Karin schreef op maandag 31 december 2007, 6:54:


Mooi geschreven, zo zie ik het ook. Misschien omdat ik zelf ook pas stapje per stapje PN ben geworden? Voor een deel door praktische bezwaren, maar eerlijk gezegd, als ik toen wist wat ik nu weet (hoe gelukkig mijn paarden nu zijn) dan had ik wel een manier gevonden om de praktische problemen sneller op te lossen. De realiteit is dat de meeste paarden tot nu toe (hier in Belgie - Nederland) door traditioneel denkende eigenaren gehouden worden. Ik was er ook zo een, domweg omdat ik wou leren paardrijden en daarvoor naar een manege in de buurt gestapt ben waar ik alles 'geleerd' heb over zwepen, bitten, slaan, trekken, stallen zonder hooi enzomeer. Hoeveel mensen zijn van de ene dag op de andere omgeschakeld van 'tradi' 'normaal' naar puur PN (wat dat dan ook moge wezen, maar laten we de situatie bij Frans, Pien en Eddy nu als voorbeeld nemen). Willen jullie je nu melden? Pien, jij? Eddy? Herman wel denk ik, door het verlies van Papillon?

Het lijkt mij dat deze 'acute omschakelaars' veruit in de minderheid zijn. Ons doel is (voor mij toch) om het leven van zoveel mogelijk paarden hier in onze streek te verbeteren. Dat kan inderdaad het beste als de eigenaren veranderen van tradi naar PN. Ik denk dat we kunnen stellen dat we slechts een acute, plotse omschakeling kunnen verwachten van een heel klein aantal van hun, afgaande op hoe het met ons zit (die al omgeschakeld zijn). De grote meerderheid kan dus slechts stapje voor stapje overtuigd worden. Het kan mij niet schelen dat deze mensen in het begin van deze omschakeling dan het pejoratieve 'pseudo PN' etiket opgeplakt krijgen, het leven van hun paarden is al een deel verbeterd, en er is hoop op verdere verbetering.

Pien en Eddy, jullie krijgen de mensen die de mentale omschakeling al 90 procent zelf gemaakt hebben, anders hadden ze niet actief naar jullie gezocht. Wat Peet en co doen is mensen die nog niet eens wisten dat ze konden veranderen doen nadenken. Het is zo anders, bijna niet te vergelijken. Ik begrijp jullie argumenten wel allemaal, en sta er eigenlijk ook wel achter (net als Michiel begrijp ik ieders standpunt in deze draad zeer goed, en geef ik iedereen gelijk ). Het zou leuk zijn als er bijvoorbeeld vanuit het bestuur van de bitloze vereniging gevraagd werd om op de site voorrang te geven aan foto's zonder ijzers en zweepjes of sporen, en de foto's met die dingen uit te faseren. Als er gevraagd werd aan demogevers om een minimumleeftijd te hanteren voor de deelnemende paarden, enzomeer. Dat kan toch allemaal nog? Eddy's terechte opmerkingen zullen toch wel worden gelezen?
Je moet ergens beginnen, en zij beginnen tenminste. Niet beginnen is veel makkelijker.

Groetjes,
Nathalie

Vicky Verreycken schreef op donderdag 3 januari 2008, 13:06:


die zielepoot-hko.htm">hoefkatrol ?

charlot van r schreef op donderdag 3 januari 2008, 13:20:



Dat vond ik wel de ergste foto van de vader van ons paard. In onze club willen ze dat ik ermee op wedstrijd ga enzo. Maar om dat bij al dat gros te horen, nee bedankt . heef mij maar een wandeling met een galopje in.

eddy DRUPPEL schreef op maandag 31 december 2007, 12:33:

Heb je gelijk in, maar zelfs na-apen kan een begin zijn. Misschien gaat het na-aaptrutje wel terug op haar manege bitloos rijden en gaan er daardoor andere mensen op de manege ook aan het denken, en misschien wel verder nadenken dan het trutje zelf.


Je hebt helemaal gelijk, en zelfs bij de simpele, niet speciale dingen worden al niet makkelijk vragen gesteld. Het blijft 'ja, met uw paard kan dat, dat is een brave' grrr de frustratie van alle Parellimeisjes. NEE HET IS GEEN 'BRAVE' ze is zo geworden! Dankzij een andere omgang!
Drie jaar geleden stond ik met Lolita nog op de manege (ja helemaal pseudoPN) maar deed ik al wel Parelli. Iedereen zag me dagelijks rijden, en iedereen die iets vroeg kreeg van mij hopen uitleg. Op een groepswandeling viel het op dat mijn paard zonder bit en met losse teugels niet trippelde en onnozel deed. Ik stond zo dicht mogelijk bij hun leefwereld als maar kon, behalve dat kleine verschil (Parelli grondwerk en rijden). Toch leek het voor hun een andere wereld, op hun niet van toepassing bijna. Niet dat er niemand geinteresseerd was hoor, toch wel, en er zijn er die veranderingen gemaakt hebben, maar uiteindelijk een minderheid.
De eerste (en tot nu toe laatste) keer dat Lolita en ik een volledig parcours gesprongen hebben (70 cm hoog ofzo maar hoor) deden we dat hoofdstel-loos. Mensen onder de indruk, maar hoe hard ik ook riep 'jullie kunnen dit ook! het is geen geheim, niks bijzonders' die boodschap kwam niet meteen aan.

Ik weet het niet. Missschien moet ik op alle maneges in het land voordrachten gaan geven, en de mensen betalen om naar mij te komen luisteren...

Groetjes,
Nathalie

Nathalie Lagasse schreef op donderdag 3 januari 2008, 13:20:

Hoeveel mensen


Qua huisvesting, voeding en kudde, zijn wij vanaf de eerste dag (nu 2,5 jaar geleden)PN bezig geweest terwijl we PN nog helemaal niet kenden. Dit was "dankzij" enkele lessen op een manège en wat ik daar toen zag.

Een maand later lagen de ijzers eraf, toen hadden "Natuurlijk Bekappen" gelezen. Indy heeft misschien twee weken met een bit gereden, toen lag dat er al uit. Bij Apache heeft het een half jaar geduurd. Couscous heeft er nooit een ingehad.

Voor ons was het héél gemakkelijk om volgens PN onze paarden te houden Omdat we geen oude vastgeroeste gewoontes hadden en eigenlijk "blanco" begonnen en uitgingen van ons gevoel en we natuurlijk zagen dat onze paarden er goed mee waren.

Maar wij zijn hier nog altijd een soort waco's. Hier lopen wel veel paarden zonder ijzers maar zonder bit? Misschien twee of drie. De meeste bosruiters hier denken dat wij van die "suffe" paardjes hebben die "geen bit nodig hebben". Hun paardjes natuurlijk wel.
Alhoewel de meeste bosruiters hier (die meestal hun paarden aan huis houden) ook hele brave paarden hebben.

Soms krijgen we opmerkingen als "jullie denken dat wij dierenbeulen zijn hé, maar dat is niet waar hoor!"

Marianne

Okke schreef op donderdag 3 januari 2008, 3:17:


)

Zeis: werktuig om gras of koren mee te maaien
Zeisen: met de zeis werken.

Bron: Van Dale taalweb. On line woordenboek.

Ans Jondral schreef op donderdag 3 januari 2008, 12:09:


Ach, en dan een fjord met spring-genen?
Mijn eerste fjord, Fjordson, heeft echt moeten leren springen. Die durfde toen ik hem pas had niet eens over een balkje te stappen. Later ben ik er wat afgevallen, in één springles eens zesmaal. Uit draf vandaan springen vond hij prima, maar uit galop... Toen hij het echter één maal door had, vond hij het schitterend. Heb een paar keer een onderlinge wedstrijd met hem gesprongen bij de rijvereninging. Hindernisjes van zo'n 60 á 70 cm. Je moest hem alleen nog maar voor de goede hindernis zetten, want liefst sprong hij ze waar hij ze maar zag.
Froukje heeft ook altijd graag mogen springen. Je kon haar geen groter plezier doen dan na het dressuur-oefenen, even een paar sprongetjes neerzetten, dan was ze niet meer te stoppen.
Overigens voor beiden idem met kegeltjes rijden, aangespannen. Als je een paar oranje kegels in de bak zette, waren ze al niet meer te houden. Dan gingen ze meteen plankgas...

Els.

Peter Donck schreef op donderdag 3 januari 2008, 13:21:


Idd, en papalief hebben ze ocharm ontmannelijkt wegens 'onhandelbaar'.
Zou dat ook in de genen zitten?

Wil schreef op donderdag 3 januari 2008, 13:42:


Dankje Wil!!
Ik heb trouwens les van "jouw"leraar! 2 februari een seminar over de denkbeelden en ervaringen van Ken Ramirez...zal nooit lang genoeg leven om het allemaal onder de pet te krijgen!!
Joya - jij "kent" haar vraagt de nodige "aandacht" ! Hoefjes optillen gaat al helemaal goed hoor..dank zij het clickeren waar ik een redelijke afkeer voor had!! :)) Was redelijk snel - zonder strijd - overtuigd!!
Volgens de weerberichten regent het in Portugal...bij jullie vast niet..
Heel veel groetjes.. en veel succes verder in Portugal . Toch goed om af en toe wat van je te lezen..
Myriam