Christel Provaas schreef op dinsdag 15 juli 2008, 11:11:
> Aafke schreef op dinsdag 15 juli 2008, 10:21:
> Op vreemd terrein is het een heel ander verhaal, dan zijn
> paarden doorgaans inschikkelijker.
> leidruin over het hek (paard was ooit verkocht omdat ie niet
> kon springen), kaapte twee willige ponymerries, sloot
> vriendschap met de zachtaardige haflingerruin, wist Cadiz aan
> zijn rechterzijde en er kwam rust in het groepje.
Tja, bij ons is ook iets lulligs..
Merrie groepje, geen ruinen. Twee bruinen en een zwarte. De zwarte was duidelijk het laagste van het laagste. Komt er een nieuwe bruine merrie bij. Ruik, ruik, mepje in de lucht, wat heen en weer gesjees, interessant leken ze het allemaal te vinden. Met een half uurtje stonden ze te rustig.
Komt er een fjordmerrie bij, op het weiland, dus, niet in de krappe paddock. Fjordje werd niet geaccepteerd, werd de paddock (grenst aan de wei) ingejaagd, en zodra ze moves maakt naar het gras, werd ze weer teruggejaagd. Nu, na twee maanden, nog steeds bijtwonden, de scheidingsdraad van de wei ligt vaak plat, want dan is fjordje er weer doorheengerend. Ze laten haar wel gras eten nu, maar staat duidelijk apart van de rest.
Is het nou beter wanneer fjord wat meer tegengas gaf? De algemene mening hier is, dat fjord uit de toon valt bij de rest, qua kleur, instinctmatig voelen ze dan dat de 'kudde' teveel op valt. De zwarte overigens, is gestegen in rang, en wordt minder buitengesloten.
Voor ons en vooral voor de eigenaar van fjord is het lullig, waarschijnlijk kunnen ze fjord van de winter niet in de merriepaddock laten en moet er iets anders bedacht worden. Tenzij er nog verbetering komt, maar het lijkt vaststaand te zijn.
Tenzij er een situatie komt waar ze op elkaar aangewezen zijn, misschien dat dat nog helpt voor wat meer harmonie. We weten het op dit moment niet.
Toen mijn merrie nieuw deze groep inkwam, was ze toch wel snel vrienden met een grote vos en een andere bruine, maar een kleine voswelsh, die bleef ruzie maken. Tegenelkaar op in de handstand, regelmatig kleine ponyhoef-afdrukjes op de kont. Ze zijn lang door blijven vechten. Dat is zo gebleven, maar ze stonden uiteindelijk ook buik aan buik te rusten.