Al een tijdje volg ik dit forum. Voor mij bevat het schatten van info, omdat, zoals ieder mens die door een ingrijpende wending in z'n leven plots begint na te denken
, je begint in te zien dat datgene wat je vroeger geleerd hebt je eigenlijk maar hebt aangenomen omdat iedereen rond jou het ook zo doet. Diep in m'n binnenste heb ik nooit vrede kunnen nemen met de gang van zaken.
Uiteindelijk bloedde de paardenpassie dood en bleef een tijdje latent in een hoekje sluimeren. Maar, zoals het cliché wil, eens je met het paardevirus bent besmet, deze je altijd op een moment van zwakte weer kan aansteken.
Deze zwakte was het moment dat iemand stierf die me heel dierbaar was. Ik had iets nodig om me aan vast te klampen en begon weer interesse te krijgen voor de paarden.
Om een lang verhaal kort(er) te maken, tot m'n grote frustratie bakte ik er weeral niet veel van en begon langzaam te denken om de paarden nu voorgoed met rust te laten. Ik voel me bang en onzeker to hen. De graad van m'n zelfvertrouwen is door de jaren heen gezakt tot onder het vriespunt door allerlei omstandigheden en in feite ben ik bang geworden van meeste levende wezens waarmee ik communicatie moet aangaan, faalangst maakt me dan nog meer gespannen en klap ik helemaal dicht.
Ik ben voer voor een Goeroe
) en tot mijn grote schaamte ben ik toch al in de val gelopen. De methode van die vrouw maakte van mezelf een wandelende voederbak (zij had op hoog niveau getraind met honden en paste haar methode toe op paarden. Voedselbeloning, waar haar merrie blijkbaar heel goed op reageerde.) en respect voor mij was het allerlaatste waar m'n paard aan dacht, alhoewel hij toch met plezier leek uit te voeren wat we aan hem vroegen. Deze lak aan respect uitte zich in kleine zaken, zaken waarmee paarden je al dan niet subtiel te kennen geven dat je in feite niets voor hen betekent.
In een laatste poging begon ik op het internet te zoeken naar boeken die me wat konden bijbrengen over de aard van het paard, welk een perceptie zij hebben van de werkelijkheid en hoe zij tegen de dingen aankijken, om dan op een meer correcte manier te communiceren met hen en zo vanuit respect hen vrijwillig te leren samenwerken met jou. Ik kan geen leider zijn, dat ligt niet in m'n aard, de enige manier waarop ik hen hoop te berijken is dat ze met plezier willen werken met mij. Maar hoe???
Ik heb hier op dit forum heel wat titels gevonden, maar met welk boek zou ik nu 't best beginnen en welk boek bevatte de antwoorden op mijn vele vragen?
De dag daarop ging ik werken en op het werk toegekomen raakte ik in gesprek met een collega. Ik vertelde haar wat over wat mijn grappige vierbenertjes nu weer hadden uitgespookt en plots zei ze me dat ze nog een cursus had over NH. Ik was verwonderd want wist niet dat ze geinteresseerd was in paarden. Ze had hem uitgeleend aan iemand omdat ze het 'gevoel' had dat ze deze cursus moest geven aan iemand op het werk, zij had hem gekregen van een meisje die bij haar in een of andere opleiding zat). Het meisje aan wie ze hem gegeven had op m'n werk was nogal op klassieke manier bezig met paarden (dekentje, box, manege...) en zei dat ik hem gerust mocht hebben want dat zij toch geen tijd had om dit te lezen.
In m'n pauze begon ik meteen de cursus door te nemen, het ging over Communiceren Met Paarden, net datgene waar ik zo naar gezocht had. In een uurtje tijd had ik al zoveel antwoorden op m'n vragen dat ik er echt niet goed van was. Het was alsof een onzichtbare hand een harde plets in m'n gezicht had gegeven en deze confrontatie met de waarheid was zo ontnuchterend voor mij dat ik dacht alles verkeerd te doen. Toch, er was hoop, want waar een wil is is een weg en door inzet kan je jezelf trainen volgens de schrijver van deze cursus. Ik moest veel 'bewuster' en 'aandachtiger' worden voor het dier, ipv van hele tijd te denken aan overwinnen van m'n eigen angst.
Toen ik thuis kwam zocht ik direkt de naam op van de schrijver, ik wou kost wat kost bij deze man te rade gaan omdat zijn opvattingen zoveel respect voor dit edele dier en stroken met de mijne. Tot m'n grote ontsteltenis had deze man zelfmoord gepleegd, had zo graag eens zijn mening gevraagd.
Toch heb ik nu het gevoel dat ik niet mag opgeven, alhoewel ik me heel erg onhandig voel in omgang met paarden.
Heel dit verhaal brengt jullie niets waardevol bij, maar misschien zijn er nog mensen die zich soms onzeker en machteloos voelen.
Die dame zei me dat wij de macht hebben over paarden omdat we meer ontwikkelde hersenen hebben en dat we door deze te gebruiken een toneeltje op poten kunnen zetten waar je alles zo ensceneert dat er gewoon niets kan mislopen, zij gaat dus ook nooit gaan wandelen en doet alleen kunstjes binnen de piste (wel heel erg spectaculair)). Nu lees ik dat paarden intuitif reageren en je nooit als leider beschouwen als je 'het' niet bezit wat een alfa leider moet bezitten om geaccepteerd te worden als leider. Moet je leider zijn om je paard zover te krijgen dat hij met je alleen op pad wil gaan?
Geef ik op of ga ik door? Moet ik daarvoor fundamenteel veranderen of kan ik dit gewoon leren via oefeningen, ervaring...
Sorry voor dit lange epistel, maar het moet er even uit, rond mij zijn er weinig mensen waarmee ik over zo'n zaken kan praten.
Warboel
