Gudrun schreef op maandag 21 januari 2008, 9:26:

Tuurlijk is het niet zwart-wit. Ik denk ook niet dat Piet het zwart wit bedoelt.

Het is duidelijk dat er een verschil is tussen n.a.v. gezondheids- of financiële omstandigheden een goed huis zoeken voor je dier (zonder daar geld voor te vragen want het je mag godopjebloteknieëndanken als je iemand vindt waar ze gelukkig worden) en contact houden, of een nieuw dier nemen en de oude wegdoen omdat ie toch niet zo goed blij je blijkt te passen (x jaar en een prachtig gezamenlijk leerproces later...).
In geval van de betreffende advertentie - die inmiddels weg is? - snap ik er eigenlijk niets van (maar dat hoeft ook niet ).

Piet schreef op zondag 20 januari 2008, 23:24:


Je hoeft je mening niet te veranderen Piet. Prachtige mening heb je!
Verander er absolut niets aan!

Echter zoals met elke mening ... hij geldt alleen voor jou!
En dat mag je comuniceren en als een ander daarvan ook overtuigt raakt dan is dat net zo goed, als dat die ander zijn eigen mening erop na blijft houden.

Persoonlijk zou ik ook voor die vraag kunnen komen te staan. Als ik een eigen weide nog eens krijg dan wil ik 3 paarden kopen. 1 hengst en 2 merries. Het plan is dat dat mijn ruin Jur, die ik nu lease, ook erbij ga kopen. De vraag is of de eigenaar Jur zou willen verkopen aan mij, dat is niet vanzelf sprekend namenlijk. De vraag is ook of de minie kudde een ruin er tussen accepteerd? Weet iemand dat of dit een probleem zou kunnen zijn, bij hengstigheid of zo? Maar goed stel dat Jur niet mee kan, wat dan? Als Jur zoals gewoonlijk met harde hand in de plooi gedwongen wordt door een andere ruiter, gaat die er onder door, dat maakt hij niet met zijn karakter. Nou kan ik dit wel aan de eigenaar vertellen, maar ruiters met zachte hand en geduld zijn zeer dun gezaaid. Tessel denkt (bijna) dat die eigen weide dan maar niet door moet gaan. Ook een respectabele mening maar dat offer is te groot vind ik. Maar goed ik denk alvast vooruit en komt tijd komt raad.

Groetjes, Michiel
Blootsvoets goed voor mensen en paarden.

Herman schreef op maandag 21 januari 2008, 1:17:

(De durvers mogen gerust eens

ons Lotte.... ?

(grapje hé herman, de mama is net een tikje voorzichtiger dan dat klein spektakel...)

Ans Jondral schreef op maandag 21 januari 2008, 10:28:


Er is in St Niklaas een "Amerikaanse dressuur school" waar het verboden is je paard elke vorm van emotie te tonen laat staan te schenken.
Er zijn mensen hier die dit kunnen bevestigen als ze dat zouden willen. Hoelang denken we hier uberhaupt over na? Hoeveel weten we van wat een paard voelt en hoe een paard de dingen beleefd? oe lang gedragen we ons tegenover een paard als vrienden?

Maar buiten dat, kan ik me veel meer aansluiten bij de principes van Charlotte en haar ouders, je neemt de verantwoording voor een dier zijn leven en dat houd je, of er moeten zulke zwaarwichtige doorslaggevende redenen zijn dat je hiervan af moet stappen.

Ja, waar ik dat jaar vandaan heb , weet ik ook niet meer, ik heb het ergens gelezen, maar kan het dus even niet onderbouwen.
Iemand die dat toevallig wel (nog) weet?
Je hebt het nu over een paard wat gewend is te verhuizen,dat ligt toch nog weer iets anders dan een paard jaren en jaren bij je hebben in dezelfde vertrouwde omgeving en wat niet anders kent.

Een paard wat in een nieuwe kudde komt zal onmiddelijk zijn rang bepalen denk ik en medestanders proberen te vinden, want een paard in de natuur alleen is ten dode opgeschreven.
Ik kan je wel wat voorbeelden geven van andere dieren en dan vraag ik me af of een paard het niet net zo voelt maar welicht uit een grotere overlevingsdrang anders toont? Wetende dat een paard een geheugen als een olifant heeft.

De voorbeelden van honden en katten die na maanden zoeken op hun oude adres terugkomen zijn legio. De hond voor de mensen, de kat voor het huis. Duiven die niet aan een ander adres wennen en binnengehouden moeten worden omdat ze anders linea recta naar 'huis' vliegen.
Het konijntje wat vroeger een paar maanden op de slaapkamer van mijn dochter stond moest weg omdat het geen doen meer was vanwege het stof en de geur en is omdat we toen alleen een piepklein balkonnetje hadden teruggegaan naar de boerderij van mijn grootouders . Het heeft niet meer gegeten en niet meer gedronken en was in drie dagen dood, hoorde ik achteraf
Vanwege onze Ara konden we eigenlijk niet op vakantie, het beest at niet meer. Dagjes weg was de max. Later hebben we het op kunnen lossen door mijn moeder (die kende ze) elke dag een poos bij de kooi te vragen te gaan zitten, dan at en dronk ze zolang ze erbij was. Mijn Duitse herder die de eerste dagen in een pension niet at en alleen maar lag te wachten tot ik hem er weer vandaan haalde. Later ook altijd een vakantieplaats voor gezocht waar honden welkom waren.....


Piet
The opposite of positive reinforcement is no reinforcement, not
correction

Britt Claeys schreef op maandag 21 januari 2008, 1:10:


Yep , zoals bomma