Arabesk schreef op vrijdag 28 maart 2008, 18:44:
> Hier in de buurt is een spiksplinter nieuwe manege, met een
> enorme rijhal, twee buitenrijbakken, een overdekte stapmolen en
> een longeercirkel. (afspuitplaatsen, kantine, solarium etc etc)
> Afschuwelijk mijn maag draaide zich om. Dat zo'n gloednieuwe
> manege zo weinig aandacht besteedt aan het welzijn van de
> paarden ik kon wel janken. Het leek wel een concentratiekamp,
> al die paarden in eenzame hokken op een rijtje....
Pfff, komt me ontzettend bekend voor...
1 maandje heb ik het volgehouden op een 5 sterren manege (vraag me niet hoe), ik krijg er nog steeds kromme tenen van. De pratijk van onze school is ook geen haar beter de paarden staan gehele dag en jaar op stal, ze worden voor een uurtje per dag geteisterd door het bit, sporen, martelteugels en ARGGGGGHHHHHHH woensdag een hoef uitgekrabt zonder straal!!! Zoiets is toch helemaal niet mogelijk O_O of is de straal al zo smal geworden dat men hem nog niet eens meer kan zien. Zoiets heb ik van me leven nog niet gezien (het paard stond ook nog eens vierkant op sliding ijzers).
Rijden kun je al helemaal vergeten, de fouten worden meestal bij het paard gezocht en dan moet je gewoon even wat
uchestrenguch zijn. Ja mensen dit zijn de toekomstige ruiters, africhters en manegebezitters. Als ik soms die verhalen hoor die de meiden af en toe aan mekaar vertellen krijg ik letterlijk kippevel. ´Ja laatst heb ik die en die nog moeten rijden en dan zeidden ze al tegen me dat ik de wielspoortjes en de zweep gereed moest houden, en ja hoor hij liep netjes´ Gelukkig zijn er nog een stuk of twee die het flink met me eens zijn dat de paarden in de praktijk een flink tekort aan sociale interactie en beweging hebben. Thank god!!
Tijdens de praktijk kan ik me heel goed afsluiten, maar als ik thuis kom is een onrustige nacht gegarandeerd. Ik heb ontzettend veel medelijden met die paarden, mensen bedoelen het goed maar weten niet wat ze doen. Aan de andere kant is het wel ontzettend leerzaam, ik weet steeds beter waar ik op moet letten (vooral de minimale signalen). Ik kan steeds beter zien waarneer de dingen fout gaan en waarom ze fout gaan. Niet voor niets zeggen ze ´uit fouten kun je leren´. 95% van de fouten ligt aan de ruiter en niet aan het paard, ik wou dat onze instructrice zich eens daarin wat meer zou verdiepen
Nog een prachtige tekst waarvan ik me een stuk beter ben gaan voelen:
EGON VON NEINDORFF (1923 - 2004)
Egon von Neindorff bewaakte in zijn '"Reitinstitut'' in Karlsruhe het erfgoed van Steinbrecht. Hij was de laatste grootmeester in Duitsland.
’ ’Klassiek rijden is natuurlijk rijden, zonder dwang, met veel gevoel en geduld’’.
De droom van Egon von Neindorff was de Klassieke Traditie bewaren. HIj boodt aan ruiters van alle niveaus de mogelijkheid om de klassieke methodes van rijkunst te leren. Hij stelde: ''Het best-opgeleide paard is nauwelijks goed genoeg om de beginnende ruiter te onderwijzen.''
Von Neindorff wilde studenten produceren die onafhankelijk zijn en zich ontwikkelen tot verantwoordelijke, denkende ruiters, ruiters die op eigen kracht functioneren en niet ruiters die van een ander voor constante terugkoppeling over de staat van zichzelf en hun paard afhankelijk zijn. De ruiter dient zich altijd af te vragen of het paard meer verzameld aan het eind van de les is als in het begin.
Hij wilde de mensen vooral de grondbeginselen van rijkunst onderwijzen met daarbij:
- de vaardigheid van correct zitten
- inzicht in paardenverzorging
- inzicht in de aard van het paard.
Een paar zeer belangrijke elementen van zijn filosofie zijn:
1. Verminder nooit de aard en de persoonlijkheid van het paard. Hij is het schepsel van de God en wij moeten proberen binnen ZIJN aard werken, hem niet te veranderen om aan ons aan te passen. Het is onze verantwoordelijkheid aan het paard duidelijk te zijn wat wij hem nooit wensen te doen, maar tegen zijn aard gaan. Bovengenoemd dit is gemakkelijker dan gedaan, maar als u dit herinnert en aan dit houdt, zal het paard in zijn werk, en werk gelukkig voor u gelukkig zijn.
2. Het paard doet het NOOIT fout. Het is aan de RUITER veranderingen aan te brengen om zich aan de aard van het paard aan te passen. Het is aan de RUITER de harmonie te vinden. Het is aan de RUITER de onafhankelijkheid van hun zit en hulpen te ontwikkelen, en het paard te helpen om zijn evenwicht en sterkte en schoonheid onder de ruiter te vinden. Het paard is NOOIT verkeerd.
3. Als u aan bovengenoemde waarheden houdt, kan elk paard met zijn ruiter mooi en in harmonie zijn, en kan grote dingen, zelfs de sprongen boven de grond verwezenlijken.
Zijn vierbenige paardenprofessoren
Op 73-jarige leeftijd reisde von Neindorff nog uitgebreid rond om potentiële ‘’’vierbenige paardenprofessoren’’ te vinden. Een student van von Neindorff vertelde eens: ''Wanneer hij van zijn koopreizen terugkeerde en de paarden aankwamen, schudden wij onze hoofden en zeiden: ‘’dit zijn zeker niet de paarden die hij geselecteerd heeft!" Zes later maanden, nadat de zorgvuldige opleiding was begonnen, zagen wij de zelfde paarden en zeiden, "Wat een mooie paarden’’."
Von Neindorff had een verscheidenheid van rassen beschikbaar voor zijn studenten: Andalusiers, Lipizzaners, Lusitanos, Hannoveranen, Arabieren, het Oost Pruisers (ouderwetse Trakehners van Polen), Volboeden. En hun persoonlijkheden waren net zo divers zoals het hun ras: van hartelijke Peer Gynt tot de trotse Snowman.
Rijkunst als religie
Volgens von Neindorff is klassieke rijkunst als godsdienst. Allebei vereisen ze intensieve studie en beide verwelkomen en accepteren alle soorten studenten. De enige vereisten zijn dat de student bescheiden is en over de inhoud ernstig is.
Von Neindorff: "Vele ruiters, begrijpen, wegens hun bovenmatige ambitie, helemaal niet de echte betekenis van paardrijden. Slechts een bescheiden ruiter die het idee wil dienen zal onze maniervan rijden kunnen begrijpen''.
Citaten
Overige citaten van Von Neindorff:
’’Leidt het paard op zonder ooit te veel van het edele dier te verlangen. Het paard bepaalt de opleidingsduur.’’
’’Dressuur is geen doel op zich. Daar waar dressuur het doel is, gaat heel veel mis ten koste van het paard. Hij moet op driejarige leeftijd in de sport lopen en als hij zeven is moet hij al met een been in de Grand Prix staan. En dan verbazen eigenaren zich dat een paard niet gezond oud wordt. Het zijn echter de eigenaren zelf die de paarden in de neerwaartse spiraal brengen. Ze overbelasten het paard fysiek waardoor het uiteindelijk ook psychisch ten gronde gaat. Als je de dieren als knechten behandelt in plaats van als de edele dieren die ze zijn, dan worden ze niet oud.’’
’’Paarden worden door de jarenlange training echte atleten, ze worden mooi en vooral sterk.’’
Warboel
