Jacqueline v d Berg schreef op woensdag 9 januari 2008, 13:33:


Erg grappig (naja misschien ook niet echt maar goed) om het verhaal eens van moeders te lezen. Met mijn bijna 23 liggen mijn puberjaren nog erg vers in mijn geheugen :). Je staat er nooit bij stil (zelfs nu nog niet) dat je ouders het er soms best moeilijk mee hebben. Ik weet ook wel dat ik toen soms nogal onredelijk was enzo, maar naja, niet dat het echt kwetsend kon zijn ofzo.
Succes ermee in ieder geval :)!

Geertje schreef op woensdag 9 januari 2008, 14:02:


En dat loopt nu los op het straat in mijn geboortestad tsss tsss tsss waar gaat de wereld naartoe ! ! !

Gudrun schreef op woensdag 9 januari 2008, 13:22:


Van ons 'allemaal', een gezinspony.


Vanmorgen met haar gepraat, iets verteld over de mogelijke gevolgen van het gebruik van een slofteugel + dat het 'einde verhaal' is met dat ding.

Ze werd woest en verdrietig tegelijk. Dan ga ik nooit meer op die k-tknol, was haar reactie. Ook is ze van plan er geen vinger meer naar uit te steken voor zover ze dat al deed. Ze wil verder op de paarden in de stal waar ze rijdt (lest) en een zaterdagbaantje heeft. Zie een verdrietig gezicht en dat doet me pijn.

Of de soep werkelijk zo heet gegeten wordt zoals tie wordt opgediend weet in niet. Even afwachten en laten betijen. Vind het moeilijk....

Aafke schreef op donderdag 10 januari 2008, 11:57:


Als pubers voor rede vatbaar waren, waren het geen pubers he?

Piet
The opposite of positive reinforcement is no reinforcement, not correction

Aafke schreef op donderdag 10 januari 2008, 11:57:


Aafke jullie zijn best eens welkom hier en als ze wil mag ze hier best eens een paar dagen meedraaien in een vakantie of en weekend. Ik heb een zwak voor pubers en kom er niet mee in conflict. Groot verschil met puberale volwassenen haha

Aafke schreef op donderdag 10 januari 2008, 11:57:

Vooropgesteld: ik heb geen kinderen dus ik weet niet wat het is. Maar ik heb wel vrienden met kinderen in die leeftijd.
Het klinkt als verkapte chantage. Iets wat ik veel puberkinderen van vriendinnen om mij heen zie doen. Het puberkind ontpopt zich tot een meesterlijke manipulator. En de moeders maar modderen om zowel de kool als de geit te sparen, zich vastklampend aan de lieve vrede en de schijn van saamhorigheid. Uit ervaring weet ik dat het in 90% van de gevallen de moeders zijn die uiteindelijk inbinden want die willen geen verdrietige gezichten en een rottige sfeer in huis.
Ze is boos omdat ze voelt dat het rijden haar afgepakt gaat worden. Blijkbaar voelt ze zich goed bij de wijze waarop ze nu rijdt en is een opgelegde verandering daarin onwelkom. Dat snap ik wel. Maar het hoeft toch niet met ruzie? Je kunt toch heel rustig je standpunt uitleggen? Het is mijn paard en ik wil niet dat hij kreupel gereden wordt door het gebruik van een slof. Dat willen we toch allebei niet? Als jij alleen wil rijden mét slof, dan kom je er dus niet meer op nee.
Is het zwakke punt misschien dat zij nu je paard rijdt zodat jij daarna er beter op kan/durft? Dat zal ze feilloos aanvoelen en uitspelen. Erken die zwakheid maar ga het niet uit de weg. Dan ga je er maar zelf op. Je leert pas rijden door het te DOEN (en dan nog is een mensenleven te kort).

Ik heb twee nichtjes van 3 en 7, die wel eens op Buck "rijden". Het mag beslist nog geen naam hebben en ik loop ernaast. Eerst gaan we samen poetsen en zodra er eentje op klimt c.q. getild wordt: contact maken zodat hij weet wat er daarboven gaande is. Tijdens het rijden wijs ik ze erop wanneer hij braaf een hulp opvolgt, dat hij daarvoor altijd beloond moet worden. Na afloop moeten ze hem bedanken.
Ik vind dat een noodzakelijke vorm van respect: niet ikke maar het paard staat centraal. Zo leren ze dat het niets vanzelfsprekend is wanneer je op een paard gaat zitten. Het is nl wel mijn geliefde kameraad waar ze op klimmen! Geen bromfiets!
Het levert ook weer verrassende taferelen op. De oudste wees de directie van een ponykamp, waar haflingers in een tredmolen rondliepen met kinderen erop, dat dit bepaald niet diervriendelijk was en anders opgelost moest worden.

Aafke schreef op donderdag 10 januari 2008, 11:57:


Nogal moeilijk dat ze zo enorm aan die stal hangt en daar een zaterdag baantje heeft. Voor haar natuurlijk nogal moeilijk te begrijpen dat mama zich ineens zo interesseert (lees bemoeit) met haar paardengedrag... Denk dat je inderdaad weinig keus hebt en bij je standpunt moet blijven... Het is ook jouw paard, jij wil niet dat er zo gereden wordt, klaar. Ze zal nog wel even boos blijven hoor :), maar met een beetje geluk ziet ze dat het goed gaat bij jou en gaat ze zich daar ook voor interesseren.