chantalleke schreef op woensdag 7 mei 2008, 19:53:


Hallo Chantal,

Ik kan me goed voorstellen dat je je zorgen maakt hoor! Je wilt het beste voor het dier en je hoopt toch altijd dat het zich gelukkig voelt...

Heeft ze in de eerste periode van haar leven wel bij haar moeder gestaan en gedronken? Of zijn jullie "ingeprent" in die fase?

Waarom nu dat voor paarden/pony's afwijkende gedrag terwijl ze al 18 jaar tussen andere paarden/pony's heeft geleefd? Vaak is er iets aan voorafgegaan. Dat kan een "incident" zijn (geschrokken, heimwee/verlies van een maatje, verhuizing, ander dier erbij, etc.) maar het kan ook zijn dat ze zich fysiek niet helemaal lekker voelt. Maar dat laatste zou na zo'n poos - je hebt het over "het laatste jaar" dat het verergerd is - eigenlijk al aan de oppervlakte moeten zijn gekomen. Het kan ook zijn dat "oud zeer" naar boven komt en het dier oud gedrag/afwijkend gedrag gaat vertonen - je ziet dat wel vaker bij ouder wordende dieren (ook bij honden). Nouja, je schrijft zelf al over een aantal mogelijke aanleidingen.

Het lijkt erop dat zolang ze zich stabiel voelt ze zich kan handhaven in een paardenkudde maar zodra ze niet meer zo lekker in haar vel zit ze de vertrouwde veiligheid van haar mensenkudde nodig heeft en "dus" nu van die on-ponyachtige dingen doet. Of dat ooit kan veranderen en ze zich meer een pony-pony gaat voelen is moeilijk te voorspellen. Vaak hoor je toch wel dat als er in de basis dingen anders zijn gelopen dan zoals de natuur bedoeld heeft (daar zijn vroeger ook afschuwelijke onderzoeken in gedaan) daar in de rest van het leven altijd iets van blijft hangen. De mate waarin hangt van allerlei factoren af - zoals de ernst van de verstoring en de individuele gevoeligheid van het dier.

Iris kan denk ik wel een steuntje in de rug gebruiken. Is het mogelijk aan haar stal een uitloopje te maken zodat ze wel in de buurt van de paarden en pony's die wel in de wei lopen kan staan als ze wil, maar ook de veiligheid van haar stalletje kan opzoeken als ze dat nodig heeft?

Heb je een nichtje, of een meisje uit het dorp (of neefje/jongetje uit het dorp - ik wil natuurlijk niet discrimineren haha maargoed, meestal zijn het toch de meisjes) die het leuk vindt om een beetje te tutten met een pony? Lekker poetsen, eindje wandelen, spelletjes doen... Dat geeft jou dan misschien ook een beetje rust.......en een beetje minder schuldgevoel....?

En dan als laatste nog een beetje een softe opmerking. Ga niet met een bezwaard hart naar haar toe. Beesten voelen meer dan wij denken

Hartelijke groet,
Simone

Chantal,
waarom had ze een stal nodig in de eerste instantie? een paard hoort buiten te zijn onder soortgenoten. Hadden jullie haar niet op stal gezet was ze misschien al gesocialiseerd onder paarden...

Tanja Fomenkova schreef op vrijdag 9 mei 2008, 16:12:


Daar ben ik het mee eens, wij wonen echter in de Randstad... er is geen plek. 18 jaar geleden wel, op die wei staan nu huizen, zoals er ook vele andere weilanden ooit waren waar nu huizen en industrieterreinen op staan. Helaas..

Hallo Simone,
Bedankt voor je bericht. We weten denk ik wel wat de oorzaken zijn inderdaad. En ik ga proberen niet met een bezwaard hart naar haar toe te gaan. Daar is ze inderdaad gevoelig voor. Ook als ik verdrietig ben dan komt ze gelijk troostend naar me toe. Of als ik haast heb en alles even snel wil doen dan weet zij ook precies dat ze niet moet mee werken! haha schatje is het!
We hebben er ook aan gedacht dat ze het gedrag misschien expres vertoond om aandacht te krijgen. Als we al een halve dag op pad zijn geweest, lekker fietsen en tutten dan wil ze namelijk best wel de wei in. Want dat was gisteren (opeens) het geval!!! Mijn vader en ik zijn eerst langs de wei gelopen waar ze langs de kantjes kon grazen. Toen hebben we het hekje open gedaan en ging ze uit haar zelf de wei in! Ze ging NIET bij de kudde staan, maar een paar honderd meter verderop in een hoekje grazen. We zijn toen het erf af gegaan en zijn toen 1,5 uur later terug gekomen. En wat zagen wij?
Madam stond gewoon bij de kudde! We hebben geprobeerd zachtjes te doen om haar niet te storen, maar ze kan aan de manier waarop we lopen al zien dat wij het zijn. Een harde lange hinnik (meer een piepgeluidje bij haar) riep ze haar papa. Ze rende om de kudde heen om ieder paard een 'net-geen-rake-klap' te verkopen (terwijl die er niet eens op reageerden en alleen een beetje verbaasd opkeken), rende naar het hek om haar papa en zus te begroeten en ging toen gelijk weer heen en weer rennen langs het hek zo van 'hee haal me er eens uit'. Wat we ook hebben gedaan om haar niet weer een angstig gevoel te geven.

Dus... ze kan het best in de wei, misschien stelt ze zich aan, en zijn wij erin getrapt?

Ik ga zo weer, eerst leuke dingen doen, lekker fietsen. Daarna in de wei laten grazen, en dan kom ik vanmiddag wat later om te kijken hoe het gaat. En dan iedere dag een klein beetje langer!

Groetjes, Chantal