Esther

Donderboy heeft niet veel geluk gehad in zijn korte leventje, maar des te meer liefde!
Heel veel sterkte!

Arabesk schreef op zondag 20 juli 2008, 21:43:


Mijn punt is dat ik dit topic lees en HC niets zie schrijven wat aanstootgevend is voor mij. Na een paar van zijn berichten geef jij hem ineens een sneer over zijn misdragingen op een ander forum.

Jij schreef eens niet voor het afzeiken van personen op fora te zijn en dat liever aan bokt over te laten. En ik weet 'beauty is in the eye of the beholder', maar op mij maakt juist de indruk van afzeiken.

Zoals zo vaak wordt ook dit topic weer vervuild door persoonlijke afkeer van lezers/schrijvers onderling.

Al pist HC stiekem in de halfvolle melk van de plaatselijke supermercado, het zal mij een grote biet zijn binnen de context van een discussie over een paardenonderwerp.
_____
Onderzoek heeft aangetoond dat met onderzoek alles aan te tonen is.
_____

Patricia ter Haar schreef op maandag 21 juli 2008, 8:57:


Het klinkt als stress. Staat ze alleen in haar stuk?
In de wei is er gras, dus afleiding, en geen stress. In de bak is die afleiding er niet.
Daarbij is ze net verhuisd, dus beroofd van haar zekerheden. Eet ze wel haar hooi normaal op, krijgt ze ruimschoots?

Marleen den Arend schreef op maandag 21 juli 2008, 9:16:

Ik vraag me af of het niet misschien iets te menselijk gedacht is, dat het paard de connectie legt dat wanneer hij hier alles voor mekaar heeft, er geen reden is om in een trailer te stappen. Een paard loopt ook met je mee, terwijl hij dan net zo goed zou kunnen denken: ik heb alles al, dus waarom zou ik meelopen. Blijkbaar geldt het dáár niet.
Ik denk dat trailerladen met name zo beladen is omdat de begeleider het spannend vindt en er een punt van maakt. Maar in wezen is het net zo 'spannend' als over een balkje stappen, onder een poort door lopen of door een waterplas gaan. Het zit voor een groot deel in het hoofd (en dus in de lichaamstaal, hoe verborgen ook) van de mens: de kar in stappen is eng en niet leuk en je ziet het nut niet maar het moet eigenlijk toch. Dan zend je dus dubbelzinnige informatie uit, hoe hard je dat ook niet wil. Laat je dit twee keer gebeuren, dan heb je zelf het probleem gecreëerd.

Misschien een belachelijke vergelijking, ik heb het hier al eens geschreven, maar ik heb zelf ervaren dat het werkt en misschien helpt het iemand: zorg dat ALLES in jou naar voren wil lopen als je met een twijfelend paard de kar in wil. Om daarbij alle negatieve gedachten ("als-ie het maar doet, ik wil hem niet slaan, straks sta ik hier nog, hij gaat stoppen als ie één voet op de klep heeft, ik voel het touw al strak staan, als ie maar niet gaat steigeren") voor 100% uit te schakelen omdat je anders tweeledige info uitzendt, stel je je voor dat er vóór in de trailer iets onvoorstelbaar lekkers ligt, waar je heel veel zin in hebt. Ik visualiseer dan bv een verse tompouce van de bakker uit een naburig dorp, het water loopt mij dan al in de mond, "Kijk! daar ligt-ie in al zijn heerlijkheid op me te wachten!" nou dan wil alles in mij daarheen lopen en een twijfelend paard loopt dan mee. Het is niet anders dan een doorgang door een poortje.
Focus is alles.

tambayo schreef op zondag 20 juli 2008, 21:51:


tuurlijk, wie niet, en de berichtgeving was ook bijzonder lyrisch
William buffalo Bill Cody, Wild Bill Hickock, Pat Garret en Billy the Kid,
en dan hebben we de dames nog vergeten Calamity Jane en Annie dingskedaaar....
allemaal bigger than life,
maar eigenlijk allemaal mensen die toevallig of ontoevallig,
toen en daar leefden en zich dus wrongen naar de omstandigheden
of gewoon overkwamen wat hen overviel
in het geval van Hopkins, simpel, een paard was om afstand af te leggen en je werk te doen,
of dit nu de bizon helpen uitsterven, indianenrestjes opruimen, koeien verdrijven
of de post bezorgen
autos bestonden nog niet of amper, de trein kwam echt niet overal,
het westen was zowat overwonnen maar het leven bleef hard,
paarden waren zijn ding en van het een komt het ander
maar het is een feit dat je paard alleen langer mee gaat als je het met verstand beheert,
het zijn doorgaans de gelegenheidsruiters die de boel versjteren en het paard is de klos..