Peter Donck schreef op woensdag 26 december 2007, 10:06:


Ik heb geen idee, het is ook niet zo belangrijk voor me. Een tijdje terug wankelde ze nog, de ataxie was duidelijk aanwezig en was ze niet in staat een licht zadel te dragen, ze raakte steeds uit balans. Vanmorgen droeg ze als vanouds haar zware oude zadel, moeiteloos. (De nieuwe, lichtere is veel te ruim bij de schouders, zoveel spierweefsel is verdwenen).

Ze vind het trouwens wel raar dat ik geen poging doe op haar rug te klimmen. Ze draait me vaak haar zijkant toe en kijkt me aan. Een zadel betekende voor haar altijd dat we iets leuks gingen doen, ze nam me altijd graag mee.

Monique