Afgelopen zondag zijn Indy en ik voor het eerst weer samen op pad geweest. Het nieuwe industrie terrein richting snelweg is niet verkeerd. Enorm veel ruimte en niemand te zien. Dat zal binnenkort wel veranderen als er gebouwd wordt, maar tot die tijd gaan we er maar van profiteren.

De eerste kilometer heb ik met Indy gelopen, daarna ben ik op haar gestapt en heb enkele kilometers gereden. De weg was helaas bezaaid met kleine scherpe steentjes, uitwijken naar de berm was niet mogelijk, die was ongelijk bevroren, met grote gaten, funest voor haar schouder. Indy liet zich goed om de dikste stenen heen sturen, de kleinere liep ze zonder problemen overheen. Ze was erg enthousiast en tegelijkertijd rustig. Een moeilijk stukje (verbinding boerenweg met industrieterrein, een kleine scheve doorgang tussen puin, sloot en boom) overwond ze zonder problemen, al moest ik haar wel even overtuigen dat het niet verstandig is de sloot in te duiken, aangezien je daar ook weer uit moet en de sloot te krap was om te draaien (denk dat ook het gras lokte....). Indy is gelukkig aardig meedenkend (als ze niet met haar maag denkt) en vond haar weg toen wel zelf. Het laatste stukje beropwaarts was wel zwaar voor haar, ze moet nog heel wat opbouwen aan spieren. De putdeksels waren wederom erg interessant en moesten telkens besnuffeld worden.

Halverweg een kleine graaspauze en een picknick met een wortel voor haar en een appel voor mij (nou ja, Indy heeft hem uiteindelijk opgegeten) maakte het een dubbel geslaagd tochtje voor Indy. Ze voelde zich duidelijk goed. We zijn twee uur onderweg geweest; fantastisch voor een paardje wat eigenlijk het nieuwe jaar niet meer zou halen. Thuis aangekomen was ze erg moe, geen wonder en ging lekker in de zon staan suffen.

Voor de therapeut is nog wel wat werk aan de winkel, maar dat zien we dan wel. Wellicht kan ze de laatste problemen ook nog wegnemen. Dit is al geweldig, ik hoop dat het puur een spierprobleem is.

We doen rustig aan, we hebben alle tijd van de wereld. Ik vind het al geweldig dat ik weer langere wandelingen met haar kan maken. Ik vind het geweldig dat ze toch bij me mocht blijven. En dat ze ook nog langzamerhand steeds een beetje vooruit gaat. Misschien is dit een korte opleving, ik hou met alles rekening, maar dit hebben we in ieder geval te pakken, dit voelt zo ontzettend goed.......

Monique

Monique Meijer schreef op maandag 18 februari 2008, 12:54:


Tsjeetje die Indy is ook een superpaard! Ook vreselijk fijn te horen dat ze ook enorm vooruit gaat. Een half jaartje terug zag het er toch ook eht niet gunstig uit. Fijn joh dat het nu zo goed gaat.

Es

Monique Meijer schreef op maandag 18 februari 2008, 12:54:


Hoi Monique,
wat een mooi verhaal. Ik volg jullie ontwikkelingen met grote interesse... Wat een mooie zondag hebben jullie weer te pakken... ongelooflijk hè, hoe die paarden blijven knokken... Ben blij dat het goed met Indy gaat, ze lijkt me een schat!

Monique Meijer schreef op maandag 18 februari 2008, 12:54:


Fantastisch Monique! Hoelang is het nou geleden dat Indy al bijna omviel als je alleen maar naar haar keek? Klasse, hoor, dat je toch steeds hebt gevoeld dat ze weer beter zou worden. Dat je zag dat Indy zelf verder wilde.
Het leven is een waar wonder...

Els.

Els Kleverlaan schreef op maandag 18 februari 2008, 13:17:


Jouw Indy is een gereïncarneerde kat Monique, zij heeft negen levens...

Geniet er samen van!

Marianne

Monique Meijer schreef op maandag 18 februari 2008, 12:54:


Fijn om te lezen Monique!

Els Kleverlaan schreef op maandag 18 februari 2008, 13:17:


Dat is slechts een paar maanden geleden, dat het zo slecht met haar ging.

Mijn dierenarts moet binnenkort langskomen voor kiezen raspen, die zal van verbazing omvallen :) en een vreugde dansje doen. Ik heb zelden een dierenarts gezien die zo begaan is met zijn patienten.

Wat ook zeer opvallend is: Haar rechter achterhoef heeft bijna de oude vorm terug. Door haar moeizame lopen en eeuwig op rust staan was hij echt verschrikkelijk hol geworden, vlak voor de punt van de straal was gewoon een gat. De hoef werd ook steeds kleiner in omvang en als je van opzij tegen de hoef aankeek, zag je aan de voorkant de hoef stijl naar beneden gaan en vlag bij de grond ombuigen als een soort van klauw. Ze is op deze hoef trouwens nooit gevoelig geweest, gelukkig niet.
Sinds ze weer beter loopt wordt de hoef weer aardig normaal van vorm, hij is niet meer zo extreem hol en buigt niet meer bij de grond om. Ik heb nog foto's gemaakt van de klauw, maar wegens defect aan het toestel waren ze helaas niet te gebruiken. Tegenwoordig gebruik ik de mooie camera van mijn vriend op de "idiotproof" stand. Kan er ook niets misgaan. Nou ja, laten vallen kan nog (slik, krijg ik een uitbrander als ik zijn heiligdom laat vallen) maar daar denken we maar niet aan.....

Groeten,
Monique

marianne laenen schreef op maandag 18 februari 2008, 13:20:


Ik hoop dat ze er nog meer heeft, de levens raken aardig op de laatste tijd.....

Monique Meijer schreef op maandag 18 februari 2008, 12:54:


Lekker joh!! )

Monique Meijer schreef op maandag 18 februari 2008, 13:30:

Koordje om je nek wil wel eens helpen met zelfdenkende camera's.

Interessant wat je schrijft over die achterhoef. Denk jij dat een hoef hol trekt door weinig bewegen? Ik dacht toch juist het tegenovergestelde!?

In elk geval is het prachtig dat je weer samen op pad kunt, het voorjaar komt eraan, er komen nog veel meer mooie dagen en het leven lacht jullie toe!

Christel Provaas schreef op maandag 18 februari 2008, 16:00:


Ja, het koordje..... vergeet ik tot ergernis van manlief. Of ik heb hem wel om en wil de camera wegleggen - wurgggg.

Indy maakte met haar rechter achterbeen een rare stap, ik denk dat het daardoor kwam. Het zag er echt ongezond hol uit, alsof het hoefbeen naar voren opgewipt was, echter witte lijn was mooi smal - ik weet niet hoe ik het moet beschrijven. Bah, als de foto's er nog maar waren, was het veel duidelijker.
Monique

Monique Meijer schreef op maandag 18 februari 2008, 12:54:


Ook al zo'n heerlijk bericht om te lezen.

Monique Meijer schreef op maandag 18 februari 2008, 17:06:


Is het een erg geknepen voet Monique?

Piet
Training is finding the Clickable Moments

Piet schreef op maandag 18 februari 2008, 19:56:


Nee Piet, niet geknepen. Gewoon een enorme uitholling pal voor de punt van de straal. Zal nog eens goed zoeken of ik op een andere foto iets vindt.

Monique