Ja, ik heb een ander paardje, maar niet met dezelfde problemen godzijdank, anders gaf ik er meteen de brui aan. De goeie zaken schrijf ik niet op omdat niemand daaruit leert (ik wou gewoon de zaken opschrijven die leerrijk waren). De Haflinger heb ik zelf zadelmak gemaakt, ik durf alleen niet verder met het rijden omdat ik in het verleden m'n schouder gebroken heb bij het zadelmak maken en ik hier ook alleen ben als er iets zou gebeuren. Mijn andere paardje is een heel intelligente Quartermerrie die een hoog bewustzijnsbesef heeft, en het is een verademing om met haar te kunnen werken in vergelijking met de andere die ik verkocht heb. Zij is enorm cool en werkt heel goed mee, alhoewel ik besef dat ze nog sterker zal worden nu ze nog maar 2 is en daarom zoek ik zo angstvallig hulp, ik weet dat ik nog niet sterk genoeg sta in m'n schoenen om het alleen te doen (je weet wel wat ik bedoel). Ik hoopte dat ik een eindje aan mezelf kon werken (oa ook door les te krijgen van iemand die voornamelijk de ruiter leert zonder paard op de manier die het best past bij mij) en daarnaast ook iemand die m'n paarden africht van wie ik erop betrouw dat die het goed zal doen. Mijn hoop was op Eddy gericht (ik droom ervan om bitloos te rijden als je ziet wat voor schade dit aanricht, mijn Haflinger haat het bit en reageert erg goed op touwhalster, daarom wou ik naar Eddy, hier in de streek is dit moeilijk te vinden), maar dankzij u besef ik dat ik misschien beter naar die andere persoon zou gaan, die meer aansluit bij mijn overtuigingen en manier van lesgeven.
Ik heb mijn paard verkocht omdat het echt niet klikte (alhoewel we door grondwerk toch heel mooie resultaten behaald hebben), we voelde ons beide écht niet goed bij elkaar. Hij schrok van het minste en mijn zenuwen konden er niet meer tegen. Hij voelde dat. Het is niet omdat ik met hém niet overweg kon, een zoals ik schreef hoog gevoelig, aggressief type, dat alle paarden zo reageren op mij. Hij negeerde mij, m'n Quartermerrie is juist heel graag bij mij en die straalt naar mij toe een enorme rust uit ipv me constant uit te dagen zoals het verkochte paard deed (bij iedereen deed hij dat, het is alleen Wim die er echt weg mee kon in't begin, dus toen ik hem verkocht was dat gedrag al flink afgevlakt)
Ik weet ook dat Pien nauwst aansluit bij wat ik zoek door mijn overtuiging, maar het is zo ver van bij mij en ik vind het vreselijk om mijn paarden zo lang in die rammelkar te zetten.
Misschien heb je wel gelijk uit al hetgeen je zegt, heb je me wel geholpen zodat ik de juiste persoon kan vinden.
En Eddy, niet iedereen is zo super zoals jij, in mijn zoeken is het internet zeer interessant, alsook de zaken die ik noteer om alles te ordenen. Ik heb hieruit veel geleerd, ik denk niet dat daar iets verkeerd mee is zoals jij daar zo smalend over doet.

Peet schreef op vrijdag 23 mei 2008, 9:41:


Nick vroeg me namen en ik heb nooit namen willen noemen tot nu toe. Nu besef ik dat hij gelijk heeft dat er wél namen genoemd mogen worden als het echt negatief is. Ik heb dus die naam genoemd, omdat iemand anders hier in die val zou trappen. Achteraf heb ik vernomen dat er véél mensen op dezelfde manier gevaren hebben zoals ik met hem, die in dezelfde val getrapt zijn want hij kan goed werken met paarden als hij wil, dat heeft hij al genoeg bewezen. Misschien toch even over nadenken?

Maria Delavega schreef op vrijdag 23 mei 2008, 9:57:


Niemand anders bedoelde ik...

Maria Delavega schreef op vrijdag 23 mei 2008, 9:53:


Maar, Maria, je rijdt haar toch nog niet he, die tweejarige?
Groetjes, Pien

Spirithorses schreef op vrijdag 23 mei 2008, 9:58:


Maar neen!! Alleen beetje grondwerk, kennismaking. Ik heb haar juist uit de handen gered als ik het zo mag noemen, van cowboys die haar al zadelmak aan het maken waren (er zaten twee kale plekken op de plaats van de singel).
De bedoeling is dat de Haflinger (nu bijna 5) verder zadelmak gemaakt wordt en dat de Quartermerrie meegaat om wat grondwerk te doen onder begeleiding (beetje grondwerk, voetje geven, misschien eens kort buiten de weide meewandelen aan de hand), wil ze niet alleen thuis achterlaten en ze vindt het leuk dat ze ook aandacht krijgt.

Spirithorses schreef op vrijdag 23 mei 2008, 9:58:


Pien, je pikt mijn vragen in!

Ik vind dat men ook van goeie ervaringen kan leren, JUIST! Zeker als het om anderen gaat, dus probeer die ook te benoemen. De dingen die niet goed zijn gegaan, kan je ook vertellen. Ik sluit me echter bij een eerder schrijven aan, noem daar geen namen bij op het internet, tenzij het hele kwalijke zaken zijn . Want jouw ervaringen met iemand kunnen heel persoonlijk zijn (twee verschillende persoonlijkheden die totaal niet klikken bijvoorbeeld). Die persoon is er niet bij en kan zich niet verdedigen!

Ik hoop dat je de persoon/methode vind die bij jou en je paardje passen, succes!

groetjes Raymonde

Maria Delavega schreef op vrijdag 23 mei 2008, 9:53:


Hoi Maria,

Ik lees ineens even mee en misschien slaat het nergens op wat ik schrijf!!??.

Ik heb vroeger paardje gehad vanaf 4 jaar tot bijna 30 jaar,Welsch/Arabier merrie,ze was op 3 jarige leeftijd ingereden en ging zo de manegelessen in.
Zeer schuw en sterk en mannenangst.

Ik kreeg haar toen ik 11 jaar was omdat ze niet goed als manegepaard meedeedt(gevaarlijk vluchtgedrag).
Wij hadden totaal geen ervaring met paarden (ik had 1 jaar les gehad) maar het klikte tussen ons.

De angst voor mannen/dierenarts/hoefsmid is ze nooit kwijtgeraakt en ik kreeg al weken van tevoren de zenuwen als smid/dierenarts etc. moest komen.
Als ik lintjes won met wedstrijden kon niemand ze aan haar hoofdstel doen want er kwam geen mens in de buurt!.
Het was denk ook samenspel,ze was bang,ik wist dat en samen waren we banger!!!!
Ze heeft nog 5 jaar hier bij mij thuis gestaan en toen kwam er vaak vrouwelijke dierenarts en ik werd zelf natuurlijk bekapster.

Ik kocht Arabisch hengstveulentje eigenlijk niet geplad,(verhalen over de dieren staan verder terrug beschreven) ,en er kwamen verhalen over Arabieren gevaarlijk,Hengsten gevaarlijk etc. en het beestje was nog zo klein dus makkelijk handelbaar maar wel sterk en snel.
Ik heb hem vanaf de eerste dag leren voetjes geven ,borstelen,shetlanderzadeltje op,elastisch singeltje om,shetlander zweetdekentje om etc.
Hij vertrouwde alles wat ik met hem deed omdat ik zijn maatje was.
Hij groeide en groeide en werd echte 2 jarige hengst met spelletjes zoals rondscheuren,bokken ,stijgeren,stiekum happen,petje aftrekken,en als hij naast mij liep proberen voor te dringen en dan de lucht in.
Ik had toch wel respect en telkens als de dierenarts moest komen dacht ik ,oh jee als hij maar niet bang wordt of dat ik hem daarna niet meer te pakken kan krijgen of voordat de dierenarts komt hij ervandoor gaat.
Bijna zou ik mijn oude angst van het vorige paard gebruiken en hem door mijn angst onzeker maken(ze ruiken en voelen het gewoon).
Ik had hele zweetplekken onder mijn armen en mijn man zei dan ben je zenuwachtig geweest want ik ruik het.
Daar schrok ik van en besloot er op te letten en vertrouwen in onze band te hebben.

Toen moest hij gecastreerd worden omdat hij niet meer los kon bij de anderen en ik het toch prettiger vond(sorrie allemaal),hij werd rustiger en was meer op mij gericht met alles wat we samen deden.
hij is met de join-up methode ingereden maar degene vertelde er wel bij meerdere dingen van anderen te gebruiken.
Ik zat er de eerste dag al op ,zonder zadel en alleen aan het halster terwijl hij als een idioot vantevoren door de bak was gesjeesd.
Het belangrijkste vond ik van de persoon dat ze je heel veel zelfvertrouwen gaf en erg rustig bleef.
We gingen ook gewoon de weg op met pony ernaast enzo .
Heel belangrijk was ook dat alles kort gebeurde zodat het paard het niet zat werd en nieuwschierig bleef.
Het is een kanjer geworden,heeft altijd 24 uur per dag losgelpopen tussen de anderen en ik kan hem zo pakken en rijden,hij vindt alles goed wat ik met hem wil.
Nou heel verhaal,heb het inrijden op dvd gebrand,persoon heeft inmiddels kind en woont in zuid-holland,is erg goed met dieren en heeft natuurlijke aanleg met paarden,
Groet Conny