marianne herzberger schreef op donderdag, 12 februari 2004, 16:55:
Hoi,
Waarom ik dit toeliet?? Denk maar niet dat ik dit wilde hoor. Ik probeerde juist de kalmte te bewaren, maar zodra ze het getik hoorde, dan flipte ze helemaal. We hadden haar toen klem gezet tussen garage, bus van de hoefsmid, ik en de hoefsmid vooraan. Nou ze zag geen uitweg meer, als alleen over de hoefsmid heen. Dus nam ze een sprong, sleepte mij mee, waardoor ik los moest laten, maar de hoefsmid had haar vast en begon te schoppen. Tuurlijk reageerde ik toen, en zie eerder, ook hij schrok van de kracht die hij op het kleine beest uitoefende. Kijk dat ijzer zat nog maar half, dus hij moest het werk wel afmaken. Ik heb echt naar andere hoefsmeden gezocht, alles gebeld dat ik kon vinden, navraag gedaan op maneges, enz. enz. enz. Ik KON gewoon NIEMAND vinden. Denk niet dat ik het niet erg vond.
Via via en nog eens via kwam ik bij mijn huidige hoefsmid terecht. Ik heb hem het hele verhaal verteld en hij behandelde Isabella met alle respect. Hij deed het zo goed en was zo lief voor haar, dat ze bij het bekappen van de achterhoeven begon te gapen en volledig ontspande. En dat na de eerste keer al!! Ze is gewoon erg vergevingsgezind.

Maar ga nog maar even door dan; nu over een dierenarts assistent van de paardenkliniek hier. Die deed ook iets waar ik vreselijk boos over werd, maar was ook te goeder trouw. Ik moest dus ooit foto's laten maken van Isabella's hoeven. Ik kreeg een schort voor, evenals die assistent die de foto's zou maken. Pony niet overigens?! Maar ze moest haar voet op een schuin blok zetten. Apparaat er tegen aan en tot dusver ging het goed. Maar toen ging het apparaat aan en dat zoemde. Dat maakte haar nerveus en ze trok met haar hoef net op het moment van de foto, dus mislukt. Zo ging dat een tijdje verder. Ik kreeg al op mijn kop dat ik die pony rustig moest houden. Ja schiet dan op zei ik, ze is nerveus voor dat zoemen/piepen; wacht dan niet zolang. Na de zoveelste mislukte foto, vroeg hij of hij het touwtje even mocht hebben. Ik wist niet wat hij wilde, dus geef hem het halstertouw. Nou ik wist niet wat mij en de pony overkwam, want het ging razendsnel. Ik kon niet ingrijpen, alleen maar HEE schei uit roepen. Hij trok nl. zo razend snel aan het touw, dat de pony wel mee moest en met paniek in de ogen en mij aankeek van help die man toch volgde. Echter trok hij direct weer en daardoor raakte ze uit balans en smakte tegen de bodem. Hij trok haar direct weer overeind en wilde dit gaan herhalen, toen ik hem het touw afpakte en vroeg waar dit in godsnaam voor nodig was. Ze moest maar luisteren was zijn commentaar. Inwendig kookte ik. Isabella was toen inderdaad wel rustig, maar enorm geschrokken. Ja zo krijg je paarden en pony's die het vertrouwen in mensen kwijt raken. Ik was zelf ook overdonderd hoor dat dit gebeurde. Net als toen bij die hoefsmid.
Ze mishandelden mijn paardje gewoonweg..... vreselijk echt wel.

Groeten,
Ingrid