Christel Provaas schreef op dinsdag 4 december 2007, 14:32:
> Het gevaar van bewust lichaamstaal te gaan gebruiken is dat het
> mechanisch wordt. Ik word persoonlijk een beetje iebel van
> teksten als: 'sturen met je navel' en 'afblokken met je
> schouder'. Het veroorzaakt iets kunstmatigs wanneer mensen dit
> heel bewust en goedwillend gaan doen.
Ok, denk dat ik begrijp wat je bedoeld. Alhoewel ik denk dat het soms handig is 'handvaten' te hebben.
Gistermiddag Nancy gelongeerd. Eerst mijn dochter die zacht en mild is in alles. Een schat van een meid waarmee ik net voor het slapen gaan altijd even bij de paarden gluur om te kijken of alles goed is, ze bijna altijd om 7 uur vlak voordat ze naar school gaat hooi geeft (mag ik niet doen van haar)
Het longeren ging goed, alhoewel Nancy 'traag' was af en toe terug viel van draf naar stap. Ik ging bij haar staan, gaf met mijn lichaam iets meer druk en het resultaat was direct zichbaar. Ivonne snapte er niets van. Uitgelegd waar ik naar keek, wat ik met mijn lichaam deed. Ze ging het op die wijze proberen en met het beoogde resultaat. Alhoewel de stem (commando's) hier ook een groot deel van het werk doet.
> Volgens mij lacht een
> paard om deze dappere pogingen, of op zijn minst haalt hij zijn
> schouders erover op. Ik ben ook ooit zo heringetreden, maar ik
> heb het gaandeweg opgegeven. Je kunt nl niet leren subtiel te
> zijn door alsmaar aan al je lichaamsdelen te denken en deze te
> sturen en te richten.
Ok is waar.. maar je doet nu toch ook 'iets'..?
> Veel simpeler en eenduidiger is het gaandeweg (zonder plan) te
> ontdekken dat je paard subtiel en gewenst reageert op een
> toevalstreffer, maw denk goed na wat je lichaam aangaf als je
> bij je paard een gewenste reactie ziet en leer daarvan, sla dat
> op.
Ah ja, ok...
> Ik merk dat het goed werkt wanneer ik sterk denk aan iets (bv
> cirkel kleiner maken) en daarbij een onzichtbare lijn hanteer.
> Ik stel mij dan voor dat ik de lijn inhaal waardoor het paard
> naar me toe komt. Tevens 'organiseer' ik mij mijzelf heel sterk
> het gevoel dat hij dat ook doet, maw ik ga niet een afwachtend
> gevoel ('zal mij benieuwen of-ie komt') toestaan, nee, ik zie
> voor me hoe hij naar mij toe gaat komen, zonder ruisgedachten.
> Automatisch doet je lichaam daarbij precies het goede - denk
> ik.
Zo werkt het voor jou en dat is mooi. Misschien is dat voor een ander wel lastiger te hanteren. Maar zal dit onthouden.
> Ik merk dat het werkt. Zo ook de standaard lompigheden. Wanneer
> ik met paard door de paddockpoort moet is dat altijd een gedoe.
> Er ligt bagger waar ie niet doorheen wil, een waterplas meteen
> na de poort, ik moet paard om mij heen laten draaien om de
> poort weer af te kunnen sluiten zodat paard 2 niet ontsnapt etc
> en ook wil ik zelf de bagger noch de waterplas in. Beide
> paarden draaien prachtig om mij heen als blindegeleidehonden,
> niet omdat IK ze dat geleerd heb, maar omdat ik gedachten om
> mij heen creëer in deze volgorde: "door de smalle doorgang
> graag", "weg daar met je kont" en "weg bij mijn tenen" en
> "staan blijven als ik de poort afsluit, wachten tot ik naast je
> sta". Ik denk dat het zo werkt.
Helder. Winsor wil op dit moment 'te graag' bij mijn zijn af en toe. Het woordje 'terug', me 'iets groter maken'. Werkt...
Maar weet voor mezelf dat wanneer ik met een angstgevoel hem zou benaderen ik hierin zou falen, denk dat hij in z'n joligheid af en toe dwars over me heen zou denderen.
> Wat een wazig verhaal weer.
Nee hoor.
Warboel
