Piet schreef op maandag 24 december 2007, 18:07:
> Lieve mensen,
> het lijkt er een beetje op alsof we , onder de indruk als
> we zijn over het sterven van het veulen van Eddy en Hilde,
> allemaal een beetje moeite hebben om elkaar een mooi
> feest van het licht toe te wensen.
Voor mij is er alleen maar licht en soms een beetje donker. Dat donkere is alleen maar mijn eigen onvermogen om licht te zien. Neem nu het overljden van je paard of veulen, of van een dierbaar mens. Dat valt je toe, dat gebeurd en daar kun je niets aan doen. Dat is een geschenk wat mooi en zuiver maakt en/of het is een ramp dat vol afgrijzen ervaren kan worden. Beide belevingen zijn goed, beide blijven opzichzelf óók een geschenk, al doet het laatste pijn. Ik wil niemand kwetsen met mijn visie en ervaring, alleen vertellen dat ik tot mijn eigen verbazing sterven als licht en een geschenk ervaren heb de afgelopen jaren. En daar wil ik mijn ogen niet voor sluiten. Het veulen dat geboren wordt - een geschenk. Al die tijd samen - het zien - het verzorgen -een geschenk. En daar hould voor mij het geschenk niet op merkte ik, bij het overlijden van dierbaren de laaste jaren. Al is het bijna taboe daar over te praten, al weet ik zeker dat velen die zuivere gevoelens ook hebben zelfs door verdriet heen.
Bij mij was er geen verdriet, verdriet voelt aan als iets dat je kwijt raakt. Omdat ik niets wil vasthouden wat toch niet vastgehouden kan worden kan ik ook niets kwijt raken. Alles valt toe, dat is een feit in mijn ogen. Wegvallen kan alleen maar bestaan door het verzet tegen iets wat je toegevallen is.
Groetjes, Michiel
www.thework.org 
Warboel
