eddy DRUPPEL schreef op maandag 21 januari 2008, 11:59:


Bobonne...

Ellen2 schreef op maandag 21 januari 2008, 22:26:


oei, te laat, hadden we al gehad
eddy, zeg dat van die rimpels maar nooit tegen ons lotte haar bobonne...

Jolijn schreef op maandag 21 januari 2008, 21:41:


Leuk dat je ook zo'n toffe ouders hebt!! Bij mij is het ook zo dat iedereen in mijn omgeving me zal helpen als er iets mis is met de paarden. Toen ik mijn pony net had was ik ook ongeveer 14j en hij heeft toen een aantal zware koliekaanvallen gehad op zeer korte tijd. Mijn ouders hebben alles zonder morren betaald. Hoewel niemand in mijn familie iets met paarden te maken had voor ik de 'paardenkriebels' kreeg, kan ik toch op veel steun rekenen.
En om op de vraag van hierboven te antwoorden: ik zou mijn studie niet opgeven, maar dat hoeft niet. De combinatie werken-studeren lukt wel, mijn bompa wou mij enkel helpen om me wat meer tijd te geven en niet omdat het noodzakelijk is. En hij noemt zichzelf nu de strontschepper . Hij gaat naar de wei om ze eten te geven en de stronten van de wei te halen wanneer ik vroeg naar school moet of laat thuis ben, wanneer ik zelf kan dan doe ik dat. Ondertussen heeft hij zelf ook meer interesse gekregen in paarden, heeft hij deze site al eens doorgenomen en er liggen enkele paardenboeken van mij bij hem thuis. 't is echt een schatje.
Als hij me niet zou helpen, dan stond ik aan de wei voor school en 's avonds na mijn werk ook. En als mijn schoolwerk eronder zou lijden, dan is er nog eventueel 2de-zittijd of doen we het met een jaartje extra. Maar mijn paarden wegdoen is geen optie, ik wist waar ik aan begon. Het hangt er alleen maar vanaf hoe gemotiveerd je bent, als je iets echt wil dan lukt het wel.
Groetjes

Britt Claeys schreef op dinsdag 22 januari 2008, 20:04:


Echt fijn als je zo steun krijgt!! Bij mij ook hoor, ik was ook de eerste in de familie met "echte" paardenkriebels. Sinds een tijdje is mama hem beginnen eten te geven smorgens, en toen wou ze hem ook al in de wei laten! :) Is ook wel nodig soms, woon bij papa en soms is het niet mogelijk om voor school te gaan. Eigenlijk gaat iedereen thuis elke dag naar Boy, ze vinden hem lief en hij kent ook iedereen goed. Wij zijn thuis met 7, dus aandacht krijgt hij genoeg, alleen ik rijd op hem en poets hem enzo. Hij weet ook wel dat ik zijn "echte" baasje ben. Op ieder familielid reageert hij ook anders: bij mij is het knuffelen en spelen, bij mijn broer gaat hij meestal uitdagen om te spelen, bijvoorbeeld, als ik hem in de wei laat knuffelt hij met zijn snoet en doet hij alles wat ik vraag, maar met de nodige sprongetjes en cirkeltjes om me heen, als mijn broer het doet, dan werkt hij expres tegen, omdat hij weet dat Thomas dan achter hem aan gaat lopen. En als dat eens aan de gang is draait hij zich vliegensvlug om, sjeest op Thom af en steigert wat. En zo door tot hij er genoeg van heeft. In het begin was Thom erg geschrokken, maar nu is het een routine geworden. Bij mijn kleine broertje is Boy ongezien geduldig en voorzichtig. Blijft mooi wachten en sjeest er niet vandoor. Bij mama is hij niet te lichamelijk, zij heeft een beetje bang van hem. Bij mijn zus, heel raar, zij is zwanger. Als zij naar hem toe gaat dan legt hij zijn neus op haar buik en blijft gewoon zo staan. Hij weet het volgens mij. En bij de baby, hihi, snoefen en kriebelen met zijn lippen, maar zachtjes. Bij bompa rustig, maar zo waardig, alle, niet te beschrijven. Fel eigenlijk, hoe hij zo de mensen aanvoelt.

En helemaal waar wat je zegt: motivatie! Waar een wil is is een weg. En waar geduldige en coole ouders zijn, is er geld (Toch als je minderjarig bent)

Sorry voor de hele litanie, maar moest het even kwijt.
Greetz