Spirithorses schreef op zondag 6 januari 2008, 21:30:
> Hoi Nathalie, ik volg jouw berichtgeving over Huppel als
> handpaard natuurlijk op de voet. Ik vind het zelf ook zo
> vreselijk leuk om dit met Spirit te doen.
Hoi, Pien, hier heb ik heel wat aan hoor.
> Je schreef:
>> Hoewel het verkeersmak worden eigenlijk flink gaat, grote
>> tractor met aanhanger, fietsers, voetgangers met klapwiekende
> ver weg lopen, hij moet precies naast mij en BD blijven lopen.
> Vaak knoop ik het gewoon om de zadelknop. Een 2,5 meter dun
> touw was ook al voldoende geweest, het handpaard moet stabiel
> naast je lopen, jullie volgen, niet andersom!
Heb ik ook bedacht, ik nam dat lange touw vooral omdat het geen sluiting heeft die kan tegen hoofdjes slaan, maar zal me eens aanpassen. En een vriendin had ook nog een handige tip: een ander kleur touw voor handpaard en leidpaard!
> Mijn 'probleempje' onderweg met Spirit is een tijd geweest dat
> hij plotsklaps páts op de rem ging plotsklaps niet meer verder
> wilde lopen. Dat was niet bepaald handig als ik op de fiets of
> op een ander paard zat
. Hij heeft heel soms nog wel eens die
> neiging.
Ja! Dat was dus hoe ik Huppel die ene keer kwijt was: zij stopte en wij draafden door, ik had het niet op tijd door en daar glipte het leidtouw door m'n vingers... Wat ik vroeger in Marokko deed was het touw van het handpaard samen in één hand nemen met één of beide teugels van het leidpaard, en dan nog op contact bijna. Zodanig dat als mijn hand door het handpaard naar achter werd getrokken (door niet volgen) ik automatisch ook aan de rem van m'n rijpaard trok. Nu deed ik dat met Lola niet omdat zij normaal wel op lichte hulpen stopt, maar ja, als ik het niet vraag
> een hele tijd aan het springen, in de zadelpad bijten, in mijn
> been bijten, niet willen lopen, klooien etc en ik kwam er per
> toeval achter dat hij dat bij BD helemaal niet probeerde, nou,
> dat was makkelijk.
Das mooi! En handig. Super dat je zo al je paardn met een eigen 'taepakket' hebt.
Ik mis nu acuut m'n 'eigen' paardje in Marokko, Chérif (een ruin trouwens, uitzonderlijk daar) was enorm handig om los meelopende paarden mee te sturen. Ik mikte gewoon zijn neus naar de kont van het paard in kwestie, en hij dacht 'ik moet er niet rechts van, niet links, maar rechtdoor, maar daar loopt die merrie...dus...' en dan beet hij in haar billen! Werkte altijd.
>Nu is hij braaf hoor, ook tegen zijn eigen
> moeder. Het was inderdaad een fase. Effe uittesten denk ik.
> Je gaat met zo'n jong paard door allerlei fases, je maakt je
> druk en achteraf zeg je, 'ach, het was maar een fase'. Gewoon
> blijven doen hoor, er ontstaat vanzelf een routine, dat is wat
> je nodig hebt en dat is wat jullie veiligheid biedt, die
> routine.
Geruststellend dit
>> Toen ging het weer een heel eind mooi, en werd ik natuurlijk
>> overmoedig en wou ik het maisveld op. Even ging dat wel, maar
>> op een bepaald moment vond Huppel dat ze mij duidelijk moest
>> maken in welke richting ze niet meer verder wou.
>
> Maisvelden, daar ben ik eigenlijk nu pas aan toe (hij is nu
> bijna 3). Ik wilde eerst dat het op de straat goed ging.
Ja, jij bent verstandig
> Zoiets als zo'n borstel zou ik dus
desensibiliseren of erin clickeren.
> En dan met een heel zachte borstel inderdaad. Ik heb hier paarden (oa BD) die niet van de krassende nylon borstels houden als je de borstel op de huid zet prikt dat. Tja, van adel he
Da's iets anders, ze vindt het gewoon geen fijn gevoel met 'r gevoelige velletje.
>
> Toch zou ik wel heel duidelijk en consequent naar Huppel zijn/blijven een heel rustig en duidelijk aangeven dat wat jij bedacht had toch echt wel het juiste is. Ga haar niet haar zin geven omdat ze zo koddig en eigenzinnig is en een leuk sterk karakter heeft, want dan moet je dat er straks weer uit trainen....
(ik weet dus niet hoe liefdevol
consequent jij bent he).
Moeilijk hoor. Best wel consequent, ook als ze wat met beentjes begint te gooien, blijf ik zo kalm mogelijk vragen wat ik wou, maar het is toch echt iets nieuws voor mij hoor. Ik had vooraf graag een hengstje gewild, jewetwel, eindelijk een dapper paard en die met mij zou willen spelen en zo, maar nu ben ik achteraf heel blij, een merrietje is al moeilijk genoeg voor een veulenbeginner als ik. Ik spendeer er ook te weinig tijd aan, de meeste dagen is het hup voeren en uitmesten en gedaan, even een aai en een kriebel, wie weet één voetje vragen of even achteruit voor de voeremmer, maar dat is het dan ook. Echt
Parelli doen bevoorbeeld is nog geen tien keer op haar hele leven gebeurd, terwijl nochtans de driving game echt wel van pas zou komen, en de achteruit van yoyo ook. Het komt wel. Friendly en porcupine zijn al redelijk goed, tis ook al iets.
Groetjes,
Nathalie
Warboel
